STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Mamrocząc gniewnie pod nosem, wróciłam do kuchni pozmywać
naczynia, ale nie napełniłam nawet komory zlewozmywaka gorącą
wodą, kiedy zadzwonił dzwonek. Trudno mi było przywyknąć do
tego, że Jacob potrafił się teraz przemieszczać szybciej pieszo niż
samochodem. Co ja, niezdarna nastolatka, robiłam wśród tych
herosów?
- Wejdź! - zawołałam. - Otwarte!
Ponieważ skupiłam na wkładaniu naczyń do wody, zupełnie wyleciało
mi, że Jacob przemieszcza się nie tylko szybko, ale i bezszelestnie.
Kiedy odezwał się znienacka tuż za moimi plecami, podskoczyłam jak
oparzona.
- Nie powinnaś zamykać drzwi na klucz? Och, przepraszam -
dodał, widząc, że ochlapałam się wodą i pianą.
Sięgnęłam po suchą ściereczkę.
- Tych, których się boję, nie powstrzyma żaden zamek.
- Słuszna uwaga.
Odwróciłam się do niego przodem i przyjrzałam się mu krytycznym
okiem.
- Czy zakładanie ubrań naprawdę aż tak bardzo cię męczy? -
spytałam.
scandalous
Jak to miał ostatnio w zwyczaju, przed wyjściem z domu nie włożył
na siebie nic z wyjątkiem pary podartych dżinsów z obciętymi
nożyczkami nogawkami. Czyżby chodził z odsłoniętym torsem tylko
po to, żeby szpanować muskulaturą? Była rzeczywiście imponująca,
ale nigdy nie podejrzewałam go o taką próżność.
An43 + Eleonora