STEPHENIE MEYER Zaćmienie

z drugiej jednak, poczucie, że wartownik jest niedaleko, podnosiło
mnie na duchu.
Edward zakradł się przez okno do mojego pokoju szybciej niż zwykle
i chcąc mi jakoś pomóc, znów uśpił mnie kołysanką. Nawet w mojej
podświadomości musiało się wyryć to, że jest przy mnie, bo i tej nocy
nie nawiedził mnie żaden koszmar.
Ojciec wyjechał na ryby ze swoim zastępcą, jeszcze zanim się
obudziłam. Uznałam to za cudowne zrządzenie losu.
- Przebaczyłam Jacobowi - ostrzegłam Edwarda po śniadaniu.
- Wiedziałem, że tak będzie — odparł z uśmiechem. — Do osób
pamiętliwych to akurat nie należysz.
Wywróciłam oczami, ale w głębi ducha byłam zadowolona. Edward
naprawdę odstawił na bok uprzedzenia.
Wystukawszy numer, uświadomiłam sobie, że jest jeszcze wcześnie i
mogę Blacków obudzić, ale Jacob odebrał telefon już po drugim
sygnale, jakby przy nim czatował.
- Halo?
- Jake, to ty?
scandalous
Bella! - wykrzyknął radośnie. - Jak dobrze, że dzwonisz! -
Podekscytowany, zaczął wyrzucać z siebie przygotowane wcześniej
formułki. - Tak bardzo mi przykro za tamto. Nie wiem, co mnie
naszło. Zachowałem się jak ostatni imbecyl. Byłem na ciebie
wściekły, ale co to za wymówka. To była najgłupsza rzecz, jaką w
życiu komuś powiedziałem. Przepraszam. Nie gniewaj się na mnie.
An43 + Eleonora