STEPHENIE MEYER Zaćmienie

wszystko podobało. Ten nawet nie do połowy wypełniony kosz... Co
się stało z tymi wszystkimi ubraniami? Alice je wyprała, czy co?
Zgodnie z wcześniejszym zamiarem, zdjęłam swoje poszewki i
zaniosłam je do kuchni, zabierając po drodze poszewki Charliego.
Pralka była pusta. Z resztkami nadziei zajrzałam jeszcze do suszarki
— nic. Zdezorientowana, zmarszczyłam czoło.
- I jak tam, znalazłaś tę bluzkę? - zawołał ojciec.
— Jeszcze nie.
Wróciłam na górę, żeby zajrzeć pod łóżko. Nic, tylko kurz.
Odhaczywszy łóżko, zabrałam się do wyjmowania szuflad z komody.
Może odłożyłam czerwoną bluzkę na miejsce i na śmierć o tym
zapomniałam?
Przerwał mi dzwonek do drzwi. To na pewno był Edward.
— Ktoś dzwoni — poinformował mnie Charlie z kanapy, kiedy
mijałam drzwi do saloniku.
— Idę już przecież.
Otworzyłam drzwi z szerokim uśmiechem. Edward miał zaciśnięte
zęby i zdecydowaną minę.
— Co się... — zaczęłam zszokowana, ale przyłożył mi do ust
palec.
— Daj mi dwie sekundy — szepnął. — Nie ruszaj się.
Zamarłam, a on... zniknął. Ojciec nie miał szans zauważyć go
w przedpokoju.
scandalous
Wrócił, zanim jeszcze zdążyłam dojść do siebie na tyle, żeby zacząć
odliczać. Objął mnie ramieniem w talii i poprowadził pospiesznie do
An43 + Eleonora