STEPHENIE MEYER Zaćmienie

łagodnym łukiem pełnych warg wykrzywionych teraz dla mnie w
uśmiechu...
Jego oczy zostawiłam sobie na koniec, wiedząc, że kiedy już w nich
utonę, jak nic zapomnę o całym świecie. Były obramowane gęstym
wachlarzem czarnych rzęs i miały kolor ciepłego płynnego złota.
Kiedy się w nie wpatrywałam, czułam się niesamowicie - jak gdyby
moje kości zmieniały się w gąbkę. Spojrzenie Edwarda uderzyło mi
do głowy niczym szampan - a może był to raczej efekt tego, że
przestałam oddychać? Że znowu przestałam oddychać?
Za taką twarz każdy zawodowy model oddałby duszę i za obcowanie z
nią taka właśnie była cena: jedna maleńka ludzka duszyczka.
Nie, nie wierzyłam w te bzdury. Zrobiło mi się głupio, że znowu sobie
o nich przypomniałam i podziękowałam losowi - często mi się to
zdarzało - że jakimś cudem jestem jedyną osobą pod słońcem, której
myśli pozostają dla Edwarda nierozwikłaną zagadką.
Sięgnęłam po jego dłoń i kiedy nasze palce się zetknęły, mimowolnie
westchnęłam. Jak zwykle poczułam niewysłowioną ulgę -jak gdyby
wcześniej dokuczał mi silny ból, który od dotyku Edwarda nagle ustał.
- Hej.
Uśmiechnęłam się, rozbawiona zwyczajnością swojego powitania.
Edward podniósł nasze splecione dłonie, żeby wierzchem swojej
pogłaskać mnie po policzku.
- Jak ci minęło popołudnie?
scandalous
- Dłużyło mi się strasznie. -Mi też.
An43 + Eleonora