STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Zapobiegam eksplozji. Skoro trudno ci wytrzymać...
- Poradzę sobie - oświadczyłam. Pozwolił mi się znowu w siebie
wtulić.
- Przepraszam, że rozbudziłem w tobie nadzieję — powiedział. —
Nie chciałem sprawić ci przykrości.
- To była fantastyczna pobudka.
- Nie chce ci się spać?
- Ani odrobinę. Za to chętnie porozbudzam jeszcze w sobie trochę
nadziei.
- To chyba nienajlepszy pomysł. Nie tylko ciebie może ponieść.
- Chciałoby się - pożaliłam się.
Parsknął śmiechem.
- Jak mało o mnie wiesz, Bello. A to, że starasz się wystawić moją
powściągliwość na próbę, bynajmniej mi nie pomaga.
- Cóż, przepraszać cię za to nie będę.
- A czy ja mogę przeprosić?
- A to niby za to?
- Byłaś na mnie zła, nie pamiętasz?
- Ach, tak. Rzeczywiście.
- Więc chciałbym cię przeprosić. Teraz wiem, że się myliłem.
Jakoś o wiele łatwiej patrzeć mi na wszystko z właściwej
perspektywy, kiedy leżysz bezpieczna w moich ramionach. -
Przycisnął mnie mocniej do siebie. - Muszę być przy tobie, inaczej po
prostu wariuję. Już nigdy tak daleko nie wyjadę. Nie warto.
Uśmiechnęłam się.
scandalous
An43 + Eleonora