STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Przestrzeń pomiędzy nami nie gęstniała wcale od negatywnych
emocji. Za ciszą krył się spokój i to nie spokój przed burzą, ale spokój
bijący od tafli leśnego jeziora.
Miałam być na niego wściekła, miałam być wściekła na nich
wszystkich, ale nagle powody po temu przestały się dla mnie liczyć.
Namacałam w ciemnościach jego ręce i przysunęłam się bliżej.
Czułym gestem przytulił mnie do piersi. Moje wargi musnęły jego
szyję, a potem brodę, by w końcu niezdarnie namierzyć jego usta.
Pocałował mnie delikatnie i zaśmiał się cicho.
- Obiecałaś mi coś gorszego od ataku stada grizzly, a fundujesz mi
takie powitanie? Powinienem częściej doprowadzać cię do białej
gorączki.
- Daj mi minutkę, to się rozkręcę — zaproponowałam, znowu go
całując.
- Dam ci tyle czasu, ile tylko zażądasz.
Wplótł mi palce we włosy.
Mój oddech tracił stopniowo zdrowy rytm.
- Może rano coś wymyślę.
- Może być rano. Pocałował mnie w czoło.
- Tak się cieszę, że wróciłeś.
- Uwielbiam do ciebie wracać.
- Uwielbiam cię witać.
scandalous
Zacisnęłam mocniej ręce wokół jego szyi.
Jego dłoń zsunęła się z mojego łokcia i musnąwszy wpierw moje
żebra, a później talię, powędrowała niżej, po krzywiźnie uda, aż za
An43 + Eleonora