STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Skrzywiła się.
- Nie ma sprawy - powiedziałam. - Jeśli ma ci to pomóc, to
zostanę.
- Dzięki.
Odetchnęła z ulgą.
Tego dnia poszłam spać wcześnie i znowu wybrałam kanapę zamiast
łóżka.
Kiedy się ocknęłam, było jeszcze ciemno. Wyczułam, że jest środek
nocy. Nie otwierając oczu, wyprostowałam nogi, po czym obróciłam
się na drugi bok. Dopiero po sekundzie uświadomiłam sobie, że
wykonawszy taki manewr, powinnam była spaść na podłogę. Poza
tym, było mi jakoś podejrzanie miękko.
Wróciłam do poprzedniej pozycji i rozejrzałam się dookoła. W pokoju
panowały egipskie ciemności - pogoda od wczoraj się popsuła i gruba
warstwa chmur nie przepuszczała nic z księżycowego światła.
- Wybacz - zamruczał w mroku aksamitny baryton. – Nie miałem
zamiaru cię obudzić.
Spięłam się w oczekiwaniu na wybuch gniewu - i jego, i swój - ale nic
podobnego nie nastąpiło. Znikła za to gorycz, jaka towarzyszyła mi
zawsze, kiedy Edward na jakiś czas musiał zostawić mnie samą, a
której nie wyczuwałam świadomie, dopóki nie było mi dane wyzwolić
się z jej oparów. Zastąpiła ją ledwie wyczuwalna słodka woń
wampirzego oddechu.
scandalous
An43 + Eleonora