STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Przenikające Jacoba dreszcze przybrały na sile i prędkości. Nie tyle
się trząsł, co wibrował. Kontury jego ciała zaczęły się rozmywać...
A potem zacisnął oczy i zęby, i charkot ucichł. Im dłużej się
koncentrował, tym mu było lepiej. W końcu drżały mu tylko dłonie.
- Parę tygodni... - powtórzył głucho.
Nadal nie byłam w stanie poruszyć choćby własnymi wargami.
Otworzył oczy. Słowo furia nie oddawało już należycie wyrazu jego
spojrzenia.
- To bydlę zmieni cię w obrzydliwą pijawę już za parę tygodni!
— syknął przez zęby.
Byłam zbyt oszołomiona, żeby się na niego obrazić. Po prostu
skinęłam głową.
Śniada skóra na jego twarzy przybrała zielonkawy odcień.
- Jacob, on ma siedemnaście lat - wyszeptałam błagalnie. -
A ja po wakacjach skończę już dziewiętnaście. Poza tym, po co
czekać? Edward jest miłością mojego życia. Co mogę jeszcze
zrobić?
Wydawało mi się, że to pytanie retoryczne, ale postanowił mi
odpowiedzieć. Każde z jego słów było dla mnie jak uderzenie batem.
- Cokolwiek. Cokolwiek, byle nie to. Lepiej byłoby dla ciebie,
żebyś umarła. Wolałbym, żebyś umarła.
Odskoczyłam, jakby mnie spoliczkował. Zabolało bardziej, niż gdyby
naprawdę to zrobił.
Z falą bólu wezbrał we mnie gniew.
scandalous
- Może los się do ciebie uśmiechnie - warknęłam, podnosząc
An43 + Eleonora