STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Jake, to nie musi tak wyglądać.
- To właśnie tak wygląda.
Cisza, jaka zapadła po jego deklaracji, ciążyła mi okropnie.
- Nigdy mi nie wybaczysz? - wyszeptałam.
Zaraz pożałowałam, że zadałam to pytanie. Tak naprawdę nie
chciałam poznać na nie odpowiedzi.
- Nie będziesz wtedy Bella, więc nie będzie komu wybaczyć.
Moja przyjaciółka przestanie istnieć.
- To chyba oznacza, że nigdy. Siedzieliśmy długo w milczeniu.
- Czy to w takim razie nasze ostatnie spotkanie? — spytałam.
Zamrugał, jakby się obudził, szczerze zaskoczony.
- A dlaczego miałoby być ostatnie? Póki co, możemy się nadal
przyjaźnić. Przed nami jeszcze parę lat.
To, co miałam mu do powiedzenia, było okrutne.
- Obawiam się, że nie parę lat, ale parę tygodni.
Nie spodziewałam się aż tak gwałtownej reakcji.
Zerwał się na równe nogi, zgniatając trzymaną przez siebie puszkę z
taką siłą, że z hukiem pękła. Strugi coli wystrzeliły we wszystkie
strony, plamiąc mi ubranie.
- Jake! - jęknęłam, ale nie powiedziałam już nic więcej, bo
uzmysłowiłam sobie, że mój kompan dygocze na całym ciele,
a w jego klatce piersiowej narasta charkot. Samo jego spojrzenie
mogło zabić.
Zamarłam. Byłam zbyt zszokowana, żeby pamiętać, co zrobić, żeby
się poruszyć.
scandalous
An43 + Eleonora