STEPHENIE MEYER Zaćmienie

człowieka, jakiego potrzebowałam. I w dodatku on też mnie
potrzebuje, właśnie mnie. Ale... nasza rodzina nigdy się nie
powiększy. Nigdy nie będę głaskać go po siwej głowie, przyglądając
się, jak bawią się nasze wnuki.
Uśmiechnęła się ciepło.
- Wnuki, powiesz, bez wnuków można się obejść. Cóż, pod
wieloma względami jesteś dojrzalsza, niż ja byłam w twoim wieku,
ale wielu pomysłów na życie nie brałaś jeszcze nawet pod uwagę.
Jesteś za młoda, żeby wiedzieć, czego będziesz pragnąć za dziesięć,
piętnaście lat — za młoda, żeby to wszystko odrzucić, nawet
tego poważnie nie przemyślawszy. Z decyzjami, których nie można
cofnąć, nie należy się spieszyć, Bello.
Pogłaskała mnie po głowie, ale w jej geście nie było nic
protekcjonalnego.
Westchnęłam ciężko.
- Sama pomyśl — ciągnęła. — Tego, co chcesz sobie zrobić, nie
da się odwrócić, ale pewne ludzkie potrzeby w tobie pozostaną.
Esme miała nas, więc może nie odczuwała tego tak silnie. Alice nie
czuła nic, bo i nic nie pamięta z czasów, gdy była człowiekiem. Ale
ty... ty będziesz pamiętać. Tak wiele stracisz!
I tak wiele zyskam w zamian, pomyślałam, ale tę uwagę zachowałam
dla siebie.
- Dziękuję, Rosalie, że... że opowiedziałaś mi o tym wszystkim.
Chyba lepiej cię teraz rozumiem.
scandalous
An43 + Eleonora