STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Ech... A myślałam, że potrafię wyłożyć ci to spokojnie. -
Pokręciła głową, jakby nie wierzyła, że stać ją było na taki wybuch. -
O ileż łatwiej było mi to wszystko znosić, kiedy chodziło tylko
o moją próżność.
Przeniosła wzrok na tarczę księżyca. Dopiero po dobrej minucie
odważyłam się jej przeszkodzić.
- Więc polubiłabyś mnie, gdybym zdecydowała się pozostać
człowiekiem?
Spojrzała na mnie. Po jej wargach błądził uśmiech.
- Może tak, a może nie.
- Twoja historia nie jest tak do końca tragiczna - zauważyłam.
- Masz Emmetta.
- Mam połowę. - Uśmiechnęła się szeroko. — To, że ocaliłam go
ze szponów niedźwiedzia i niosłam na rękach ponad sto mil, już
wiesz. Ale czy potrafisz się domyślić, dlaczego go uratowałam?
- Bo... bo ci się spodobał?
scandalous
- Te ciemne loki... te dołeczki, widoczne nawet wtedy, kiedy
jęczał z bólu... ta dziecięca niewinność w jego twarzy, tak
kontrastująca z umięśnionym ciałem młodego mężczyzny... Po prostu
przypominał mi Henry'ego, synka Very. Nie chciałam, żeby umarł
- nie chciałam tego do tego stopnia, że mimo obrzydzenia, jakie
żywię do swojej rasy, ubłagałam Carlisle'a, żeby zmienił go w jednego
z nas. Spotkało mnie szczęście większe, niż na to sobie zasłużyłam.
Emmett jest wszystkim, o co prosiłabym los, gdybym znała się na tyle
dobrze, by wiedzieć, o co prosić, jest dokładnie takim typem
An43 + Eleonora