STEPHENIE MEYER Zaćmienie

„Rozumiem", mruknął Edward, ale nie wyglądał na przekonanego.
Rozzłościł mnie swoją postawą.
„To byłoby takie straszne marnotrawstwo", usprawiedliwiał się dalej
Carlisle. „Nie mogłem...".
„Postąpiłeś słusznie", pocieszyła go Esme.
„Mało to ludzi umiera", zdenerwował się Edward. „Dlaczego ; nie
ratujesz całej reszty? Poza tym, gdzie my się teraz podziejemy? Będą
jej przecież szukać. Royce i reszta bandy nigdy się nie przyznają do
winy".
Ucieszyło mnie, że wiedzą, co się wydarzyło. Nie zdawałam sobie
sprawy, że moja przemiana dobiegała już końca — że robię się coraz
silniejsza i to dlatego właśnie jestem w stanie skoncentrować się na
ich rozmowie. Ból zdawał się opuszczać moje ciało przez czubki
palców.
„Co z nią zrobimy?", spytał Edward z obrzydzeniem — a
przynajmniej takie odniosłam wrażenie.
Carlisle westchnął. „Zobaczymy, co sama zadecyduje. Może nie
będzie chciała się do nas przyłączyć".
scandalous
Taka możliwość mnie przeraziła. Zaczynałam powoli przyjmować to,
co mi wcześniej mówił, i nie czułam się na sitach zmierzyć się z moim
nowym życiem w pojedynkę. Kiedy doszłam do siebie, wyjaśnili mi
jeszcze raz, czym się stałam. Było to zresztą widać jak na dłoni: skóra
mi stwardniała, oczy poczerwieniały, a mózg domagał się krwi.
Jak na pustą lalę przystało, poczułam się znacznie lepiej, kiedy
zobaczyłam swoje odbicie w lustrze. Byłam piękniejsza niż
An43 + Eleonora