STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Kiedy wziął mnie na ręce i zaniósł mnie do siebie do domu, sądziłam,
że nareszcie skonałam - wydawało się, że lecę, a to tylko Carlisle tak
szybko biegi. Przeraziłam się, że ból nie ustępuje nawet po śmierci.
Znalazłam się w jasno oświetlonym pokoju i zrobiło mi się cieplej.
Zaczęłam tracić przytomność, co powitałam z ulgą, bo nie
odczuwałam już tak silnie bólu. Jednak nagle powrócił, jeszcze
ostrzejszy: w gardle, w kostkach, w nadgarstkach, jakby ktoś ciął
mnie nożem. Zaczęłam krzyczeć i wyrywać się. Pomyślałam, że
Carlisle to zboczeniec-sadysta, który zabrał mnie tylko po to, żeby
mnie torturować. Ale potem było mi już wszystko jedno -liczył się
tylko ten ogień, który płonął w moich żyłach. Błagałam, żeby mnie
dobito, błagałam o to i Carlisle'a, i Edwarda, i Esme. Carlisle trzymał
mnie cały czas za rękę, powtarzał, że mnie bardzo przeprasza, i
obiecywał, że moja agonia wkrótce się skończy. Opowiedział mi
wszystko. Czasami go słuchałam. Kiedy wyjawił mi, czym się staję,
nie uwierzyłam. Przepraszał mnie za każdym razem, kiedy
przestawałam krzyczeć. Krzyczałam zresztą coraz rzadziej. Krzyk nie
miał sensu.
Edward był wzburzony. Pamiętam, że spierał się z Carlislem. „Co ty
najlepszego zrobiłeś? Dlaczego akurat Rosalie Hale?".
Rosalie idealnie naśladowała poirytowany ton głosu Edwarda.
- Nie podobał mi się sposób, w jaki wymawiał moje imię - ciągnęła. -
Jakby było ze mną coś nie tak.
scandalous
„Nie mogłem jej tak zostawić", odpowiedział Carlisle. „Gdybym to
zrobił, wykrwawiłaby się na śmierć... Ona jest jeszcze taka młoda".
An43 + Eleonora