STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Nagle Royce zerwał mi z ramion żakiet — sam mi go dał w prezencie
- aż oderwały się od niego guziki i z brzękiem potoczyły po chodniku.
„No, Rose! Pokaż mu się w pełnej krasie!", rozkazał, a potem zaśmiał
się i jednym ruchem zdarł mi z głowy kapelusz. Wyrwa mi przy tym
sporo włosów, bo kapelusz był przypięty szpilkami Krzyknęłam z
bólu, a w oczach stanęły mi łzy. Tak... To, jak krzyczę z bólu, bardzo
im się podobało...
Spojrzała na mnie nagle z taką miną, jakby zapomniała na chwilę o
moim istnieniu. Jak nic, byłam na twarzy równie blada, co ona.
- Daruję ci całą resztę - oświadczyła. - Zostawili mnie na ulicy.
Odeszli, śmiejąc się i zataczając. Myśleli, że nie żyję. Jeden zauważył,
że Royce będzie musiał znaleźć sobie teraz nową narzeczoną. Odparł,
że najpierw będzie musiał nauczyć się większej samokontroli.
Leżałam na lodowatym chodniku, czekając na śmierć. Tak bardzo
mnie bolało, że dziwiłam się, że mam jeszcze siłę zwracać uwagę na
świat zewnętrzny. Zaczął padać śnieg, a ja ciągle uparcie nie
umierałam. Tak bardzo pragnęłam, żeby ból wreszcie minął. Tak
strasznie długo to wszystko trwało...
scandalous
Taką znalazł mnie Carlisle. Wyczuł z daleka zapach krwi i przyszedł
sprawdzić, co się stało. Zaraz rzucił się mnie ratować. Resztkami
świadomości miałam mu za złe, że to robi. Wolałabym, żeby mnie
dobił. Poza tym, nigdy nie lubiłam ani doktora Cullena, ani jego żony
i jego szwagra - bo Edward przedstawiał się wówczas jako brat Esme.
Denerwowało mnie to, że są tacy piękni, piękniejsi ode mnie. Nie
udzielali się jednak towarzysko, więc widziałam ich tylko kilka razy.
An43 + Eleonora