STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jak już mówiłam, mnie samej nic do szczęścia nie brakowało.
Wystarczało mi aż nadto to, że jestem sobą - piękną Rosalie Hale.
Odkąd skończyłam dwanaście lat, dokądkolwiek bym nie szła,
oglądali się za mną mężczyźni, a koleżanki wzdychały z zazdrości,
kiedy dotykały moich gęstych włosów. Wszystko to sprawiało mi
ogromną przyjemność. Byłam szczęśliwa, że matka się mną chwali, a
ojciec kupuje mi drogie sukienki.
Wiedziałam, czego chcę od życia, i do głowy mi nie przychodziło, że
któreś z moich marzeń mogłoby się nie spełnić. Pragnęłam być
wielbiona i adorowana. Marzyłam o tym, żeby mój ślub byl
wydarzeniem towarzyskim roku: wyobrażałam sobie, jak wszyscy
ważniejsi mieszkańcy miasta przyglądają mi się kroczącej nawą u
boku ojca i myślą, że nigdy w życiu nie widzieli tak pięknej
panny młodej. Zachwyt w cudzych oczach był mi równie potrzebny,
co powietrze. Byłam młoda i głupia, ale taka szczęśliwa!
Uśmiechnęła się do swoich wspomnień.
- Rodzice mieli jednak na mnie duży wpływ, więc marzyłam też o
dobrach materialnych: chciałam mieć duży dom pełen eleganckich
mebli, które kto inny by odkurzał, i nowocześnie wyposażoną
kuchnię, w której kto inny by gotował. Tak, byłam głupia - taka pusta
laleczka. I nie widziałam powodu, dla którego miałabym tych
wszystkich rzeczy nie dostać.
scandalous
Kilka moich marzeń było poważniejszych, a zwłaszcza jedno,
związane z moją najlepszą przyjaciółką, Vera. Vera wyszła za mąż
An43 + Eleonora