STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Naprawdę sądziłaś, że masz spać na kanapie?
Mruknęłam coś pod nosem. Podniosłam szybkim ruchem swoje
rzeczy i przycisnęłam do piersi.
- Zostawię cię już samą - powiedziała Alice z uśmiechem. -
Do zobaczenia rano!
Umywszy się i przebrawszy w piżamę, wyciągnęłam spod kapy kołdrę
i wsadziwszy sobie jedną z poduszek pod pachę, podreptałam z
zaciętym wyrazem twarzy ku czarnej kanapie. Wiedziałam, że
zachowuję się dziecinnie, ale nic mnie to nie obchodziło. Porsche jako
łapówka! Łoże z baldachimem w domu, w którym nikt nigdy nie
sypiał! Miałam po dziurki w nosie tych teatralnych gestów. Zgasiłam
światło i zwinęłam się w kłębek na sofie, zastanawiając się, czy w
ogóle zasnę.
W ciemnościach wielkie okno stało się na powrót przezroczyste. Na
zewnątrz światło księżyca srebrzyło chmury. Kiedy wzrok
przyzwyczaił się do mroku, zobaczyłam jeszcze czubki drzew i
połyskliwy kawałek rzeki. Przyglądałam się im w ciszy, czekając, aż
zaczną mi ciążyć powieki.
Nagle ktoś zapukał cicho do drzwi.
scandalous
- Co znowu, Alice? - syknęłam, gotowa jej odpyskować, gdyby
miała zamiar naigrywać się z mojego prowizorycznego posłania.
- To nie Alice, to ja. - W szparze uchylanych drzwi ukazała się
zabójczo piękna twarz Rosalie. - Mogę wejść?
An43 + Eleonora