STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Zejdź jeszcze później do mnie! - odkrzyknął.
Jeśli przeżyję, pomyślałam.
Wszedłszy do pokoju, starannie zamknęłam za sobą drzwi i dopiero
wtedy odwróciłam się przodem do okna.
Edward, oczywiście, już tam był. Stał w cieniu naprzeciwko drzwi.
Wyglądał na spiętego i świdrował mnie wzrokiem.
Skuliłam się w oczekiwaniu na potok słów, ale nic nie przerwało
ciszy. Był chyba zbyt zdenerwowany, by przemówić - patrzył i
patrzył.
- Cześć - powiedziałam nieśmiało.
Jego twarz mogłaby być wyrzeźbiona z kamienia. Policzyłam w
myślach do stu, ale nie doczekałam się reakcji.
- Jak widać, jeszcze żyję - zaczęłam.
Z głębi gardła Edwarda dobyło się ciche warknięcie, ale jego mina się
nie zmieniła.
- Nic mi nie jest - dodałam, rozkładając ręce.
Poruszył się wreszcie. Zamknął oczy i przyłożył sobie dłoń do czoła.
- Bello - szepnął - nie masz pojęcia, co dziś przeżywałem. Mało
brakowało, a w poszukiwaniu ciebie przekroczyłbym granicę i złamał
postanowienia paktu. Czy wiesz, czym mogło się to skończyć?
- Och - wyrwało mi się.
scandalous
Otworzył oczy. Były zimne i nieprzyjazne jak noc.
- Zwariowałeś?! - Za bardzo podniosłam głos. Szybko się
opanowałam, żeby Charlie mnie nie usłyszał, ale miałam wielką
An43 + Eleonora