STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Słusznie. Mnie tam w góry nie ciągnie, a nawet gdyby, te
przecież i tak nie wytrzymałabym ich tempa.
- Tak. Ja też wolę siedzieć w ciepłym, suchym domu.
Znowu zamilkłyśmy. Zaadresowałam kolejne cztery koperty,
Przy Angeli nigdy nie trzeba było paplać o błahostkach, byle tylkc coś
mówić. Podobnie jak Charlie, dobrze znosiła ciszę. Ale czasami, też
tak jak on, była zanadto spostrzegawcza.
- Coś nie tak? - spytała cicho. - Wyglądasz, jakby... jakbyś czymś
się zadręczała.
Uśmiechnęłam się kwaśno. -Aż tak to widać?
- Nie, nie jest tak źle.
Pomyślałam, że kłamie, żeby mnie pocieszyć.
- Tak tylko pytam. Nie musisz mi się z niczego zwierzać —
zapewniła. - Ale jeśli sądzisz, że ci to pomoże, to śmiało, możesz mi
się wyżalić.
Miałam już powiedzieć: „To miło z twojej strony, ale nie, dzięki".
scandalous
Tylu tajemnic musiałam dotrzymywać, że nie mogłam ryzykować -
nie mogłam się zwierzać nikomu, kto był zwykłym człowiekiem.
Inaczej złamałabym zasady, taki mój niepisany pakt.
Ale z drugiej strony, tego właśnie było mi trzeba. Marzyłam, by móc
po prostu pogadać, trochę się pożalić, trochę poplotkować, pogderać.
Przedstawić moje problemy tak, żeby przypominały to, co przydarzało
się i innym nastolatkom. Poznać zdanie kogoś, kto nie jest ani
wilkołakiem, ani wampirem. Kogoś, kto nie jest uprzedzony.
- Nie ma sprawy - powiedziała Angela, widząc moje wahanie.
An43 + Eleonora