STEPHENIE MEYER Zaćmienie

silnik przybysza ryczał prawie tak potwornie jak mój. Nie, to na
pewno nie było srebrne volvo, tylko ów gość, którego wyglądał Ben.
- To Austin - zakomunikował Angeli, kiedy stanęła u jego boku.
Na zewnątrz ktoś zatrąbił.
- - Wpadnę wieczorem - obiecał. - Już za tobą tęsknię. Przyciągnął
ją do siebie i pocałował na pożegnanie. Długo.
Przerwał im dopiero natarczywy dźwięk klaksonu.
- No to lecę. Cześć.
Wyszedł, nawet na mnie nie patrząc. Zarumieniona Angela slanęła na
progu i machała za autem Austina tak długo, dopóki było je widać.
Wreszcie zamknęła drzwi.
- Nawet nie wiesz, jaka jestem wdzięczna, że przyjechałaś -
powiedziała. — Naprawdę, dziękuję ci z całego serca. Gdyby niely,
nie dość, że rozwaliłabym sobie prawy nadgarstek, to jeszcze
musiałabym oglądać jakiś kretyński azjatycki film akcji z
beznadziejnym dubbingiem.
Odetchnęła z ulgą.
- Cala przyjemność po mojej stronie - odparłam.
Nie czułam się już taka spanikowana i oddychałam prawie normalnie.
Tak milo było znaleźć się w zwykłym domu wśród zwykłych ludzi i
usłyszeć, że mają zwykłe problemy.
Poszłyśmy na górę, do jej pokoju. Szła przodem, odsuwając stopą
zalegające schody zabawki. Zauważyłam, że jest ciszej niż zwykle.
- A gdzie bliźniaczki?
scandalous
An43 + Eleonora