STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- chłodniejsze od mojego towarzysza - i zastanowiłam się, ile
musiałabym tak siedzieć, żeby doznać oparzeń.
Wyciągnąwszy przed siebie prawą rękę, zaczęłam obracać ją pod
różnymi kątami, przyglądając się, jak w ostrym świetle iskrzy się
moja srebrnawa blizna, tragiczna pamiątka po spotkaniu z Jamesem.
- O czym myślisz? - szepnął Jacob.
- O słońcu.
- Fajnie grzeje.
- A ty, o czym myślisz? Zaśmiał się cicho.
- Przypomniałem sobie ten idiotyczny film, na który mnie za
brałaś. I Mike'a Newtona, jak dopadła go grypa żołądkowa.
Też się zaśmiałam, zaskoczona, że czas uleczył jednak rany -jeszcze
do niedawna wolałam nie wspominać tamtego wieczoru. Kiedyś
kojarzył mi się ze stresem i zagubieniem, a teraz potrafiłam się z niego
śmiać! To właśnie tego dnia, zaledwie w kilka godzin po wyjściu z
kina, Jacob poznał prawdę o swoim dziedzictwie. Głupi film i Mike w
ubikacji wyznaczały koniec jego niewinności, były jego ostatnimi
ludzkimi wspomnieniami. Teraz, paradoksalnie, już przyjemnymi
wspomnieniami.
- Wiesz, tęsknię za tamtymi czasami - stwierdził. - Za tym, że
wszystko było takie... nieskomplikowane. - Westchnął. - Jak to
dobrze, że mam dobrą pamięć.
Jego słowa z czymś mi się skojarzyły. Wyczul, że zdrętwiałam. . –
Co jest?
scandalous
- Ta twoja dobra pamięć... - odsunęłam się od niego, żeby
An43 + Eleonora