STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nie słyszy mnie. Nie słyszy moich myśli - pospieszyłam z
wyjaśnieniem. - Jestem wyjątkiem, mutantem. Nie wiemy, czemu
akurat ja.
- Ciekawe... - mruknął.
- No - przytaknęłam, ale moje samozadowolenie szybko znikło. -
Pewnie to znaczy, że coś jest nie tak z moim mózgiem.
- To chyba oczywiste dla każdego, kto cię zna - zażartował.
- Piękne dzięki.
Spomiędzy chmur wyjrzało niespodziewanie słońce. Co za miła
niespodzianka! Promienie odbiły się od fal zatoki i musiałam zmrużyć
oczy. Wszystko wokół zmieniło barwę: fale z szarych stały się
błękitne, drzewa ze zgniłozielonych szmaragdowe, a kamyki we
wszystkich odcieniach tęczy rozbłysły jak stosy klejnotów.
Potrzebowaliśmy trochę czasu, żeby nasz wzrok przyzwyczaił się do
tych wszechobecnych jaskrawości.
Nad naszymi głowami pokrzykiwały mewy, miażdżone masami wody
scandalous
kamienie ocierały się o siebie, a szum rozbijających się o brzeg
bałwanów odbijał się echem od osłaniających zatokę klifów.
Wszystkie te dźwięki tworzyły jedną, relaksującą całość.
Jacob przysunął się do mnie na tyle, blisko, że oparł się o moje ramię.
Był taki rozpalony! Po minucie przebywania w takiej pozycji
musiałam zdjąć wiatrówkę. Kiedy na powrót znieruchomiałam, oparł
się policzkiem o moją skroń, a z głębi jego gardła dobyło się ciche
mruknięcie pełne zadowolenia. Poczułam na skórze promienie słońca
An43 + Eleonora