STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Co najwyżej na szesnastolatka łykającego jakieś supersterydy.
Sama pamiętasz, przecież jeszcze niedawno po prostu rosłem
w oczach. To te wilcze geny. Mam teraz pewnie ciało dwudziesto-
pięciolatka. Więc nie masz co się przejmować tym, że jesteś dla mnie
za stara przynajmniej przez następne siedem lat.
Dwudziestopięciolatka? No tak, taka była prawda - przypomniało mi
się, jak wczesną wiosną potrafił zmieniać się z dnia na dzień.
Mimowolnie stałam się świadkiem kolejnego nadprzyrodzonego
zjawiska. Oszołomiona tą rewelacją, pokręciłam z niedowierzaniem
głową.
- To jak, chcesz wysłuchać do końca historii Sama, czy wolisz
jeszcze na mnie trochę powrzeszczeć za coś, na co i tak nie mam
wpływu?
- Przepraszam. Mam taką małą obsesję. Nadepnąłeś mi niechcący
na odcisk.
Jak nic domyślił się, z czym w moim przypadku wiąże się
zahamowanie procesu starzenia, bo zmrużył oczy, jakby zastanawiał
się, jak sformułować jakieś pytanie. Żeby uniknąć dalszego drążenia
tego tematu, pospiesznie zwróciłam jego uwagę na porzucony wątek
naszej rozmowy:
scandalous
- Więc kiedy Sam po spotkaniu ze starszyzną zrozumiał, co się z
nim dzieje, było mu już łatwiej, tak? No i sam mówiłeś, że bycie
wilkołakiem ma swoje dobre strony. Więc dlaczego... - zawahałam
się. - Dlaczego mimo wszystko tak bardzo nienawidzi Cullenów?
Dlaczego chciałby, żebym ja też ich nienawidziła?
An43 + Eleonora