STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jacob był już gotowy się odszczeknąć, ale zamknął usta -
najwyraźniej to, co miał mi do powiedzenia, nie pasowało już do
kontekstu. Dzięki Bogu, nie miał pojęcia, co sprawiło, że Edward
podjął taką, a nie inną decyzję - trudno mi było sobie wyobrazić, jak
zareagowałby na informację, że na moim przyjęciu urodzinowym
Jasper próbował mnie zabić.
- Ale jednak wrócił, prawda? - mruknął. - Nie jest za dobry w
dotrzymywaniu obietnic.
- Jak byś nie pamiętał, to ja go tu sprowadziłam.
To, co powiedziałam, sprawiło chyba, że Jacob zaczął postrzegać całą
sprawę z nieco innej perspektywy, bo patrząc mi przez moment prosto
w oczy, wyraźnie się rozluźnił.
- Rzeczywiście — przyznał spokojniejszym głosem. — Co tak
właściwie się wydarzyło? Znam tylko oficjalną wersję.
Przygryzłam dolną wargę.
- To tajemnica, co nie? - spytał szyderczo. - Pijawki zakazały
ci o tym mówić?
- Wcale nie! To po prostu bardzo długa historia.
Uśmiechnął się pogardliwie, po czym obrócił się na pięcie
i odszedł, spodziewając się zapewne, że za nim pójdę. I poszłam,
odruchowo, chociaż zastanawiałam się, po co właściwie to robię -
przebywanie z nim, kiedy tak się zachowywał, nie sprawiało mi
żadnej przyjemności. Z drugiej jednak strony, po powrocie do domu
czekała mnie konfrontacja z wściekłą Alice... Nie, nie miałam się co
spieszyć.
scandalous
An43 + Eleonora