STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Wirowaliśmy jak para łyżwiarzy figurowych.
- Du... duszę się — wykrztusiłam. Odstawił mnie, śmiejąc się
radośnie.
- Witaj w La Push.
Zabrzmiało to tak, jakby powiedział: „Witaj w domu".
Poszliśmy się przejść, bo byliśmy zbyt podekscytowani, żeby siedzieć
w maleńkim saloniku. Idąc, Jacob wesoło podrygiwał. Sadził tak
olbrzymie kroki, że musiałam mu co chwilę przypominać, że moje
nogi nie mają ponad metr długości, jak u co poniektórych.
Stopniowo wracało do mnie moje drugie „ja". Przy Jacobie czułam się
trochę młodsza i o wiele mniej rozważna. Stawałam się kimś, kto od
czasu od czasu lubił zrobić coś naprawdę szalonego.
Z początku rozmawialiśmy o tym samym, o czym rozmawiałaby
każda inna para dobrych znajomych, którzy dawno się nie widzieli —
co w szkole, czy wszyscy zdrowi i czemu przyjechałam akurat teraz.
Kiedy, pokonawszy wewnętrzny opór, opowiedziałam Jacobowi o
ulotkach z wilkiem, jego gromki śmiech rozszedł się echem po lesie.
Szybko jednak neutralne tematy się wyczerpały i doszedłszy do plaży,
przeszliśmy do tego, co bolało nas najbardziej. Rysy twarzy mojego
przyjaciela stężały w dobrze mi znaną maskę zgorzkniałego
wojownika.
-A jak tam, no wiesz... Chodzi mi o to, że...
Z trudem dobierał słowa. Z nerwów kopnął mijaną gałąź z taką siłą, że
spadła na skały dopiero kilka metrów dalej. Wziął głębszy oddech i
spróbował jeszcze raz:
scandalous
An43 + Eleonora