Pokaż treść!

— 60 —
wem ciśnienia bardzo wielkich górnych warstw w zbitą
ziarnistą massę, zwaną w Szwaj caryi Firneis.
W lecie, gdy lód jest zawsze kruchszym i miększym,
warstwy dolne, parte ciężarem górnych, nabierają
coraz więcej spójności, stają się podobnemi do lodu,
choć są odmiennéj nieco budowy. Są one mianowicie
poprzerzynane delikatnemi kanałami i otworkami
i dla tego mało przezroczyste, a posiadają matowo-
błękitnawą barwę. Tego rodzaju lód nazywa się lodowcowym
(Gletschereis). Z wyżyn ześlizguje się on i o-
puszcza przez węwozy górskie w niższe okolice, schodząc
do 4,000 stóp nad p. m., a zatém o tyleż niżój od
linii śnieżnej.
Dolna granica lodowców, jak i granica śnieżna,
leży nie we wszystkich szerokościach geograficznych
na jednakowém wzniesieniu. W Alpach spotykamy ją
na wysokości 2,000 metrów po nad poziomem morza,
w Norwegii wznosi się ona do 300 metrów, w Gren-
landyi za to zbiega się z powierzchnią oceanu. Tu np.
olbrzymi lodowiec Humboldta płynie prosto do morza
i dostarcza mu pływających gór lodowych. W Himma-
lajach—przeciwnie, granica lodowców wznosi się po nad
4,000 metrów.
Z tego, co wyżej wypada, że lodnik możemy bardzo
trafnie nazwać prądami czyli rzekami lodowemi.
Porównanie okaże się jeszcze ściślejszem, gdy na mocy
obserwacyi powiemy, iż lodowce istotnie płyną, że
powoli, nieznacznie posuwają się z rozmaitą szybkością
(zależną od takich warunków jak: średnia temperatura
roku, pochyłość koryta i wzniesienie jegó) i że często
http://rcin.org.pl