Pokaż treść!

Tę samą koléj, co słońce, przechodziły planety,—
zgęstniały też i rozżarzały się.
Ile czasu trwała kula ziemska w tym stanie—próżno
wyliczać, choćbyśmy bowiem za jednostkę do mierzenia
owych czasów przyjęli tysiąc lat — to i tak ilość
wypadłaby nam tak wielka, iź wyobrazić sobie podobnie
rozlegléj epoki nie jesteśmy w stanie. Dość, że
mijały miliardy lat, zanim ziemia, w skutek utraty własnego
cieplika, ochłodziła się o tyle przynajmniéj, że
na jéj powierzchni poczęła się tworzyć stała po-
w loczka.
Miliony znowu lat minęły od czasu, gdy owa cienka
powłoczka, łamiąca się nieustannie i tonąca w płynnej
massie rozżarzonej kuli, nie odebrała jéj znowu tyle
ciepła, że mogła stale pokryć znaczną część jéj powierzchni.
Atmosfera ówczesna, zapewne kilka tysięcy razy
rozleglejsza od dzisiejszéj, kurczyła się ciągle, w miarę
obniżania się temperatury.
Zmieniać się też musiała niemało w swym składzie
chemicznym, przez wydzielanie się z niéj niektórych
materyi. Z powodu np. panującego niezmiernego
gorąca siarka niemogła istnieć w stanie stałym, łub
płynnym. Pary też jéj unosiły się obficie w atmosferze.
W raz z siarką przepełniały ówczesne powietrze
duszące pary Chloru, Bromu, Fluoru, pary różnych
łatwo topliwych, metalów, jak Sod, Potas, Wodór*);
*) Który do dziś dnia pozostaje w gazowym stanie i składa atmosfe-
re, a w połączeniu çhçmiczném z tlenem tworzy wode.
http://rcin.org.pl