Pokaż treść!

— 147 —
W dźwięcznych a modnych tytułach, jakiebyśmy
przybrali, nie troszcząc się o ich treśd, nie zdobywa
się więcej, nad patent na... owieczkę.
Wiadomo, źe żaden sztandar, pod jakibyśmy się
zaciągnęli, nie okryje nas chwałą, gdy w czasie walki
gnuśnie spoczywamy.
Nie przesadzajmy się więc w paleniu kadzideł na
cześć znanych czasem zaledwie z opowiadania głośnych
tytanów wiedzy, lecz starajmy się zgłębić istotę ich
nauk, a dopiero gdy zgodzi się ona z naszemi pojęciami,
lub siłą argumentów zmieni takowe, wtedy wyrze-
czmy zdanie i brońmy go wedle sił, śmiało, jako
własnego.
Pracując i myśląc, rzucając się w odmęt prądów
naukowych, z silną wolą dostania się przez nią do przystani
prawdy, możemy z wzniesioném czołem wyrzec:
Idziemy naprzód! Możemy tak zawołać, bo znajdujemy
się czynni w szeregach walczących o prawdę.
Zamiastjzakończenia niech nam będzie wolno przytoczyć
tu wspaniały obraz „pola walki,” o którym mowa,
skreślony natchnioném piórem Maryi Konopnickiéj.
„Nie to jest pole najkrwawsze na ziemi,
Co pije z wojen rubinowej czary,
I tak się bieli trupami ludzkiemi,
Jak morskie piany, albo białe śniegi....
Nie to, gdzie leżą strzaskane sztandary
Na mężnych piersiach, które ich broniły,
I kędy, zwarte w dwa wrogie szeregi,
Ścierają się ludów siły.
* *
*
http://rcin.org.pl