Pokaż treść!

— 101 —
lat wschodziło np: w Styczniu w znaku Koziorożca,
i gdy tak nauczono się oznaczać w kalendarzach—dziś
widzimy, w tym miesiącu słońce wschodzące dopiero
w Strzelcu, a w znak Koziorożca wstępuje ono w Lutym,
gdy dawniéj o téj porze było już w Wodniku.
Tym sposobem słońce zdaje się cofać na swój drodze.
Cofanie się to jest ciągłe, lubo bardzo powolne. Od
początkowych obserwacyi w Aleksandryi robionych —
spóźniło się słońce o jedną gromadę. Kiedyś słońce
spóźni się o całą drugą gromadę, potem o trzecią i t. d.
aż nareszcie wróci do tego porządku, jaki panuje obecnie.
Nastąpi to po 21,500 lat. I oto poznaliśmy zjawisko
nazywane: „cofaniem się punktów róivnónocnychil
Postarajmy się teraz zrozumieć dla czego punkta
równonocne się cofają?
Równik, pochylony pod kątem 23п,28’ ku płaszczy-
znie elipsy, przecina się z nią dwa razy do roku. R az
лѵ punkcie przysłonecznym, drugi raz w odsłonecznym.
Punkta te nazywają się punktami przesileń dnia z nocą—pierwsze
zimowem, drugie letniem. Pierwotnie sądzono,
że to przecinanie się drogi następuje zawsze
w jedném i tém samém miejscu, ale już Ptolomeusz
wykazał, że co rok przecięcie posuwa się nieco w kierunku
zachodnim, przeciwnym kierunkowi biegu ziemi
i ztąd nazwał to zjawisko praecessio aequinoctiuvi. W idzimy
więc, że starożytni astronomowie, znali fakt,
nie umieli go jednak wytłumaczyć. Od czasów K o ­
pernika dopiero stała się zrozumiałą przyczyna jego.
^Znaleziono takową w sile przyciągania słonecznego.
http://rcin.org.pl