Echo Jordanowa nr 84 - Urząd Miasta Jordanów

ISSN 1507-7020 

kWaRtalnik samoRzĄdu i toWaRzystWa miłośnikóW ziemi JoRdanoWskieJ 

Założyciel miasta 

WaWRZyNiec 

sPyteK JoRDaN 

nr 84 

lipiec - sierpień - wrzesień 2008 

• 69 rocznica wybuchu wojny .......... 2 

• Wiadomości z Ratusza...................... 3 

• dni ziemi JoRdanoWskieJ .................. 8 

• dożynki ............................................... 10 

• zasłużeni dla ziemi 

JoRdanoWskieJ ................................ 11 

• kalendaRium tmzJ ........................... 13 

• Wizyta 10 BRygady 

kaWaleRii PanceRneJ ...................... 15 

• czy PotRzeBa nam WoJny ............... 16 

• PokóJ W cieniu antyRakiet ............ 18 

• odeszła od nas 

monika BednaRz .............................. 20 

• Jak W JoRdanoWie kościół 

budowano ........................................ 22 

• do mieszkańcóW gmin 

BaBiogóRskich ................................. 26 

• małoPolski Wyścig góRski ............ 26 

• noWe sukcesy naszych kolaRzy ... 27 

• adRenalinoWe szaleństWo .......... 28 

• WystaWa malaRstWa 

Jana zemBatego .............................. 29 

• WysPa Pełna taJemnic ..................... 30 

• JoRdanoWianin na mont Blanc .. 31 

• ogRód PoezJi ...................................... 32 

• sukcesy stRażakóW .......................... 33 

• gRzyBy, gRzyBy ................................... 35

ReLACJA NA stRoNIe 30 

69 rocznica wybuchu wojny 

Na Wysokiej przy pomniku Poległych na Cmentarzu Wojskowym uczczono 69 

rocznicę wybuchu II wojny światowej. 

1 września 2008 roku o godz. 12.oo władze 

powiatu suskiego, gminy i miasta Jordanów, kombatanci 

i weterani walk, poczty sztandarowe, nauczyciele i 

dzieci oraz mieszkańcy okolicznych miejscowości brali 

udział w polowej mszy świętej, którą odprawił ks. 

proboszcz Mariusz Flanek. Po niej odbył się uroczysty 

Apel Poległych. Licznie przybyłe delegacje złożyły wieńce 

oraz wiązanki kwiatów na grobach poległych żołnierzy. 

Następnie wszyscy goście mogli skosztować wojskowej 

grochówki. 

Również w dniu 1 września 2008 r. władze 

samorządowe Miasta Jordanowa wraz z kombatantami 

i weteranami walk złożyli na jordanowskim Rynku przy 

obeliskach wieńce i kwiaty oraz zapalili znicze, aby uczcić 

tą bolesną wojenną rocznicę. 

J o R d a n o W i a n i e P o d R ó ż u J Ą 

2 

ReLACJA NA stRoNIe 31 

e c h o Jordanowa e c h o Jordanowa 

u c h W a ł a 

Rady miasta JoRdanoWa 

z dnia 30 lipca 2008 roku 

w sprawie przyjęcia projektu uchwały 

Rady Miasta Jordanowa w sprawie 

likwidacji samodzielnego Publicznego 

Zakładu opieki Zdrowotnej Miejskiej 

Przychodni Rejonowej w Jordanowie. 

§ 1 

Przyjmuje się projekt uchwały Rady 

Miasta Jordanowa w sprawie likwidacji 

samodzielnego Publicznego Zakładu 

opieki Zdrowotnej Miejskiej Przychodni 

Rejonowej w Jordanowie w 

brzmieniu, jak załącznik do uchwały. 

§ 2 

Rada Miasta Jordanowa zobowiązuje 

Burmistrza Miasta Jordanowa do 

wystąpienia do Wojewody Małopolskiego 

oraz właściwych Rad Gmin w 

sprawie wydania opinii do projektu 

uchwały o likwidacji publicznego zakładu 

opieki zdrowotnej wymienionego 

w § 1. 

Z załącznika do powyższej Uchwały: 

§ 1 

1. Likwiduje się samodzielny Publiczny 

Zakład opieki Zdrowotnej Miejską 

Przychodnię Rejonową w Jordanowie, 

zwany w dalszej części uchwały „sP 

ZoZ”. 

2. Dniem otwarcia likwidacji ustala 

się dzień wejścia w życie niniejszej 

uchwały. 

§ 2 

1. osobom korzystającym dotychczas 

ze świadczeń zdrowotnych likwidowanego 

Wiadomości 

z Ratusza 

sP ZoZ dalsze, nieprzerwane ich udzielanie 

bez ograniczenia dostępności, 

warunków udzielania i ich jakości w 

rodzajowo oznaczonym zakresie wynikającym 

ze statutu sP ZoZ zapewni 

Niepubliczny Zakład opieki Zdrowotnej 

„Przychodnia w Jordanowie”, którego 

założycielem jest lek med. Leszek 

erb. 

2. sP ZoZ zapewnia pacjentom świadczenia 

zdrowotne do czasu przejęcia 

działalności medycznej od sP ZoZ 

przez Niepubliczny Zakład opieki 

Zdrowotnej, o którym mowa w ust.1. 

§ 

1. Mienie stanowiące własność sP 

ZoZ zostanie przekazane Miastu Jordanów. 

2. Nieruchomości będące własnością 

Miasta Jordanów, a dotychczas użytkowane 

przez likwidowany sP ZoZ 

przechodzą pod administrację Miasta 

Jordanów. 

3. Nieruchomości, o których mowa w 

ust. 2 mogą zostać przekazane w drodze 

czynności cywilnoprawnych Niepublicznemu 

Zakładowi opieki Zdrowotnej 

o którym mowa w § 2. 

4. Majątek ruchomy stanowiący własność 

likwidowanego sP ZoZ może zostać 

sprzedany, wynajęty lub wydzierżawiony 

Niepublicznemu Zakładowi 

opieki Zdrowotnej, o którym mowa 

w § 2. 

5. składniki niematerialne likwidowanego 

sP ZoZ przechodzą na własność 

Miasta Jordanów, które będzie uprawnione 

do ich rozporządzenia na mocy 

umów cywilno - prawnych przede 

wszystkim Niepublicznemu Zakładowi 

opieki Zdrowotnej, o którym mowa w 

§ 2, względnie innym podmiotom. 

6. Pracownicy likwidowanego sP ZoZ 

wykonujący pracę na podstawie umów 

o pracę zawartych na czas określony 

lub nieokreślony z wyjątkiem pracowników, 

którzy do dnia zakończenia li- 

kwidacji rozwiążą stosunek pracy w 

związku z przejściem na emeryturę 

lub rentę albo z innych przyczyn, stają 

się pracownikami Niepublicznego 

Zakładu opieki Zdrowotnej, o którym 

mowa w § 2 uchwały w trybie art. 23 ¹ 

Kodeksu pracy. 

Wykaz pracowników likwidowanego 

sP ZoZ podlegających przejęciu stanowi 

załącznik do uchwały. 

§ 4 

1. Wszelkie zobowiązania, należności 

oraz prawa sP ZoZ po jego likwidacji 

stają się zobowiązaniami, należnościami 

i prawami Miasta Jordanów. 

2. Źródłem pokrycia kosztów likwidacji 

sP ZoZ oraz spłaty zobowiązań likwidowanego 

sP ZoZ będą należności 

sP ZoZ oraz dochody własne Miasta 

Jordanów. 

§ 5 

1. Burmistrz Miasta powoła likwidatora 

sP ZoZ. [...] 

§ 6 

1. Zakończenie działalności likwidowanego 

sP ZoZ nastąpi w terminie nie 

krótszym niż 3 miesiące licząc od dnia 

podjęcia niniejszej uchwały. 

2. Zakończenie czynności likwidacyjnych 

sP ZoZ nastąpi do dnia 31 stycznia 

2009 r. [...] 

u c h W a ł a 

w sprawie zmiany uchwały budżetowej 

w 2008 roku. 

§ 1 

1. Zwiększa się plan dochodów budżetu 

Miasta w roku 2008 o kwotę 

254.922,00 zł oraz dokonuje się zmian 

w planie dochodów - zgodnie z załącz-

nikiem nr 1 do uchwały. 

Planowane dochody po zmianach wynosić 

będą 9.795.775,51 zł. 

2. Zwiększa się plan wydatków budżetu 

Miasta w roku 2008 o kwotę 

254.922,00 zł oraz dokonuje się zmian 

w planie wydatków - zgodnie z załącznikiem 

nr 2 do uchwały. 

Planowane wydatki po zmianach wynosić 

będą 11.941.750,07 zł. 

3. Zmniejsza się wydatki majątkowe 

na finansowanie zadań inwestycyjnych 

o kwotę 220.000,00 zł. – zgodnie 

z załącznikiem nr 3 do uchwały. 

Planowane wydatki majątkowe po 

zmianach wynosić będą 1.693.708,00 

zł. 

4. Zwiększa się dotacje dla gminnych 

instytucji kultury o kwotę 38.200,00 

zł., zgodnie z załącznikiem nr 4 do 

uchwały. 

5. Zwiększa się dotacje dla organizacji 

pozarządowych oraz prowadzącym 

działalność pożytku publicznego o 

kwotę 2.000,00 zł., zgodnie z załącznikiem 

nr 5 do uchwały. 

6. Zwiększa się zakres i kwotę dotacji 

przedmiotowej dla Zakładu Komunalnego, 

zgodnie z załącznikiem nr 6 do 

uchwały. 

zmiany w planie dochodów Budżetu miasta Jordanowa 

4 

e c h o Jordanowa 

7. Załącznik nr 11 do uchwały budżetowej 

o dochodach z tytułu wydawania 

zezwoleń na sprzedaż napojów 

alkoholowych i wydatkach na realizację 

zadań określonych w gminnym 

programie profilaktyki i rozwiązywania 

problemów alkoholowych oraz w 

gminnym programie przeciwdziałania 

narkomanii przyjmuje kształt zgodnie 

z załącznikiem nr 7. 

8. W wyniku powyższych zmian „Prognoza 

kwoty długu Miasta Jordanowa 

na lata 2008 – 2018 „ przyjmuje kształt 

zgodnie z załącznikiem nr 8. 

Zał.nr 1 do Uchwały nr XVII/152/2008 

Rady Miasta Jordanowa z dnia 30.07.2008 r. 

w sprawie zmiany uchwały budżetowej w 2008 roku. 

Dział NAZWA zwiększenie 

zmniejszenie 

600 transport i łączność 176 842,00 0,00 

w tym dochody bieżące: 

-dotacje celowe otrzymane z budżetu państwa na realizację własnych zadań bieżących 

gmin (związków gmin) 

-dotacje otrzymane z funduszy celowych na realizację zadań bieżących jednostek 

sektora finansów publicznych 

120 000,00 

25 000,00 

-wpływy z różnych dochodów 31 842,00 

700 Gospodarka mieszkaniowa 46 833,00 0,00 

w tym dochody bieżące: 1 114,00 

-wpływy z różnych dochodów 1 114,00 

w tym dochody majątkowe: 45 719,00 

-wpływy z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego przysługującego 

osobom fizycznym w prawo własności 

12 199,00 

-wpływy ze sprzedaży składników majątkowych 33 520,00 

750 Administracja publiczna 12 640,00 0,00 


-pozostałe odsetki 12 000,00 

-wpływy z różnych dochodów 640,00 

756 Dochody od osób prawnych, od osób fizycznych i od innych jednostek 

nieposiadających osobowości prawnej oraz wydatki związane z ich poborem 


-podatek od spadków i darowizn 31 000,00 

31 000,00 0,00 

758 Różne rozliczenia 0,00 15 893,00 


-subwencje ogólne z budżetu państwa 15 893,00 

900 Gospodarka komunalna i ochrona środowiska 3 500,00 0,00 


-wpływy z usług 3 500,00 

o g ó ł e m zmiany w planie dochodów 270 815,00 

ogółem plan dochodów po zmianach wynosi 9 795 775,51 zł 

254 922,00 

5 


Zał.nr 2 do Uchwały nr XVII/152/2008 


w sprawie zmiany uchwały budżetowej. 

Zmiany w planie wydatków Budżetu Miasta Jordanowa 

Dział Rozdział NAZWA zwiększenie zmniejszenie 

010 Rolnictwo i łowiectwo 310,00 0,00 

01030 Izby rolnicze 310,00 0,00 

a) wydatki bieżące 310,00 

400 Wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz i wodę 123 710,00 0,00 

40002 Dostarczanie wody 123 710,00 0,00 

a) wydatki bieżące 3 710,00 

w tym: dotacje 3 710,00 

a) wydatki majątkowe 120 000,00 

600 Transport i łączność 426 842,00 0,00 

60011 Drogi publiczne krajowe 31 842,00 0,00 

a) wydatki bieżące 31 842,00 

60016 Drogi publiczne gminne 220 000,00 0,00 


60017 Drogi wewnętrzne 25 000,00 0,00 


60078 Usuwanie skutków klęsk żywiołowych 150 000,00 0,00 


700 Gospodarka mieszkaniowa 10 000,00 0,00 

70005 Gospodarka gruntami i nieruchomościami 10 000,00 0,00 


750 Administracja publiczna 0,00 20 000,00 

75023 Urzędy gmin (miast i miast na prawach powiatu) 0,00 20 000,00 


801 Oświata i wychowanie 200 000,00 200 000,00 

80101 Szkoły podstawowe 0,00 200 000,00 

a) wydatki majątkowe 

80110 Gimnazja 200 000,00 0,00 


851 Ochrona zdrowia 2 000,00 2 000,00 

85154 Przeciwdziałanie alkoholizmowi 2 000,00 2 000,00 

a) wydatki bieżące 2 000,00 2 000,00 


900 Gospodarka komunalna i ochrona środowiska 15 860,00 400 000,00 

90001 Gospodarka ściekowa i ochrona wód 15 860,00 400 000,00 




921 Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego 98 200,00 0,00 

92109 Domy i ośrodki kultury, świetlice i kluby 22 000,00 0,00 



92116 Biblioteki 16 200,00 0,00 



92120 Ochrona zabytków i opieka nad zabytkami 60 000,00 0,00 


O g ół e m zmiany w planie wydatków 876 922,00 622 000,00 

254 922,00 

Ogółem plan wydatków po zmianach wynosi 11 941 750,07 zł

6 


Załącznik nr 3 do Uchwały nr XVII/152/2008 


Wydatki majątkowe budżetu Miasta w 2008 roku 

dz. rozdz. Nazwa zadania Kwota w zł 

400 Wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz i wodę 120 000 

40002 Dostarczanie wody 120 000 

Rozbudowa wodociągu przy ul. Gen. Maczka w kierunku ul. Sosnowej 120 000 

801 Oświata i wychowanie 0 

80101 Szkoły podstawowe -200 000 

Wymiana dachu, nadbudowa i adaptacja na cele zaplecza sali gimnastycznej oraz przebudowa 

istniejącej sali gimnastycznej 

dotacje dla gminnych instytucji kultury na 2008 rok 



Lp. Wyszczególnienie Plan Zwiększenie Plan po zmianach 

1. Miejski ośrodek Kultury w Jordanowie (rozdz. 92109) 1 0 000 22 000 152 000 

2. Miejska Biblioteka w Jordanowie (rozdz. 92116) 100 000 16 200 116 200 

R a z e m: 2 0 000 38 200 268 200 



dotacje przedmiotowe dla zakładu budżetowego w 2008 roku 

Lp. Wyszczególnienie Plan Zwiększenie Plan po zmianach 

1. Dostarczanie wody (dopłata do 1 m3 dostarczanej wody) (rozdz. 40002) 0 710 710 

2. Gospodarka ściekowa (dopłata do 1 m3 odprowadanych ścieków) (rozdz. 90001) 5 365 15 860 21 225 

R a z e m: 5 365 19 570 24 935 

-200 000 

80110 Gimnazja 200 000 

Wymiana dachu nad salą gimnastyczną, wymiana podłogi szkolnej hali sportowej 200 000 

900 Gospodarka komunalna i ochrona środowiska -400 000 

90001 Gospodarka ściekowa i ochrona wód -400 000 

Opracowanie dokumentacji projektowej kanalizacji sanitarnej w ramach KPOŚK - I etap -400 000 

921 Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego 60 000 

92120 Ochrona zabytków i opieka nad zabytkami 60 000 

Remont otoczenia budynku Ratusza (granit) 60 000 

Ogółem wydatki majątkowe: -220 000 

Wydatki majatkowe 

po zmianach: 

1.693.708,00 

7 


Prognoza długu publicznego Miasta Jordanowa na lata 2008-2018 Załącznik nr 8 do Uchwały nr XVII/152/2008 Rady Miasta Jordanowa z dnia 30.07.2008r. 

( w zł. ) 

Wykonanie Plan budżetu Prognoza 

budżetu po zmianach 

Lp. Wyszczególnienie 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 

I. DOCHODY BUDŻETU OGÓŁEM 

(1+2+3) 9 796 705 9 795 776 9 380 000 9 690 000 9 840 000 10 125 000 10 360 000 10 700 000 11 040 000 11 510 000 11 930 000 12 240 000 

1. Dochody własne 5 641 814 5 387 272 5 250 000 5 400 000 5 550 000 5 725 000 5 870 000 6 050 000 6 240 000 6 510 000 6 650 000 6 890 000 

w tym: 

udziały w podatku dochodowym 1 988 394 1 909 587 2 000 000 2 100 000 2 200 000 2 300 000 2 400 000 2 500 000 2 600 000 2 700 000 2 800 000 2900000 

podatki i opłaty 2 425 359 2 416 850 2 400 000 2 450 000 2 500 000 2 550 000 2 600 000 2 700 000 2 800 000 2 900 000 3 000 000 3100000 

dochody z mienia 691 192 556 889 500 000 550 000 600 000 675 000 720 000 750 000 790 000 810 000 850 000 890000 

pozostałe 536 869 503 946 350 000 300 000 250 000 200 000 150 000 100 000 50 000 100 000 

2. Subwencje 2 576 776 2 732 728 2 780 000 2 890 000 2 990 000 3 100 000 3 240 000 3 400 000 3 550 000 3 700 000 3 880 000 4050000 

3. Dotacja 1 578 115 1 675 776 1 350 000 1 400 000 1 300 000 1 300 000 1 250 000 1 250 000 1 250 000 1 300 000 1 400 000 1 300 000 

w tym na: 

zadania zlecone i powierzone 1 282 118 1 247 833 1 250 000 1 200 000 1 150 000 1 200 000 1 100 000 1 150 000 1 100 000 1 200 000 1 250 000 1200000 

zadania własne 295 997 427 943 100 000 200 000 150 000 100 000 150 000 100 000 150 000 100 000 150 000 100000 

II. PRZYCHODY BUDŻETU OGÓŁEM 

(1+2+3+4+5) 427 926 2 384 242 0 0 0 0 0 0 0 0 

1. nadwyżka budżetowa 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 

2. pożyczki 0 0 0 0 0 0 0 0 0 

3. kredyty 1 682 700 0 0 0 0 0 0 0 0 

4. papiery wartościowe 

wyemitowane 

przez gminę 0 0 0 0 0 0 0 0 0 

5. inne 427 926 701 542 0 0 0 0 0 0 0 0 

OGÓŁEM (POZ. I + II) 10 224 631 12 180 018 9 380 000 9 690 000 9 840 000 10 125 000 10 360 000 10 700 000 11 040 000 11 510 000 11 930 000 12 240 000 

III. WYDATKI BUDŻETU OGÓŁEM 

( 1 + 2 ) 8 926 814 11 941 750 8 873 463 9 183 563 9 245 063 9 546 730 9 754 573 10 231 730 10 571 730 11 341 730 11 761 730 12 071 730 

1. Wydatki bieżące 8 435 221 10 248 042 8 373 463 8 783 563 8 795 063 8 946 730 9 254 573 9 681 730 9 971 730 10 341 730 10 961 730 11 471 730 

w tym: 

a) wynagrodzenia 4 550 678 5 115 915 5 320 000 5 580 000 5 800 000 5 950 000 6 200 000 6 500 000 6 790 000 7 100 000 7 450 000 7 800 000 

b) odsetki od zaciągniętych 

kredytów 

pożyczek i potencjalnych spłat 

udzielonych poręczeń 105 529 146 405 240 000 220 000 200 000 170 000 140 000 110 000 80 000 60 000 40 000 20 000 

2. Wydatki majątkowe 491 593 1 693 708 500 000 400 000 450 000 600 000 500 000 550 000 600 000 1 000 000 800 000 600000 

w tym: 

inwestycyjne 435 586 1 656 100 500 000 400 000 450 000 600 000 500 000 550 000 600 000 1 000 000 800 000 600000 

IV. ROZCHODY BUDŻETU OGÓŁEM 

( 1 + 2 + 3 ) 309 175 238 267 506 537 506 437 594 937 578 270 605 427 468 270 468 270 168 270 168 270 168 270 

1. Spłata kredytów, pożyczek i 

obligacji 

dotychczas zaciągniętych 309 175 238 267 406 537 406 437 394 937 378 270 305 427 168 270 168 270 168 270 168 270 168 270 

2. Spłata obligacji 0 0 100 000 100 000 200 000 200 000 300 000 300 000 300 000 0 0 0 

OGÓŁEM (POZ.III + IV) 9 235 989 12 180 017 9 380 000 9 690 000 9 840 000 10 125 000 10 360 000 10 700 000 11 040 000 11 510 000 11 930 000 12 240 000 

V. Stan zobowiązań z tytułu 

zaciągniętych kredytów i pożyczek 

na koniec roku 2 788 525 4 232 958 3 726 421 3 219 984 2 625 047 2 046 777 1 441 350 973 080 504 810 336 540 168 270 0 

1. Stan zobowiązań z tytułu 

zaciągnietych kredytów i pożyczek 

2. Stan zobowiązań z tytułu 

wyemitowanych obligacji 

VI. Spłata rat pożyczek, kredytów i 

obligacji wraz z odsetkami 

VII. Wskaźniki - zgodnie z art. 169 

ustawy o finansach publicznych 

VIII. Wskaźniki - zgodnie z art. 170 

ustawy o finansach publicznych 

1 288 525 2 732 958 2 326 421 1 919 984 1 525 047 1 146 777 841 350 673 080 504 810 336 540 168 270 0 

1 500 000 1 500 000 1 400 000 1 300 000 1 100 000 900 000 600 000 300 000 0 0 0 0 

414 704 384 672 746 537 726 437 794 937 748 270 745 427 578 270 548 270 228 270 208 270 188 270 

4,23% 3,93% 7,96% 7,50% 8,08% 7,39% 7,20% 5,40% 4,97% 1,98% 1,75% 1,54% 

28,46% 43,21% 39,73% 33,23% 26,68% 20,22% 13,91% 9,09% 4,57% 2,92% 1,41% 0,00%

dni ziemi JoRdanoWskieJ 2008 

8 


tegoroczne święto Miasta przypadło na 16 i 17 sierpnia. Impreza organizowana jest 

nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat i na stałe weszła w kalendarz imprez miejskich, dając 

możliwość rozrywki mieszkańcom i wczasowiczom poprzez liczne występy zespołów 

rozrywkowych czy konkursy sportowo-artystyczne dla dzieci. Jest to również okazja do 

wyróżnienia osób i instytucji zasłużonych w działalności na rzecz Miasta. organizatorem 

imprezy jest Miejski ośrodek Kultury w Jordanowie a fundusze na jej przygotowanie przyznaje 

Rada Miasta Jordanowa. 

W sobotnie przedpołudnie w Świetlicy szkoły Podstawowej 

w Jordanowie odbył się turniej szachowy o 

Puchar starosty suskiego. Do rozgrywek przystąpiło ponad 

20 zawodników w dwóch kategoriach wiekowych, a 

zawody zaszczycił swoją obecnością Pan Andrzej Pająk - 

starosta suski. Po kilkugodzinnych emocjonujących zmaganiach 

szachistów ogłoszone zostały wyniki, a zwycięzcy 

otrzymali pamiątkowe puchary oraz cenne nagrody, które 

wręczył Pan Władysław Łazarski - Radny Rady Powiatu 

suskiego. Nagrody rzeczowe i puchary zostały ufundowane 

przez starostwo Powiatowe w suchej Beskidzkiej 

a nagrody pocieszenia dla dzieci i młodzieży w postaci 

paczek ze słodyczami ufundował organizator zawodów 

- Miejski ośrodek Kultury w Jordanowie 

Wyniki rozgrywek: 

senioRzy 

i miejsce: 

Roman Mucha (syn) 

ii miejsce: 

Roman Mucha (ojciec) 

iii miejsce: 

Dariusz Przybyś 

juniorzy 

i miejsce: 

Mateusz Krasiński 

ii miejsce: 

Magdalena Mucha 

iii miejsce: 

Artur Jagła 

Zasłużeni dla Ziemi Jordanowskej 

Na popołudniowe godziny organizatorzy zaplanowali 

szereg zawodów sportowych dla dzieci i młodzieży, ale ze 

względu na niesprzyjające warunki pogodowe nie mogły 

się one odbyć i zostały przełożone na niedzielę. 

Turniej szachowy Zwycięzcy w konkursie na Najładniejszy Ogródek Przydomowy 

Niedziela to zawsze centralny dzień obchodów. Rozpoczęła 

je uroczysta Msza Święta w intencji Mieszkańców 

Miasta Jordanowa. Po Mszy Świętej orkiestra osP poprowadziła 

cały korowód na jordanowskie planty, gdzie 

nastąpiło uroczyste odsłonięcie pomnika spytka Jordana 

-założyciela Miasta. okolicznościowe przemówienia wygłosili: 

Andrzej Pająk – starosta suski, stanisław Bednarz 

– Prezes towarzystwa Miłośników Ziemi Jordanowskiej, 

Ks. Proboszcz Kanonik Bolesław Wawak, Kazimierz Hajda 

– Burmistrz Miasta Jordanowa. 

9 


Przemawia Łukasz Piotr Trzciński - twórca pomnika Konkurs malowania kredą na asfalcie 

Następnym punktem programu było wręczenie odznaczeń 

„Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej”, które w tym 

roku otrzymali: otylia Pietras, Ludmiła Załazińska, tadeusz 

Pająk oraz Fabryka Armatury Valvex. Rozdano też coroczne 

nagrody w konkursie na „Najładniejszy ogródek 

Przydomowy”. Zwycięzcami zostali: Grażyna Wojdyła, 

Celina Święchowicz i Wioletta Mierzwa. 

W tym roku władze Miasta po raz pierwszy złożyły podziękowania 

dla stowarzyszeń działających na terenie 

naszego Miasta, m.in. Jordanowskiemu stowarzyszeniu 

twórców „Pasja”, Chórowi Bel Canto”, Jordanowskiemu 

Kołu Kultury, Jordanowskiemu Klubowi sportowemu 

„sprint”, orkiestrze osP, stowarzyszeniu trzeźwości 

„Dom”, 

tradycyjnie, w sali obrad Urzędu Miasta Jordanowa 

Jordanowskie stowarzyszenie twórców „Pasja” przygotowało 

wystawę prac swoich twórców. 

od godziny 15.00 w ruch poszły instrumenty muzyczne. 

Zespoły rozrywkowe prezentowały swoje umiejętności, 

bawiąc zgromadzoną licznie publiczność znanymi 

przebojami zespołów „Czerwone Gitary”, the Beatles, 

„smokie” i wielu innych. 

Kolejno wystąpiły zespoły: Rezonans, Wędrowne Gi- 

Pomnik Wawrzyńca Spytka Jordana Występ zespołu Anonym ze Słowacji

tary, the Beatles, the Foryś Band, the Purple, Nazaret. 

Pomiędzy występami zespołów organizowane były 

konkursy dla dzieci, m.in. malowanie kredą na asfalcie, 

śpiewanie piosenek, wyścigi z łyżką, kręcenie hula-hop 

i in. Nagrody zakupiono ze środków przekazanych przez 

sponsorów. 

Impreza zakończyła się o godz. 2.00 nad ranem 

sponsorzy dzJ`2008 

1. Urząd Marszałkowski w Krakowie 

2. starostwo Powiatowe w suchej Beskidzkiej 

3. Urząd Miasta Jordanowa 

4. Bank spółdzielczy w Jordanowie 

5. sklep Firany - ewa Nachankar 

6. Apteka Prywatna – Jolanta turchan, stefania Król i Marianna 

Pietrzak 

7. Firma INsteL – usługi elektromontażowe Wacław Zadora 

8. Gminna spółdzielnia samopomoc Chłopska w Jordanowie 

9. Foto Kamea – Władysław sałapatek 

10. Firma tatra House Jordanów – ewa i stanisław Nawalaniec 

11. Firma tAPI tadeusz i Piotr Żur Jordanów 

12. Firma Valvex z Jordanowa 

13. sklep wielobranżowy - Maria Białońska 

14. Firma Handlowa ewex Krystyna i Adam Komorowscy 

15. Restauracja Zodiak sławomir Mołek rzeczowe 

16. Kancelaria Notarialna Czesław Łopata 

17. Kuchnia włoska w Jordanowie Rozalia Lipka 

18. sklep spożywczy Celina Jagos 

19. spółka Cywilna JAG – edyta i Grzegorz Jagosowie 

organizatorzy DZJ składają serdeczne podziękowanie 

tegorocznym sponsorom 

10 


dożynki mieJskie 

Panie z Jordanowskiego Koła Gospodyń i 

w tym roku znalazły czas na uwicie wieńca 

i przygotowanie wiązanek i w dniu 31sierpnia 

zaprosiły mieszkańców na dożynki. 

Po uroczystej Mszy Świętej w Świetlicy szkoły Podstawowej 

wręczyły piękny wieniec Panu Kazimierzowi 

Hajdzie Burmistrzowi Miasta i Pani Marii Pudo Przewodniczącej 

Rady Miasta. Jak każe tradycja wieniec został 

ośpiewany w kilkunastu specjalnie na tę okazje ułożonych 

zwrotkach dożynkowej pieśni. orkiestra osP przez 

kilka godzin dawała swój koncert w trakcie przyjęcia dla 

gości zaproszonych. J.H. 

konceRt muzyki JaQuesa BRela 

W Wykonaniu Janusza zBiegieła 

W Świetlicy szkoły Podstawowej w Jordanowie w niedzielny wieczór o godzinie 18.00 

dla wielbicielimuzyki Jacquesa Brela znakomitego francuskiego kompozytora i aktora 

wystąpił Janusz Zbiegieł. 

Propozycja sceniczna Janusza Zbiegieła, krakowskiego aktora 

i paryskiego stypendysty”Conservatoire Mobel’l Alice 

Dona nie jest ani recitalem, ani estradą piosenki. Jest mięsistymteatrem, 

którego siła to organiczne zespolenie śpiewanej 

po francusku piosenki i komentującegokażdy z 11 przebojów 

Brela („Matylda”, „Następny”, „Piosenka Jacky’ego”, 

„Burżuje” , „Mojedzieciństwo” , starzy kochankowie”, „Nie 

opuszczaj mnie” , „staruszkowie” , , „Przyjdę” ,”Amsterdam” 

i „Poszukiwanie” tekstu-wyznania, fragmenty listów do 

żony. te cytaty zresztą stanowiące dokument tragicznego 

splotu życia i twórczości wypowiada aktor po polsku. Jest 

miarą artystycznej ekspresji, że 70-minutowy spektakl chłonie 

publiczność jednym tchem, że wychodzącoszołomiona 

ma wrażenie żywego kontaktu z nieżyjącym Mistrzem i jego 

wspaniałą, ciągle obecną w uchu, piosenką, że pozostaje 

poruszona jego pełnym dramatu życiem osobistym. szkoda 

tylko ,że mimo iż koncert był darmowy zabrakło na nim 

młodzieży a także elit naszegoMiasta i tylko nieliczna grupa 

znawców i koneserów sztuki talentu Brela przyszła podziwiać 

jegotwórczość. J.H. 

JFa „Valvex s.a. 

Valvex s.A jest jednym z wiodących 

producentów baterii łazienkowych i 

kuchennych oraz armatury do instalacji 

wodnych, gazowych i centralnego 

ogrzewania. Produkcja tych 

wyrobów w fabryce jest oparta na 

80-letniej tradycji Krakowskich Zakładów 

Armatur, która jako zakład 

nr 3 funkcjonowała w Jordanowie 

od roku 1973. od roku 1994 fabryka 

funkcjonuje jako spółka akcyjna 

osób prywatnych pod nazwą Valvex 

s.A. Wieloletnie doświadczenie 

w produkcji armatury, własny dział 

konstrukcyjny i technologiczny, wysoko 

wykwalifikowana kadra oraz 

nowoczesny park maszynowy, stawiają 

firmę wśród najlepszych w 

branży. 

Misją fabryki jest: 

• spełniać oczekiwania klientów 

poprzez kompleksową ofertę o 

najwyższej jakości, 

• produkować bardzo dobre, funkcjonalne 

i oryginalne wyroby, 

• zachować pozycję w światowej 

czołówce firm w swojej branży. 

Dzięki tej polityce marka Valvex 

jest szeroko rozpoznawana i dobrze 

kojarzona zarówno w kraju jak i na 

rynkach światowych. Firma posiada 

nowoczesny system zapewnienia 

jakości, certyfikowany na zgodność 

z Iso 9001:2000 z akredytacjami 

na rynki Unii europejskiej, stanów 

Zjednoczonych i Kanady. Produkowane 

przez Valvex wyroby posiadają 

wszystkie niezbędne certyfikaty 

i świadectwa, dopuszczające je 

do stosowania w budownictwie. Z 

powodzeniem sprzedajemy nasze 

produkty do większości krajów europy, 

ale również do największych 

krajów obu Ameryk. 

Chcąc brać czynny udział także w 

życiu społeczności lokalnej, Valvex 

nie poprzestaje tylko na statutowej 

działalności, dostrzega problemy 

społeczności i dzieli się swoimi 

sukcesami, promując kulturę oraz 

wspierając organizacje, które nie 

mogłyby funkcjonować bez pomocy 

z zewnątrz. obok finansowego 

wsparcia przy organizowaniu licznych 

imprez na stałe wpisanych w 

życie lokalnych miejscowości, firma 

jest także inicjatorem nowych wydarzeń 

kulturalnych, takich jak zorganizowana 

w zeszłym roku przy 

współpracy z MoK „Zamek” w suchej 

Beskidzkiej „Letnia Akademia 

Filmowa z firmą Valvex”. 

odznaczenie odebrał z rąk Burmistrza 

Z-ca prezesa JFA Valvex Jerzy 

Kijowski 

otylia Pietras 

otylia Pietras zyskała sobie powszechne 

uznanie jako malarka. 

od urodzenia związana jest z Jordanowem, 

chociaż czasowo przebywa 

gdzie indziej. Po ukończeniu 

szkoły średniej studiowała na AWF 

w Warszawie. skończywszy studia, 

pracowała w Krakowie w Liceum 

Pedagogicznym, w Wyższej szkole 

Pedagogicznej (później Akademii 

Pedagogicznej). Niezależnie od 

pracy zawodowej interesowała się 

plastyką i dokształcała się w tym 

zakresie. sprzyjał temu pobyt w 

11 


PRzyznano koleJne odznaczenia 

„zasłużony dla ziemi JoRdanoWskieJ” 

Jak coroczny zwyczaj każe, w trakcie obchodów Dni Ziemi Jordanowskiej Burmistrz 

Miasta wręczył odznaczenia regionalne „Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej”. W bieżącym 

roku Kapituła odznaczenia pod przewodnictwem prof. Andrzeja Walasa postanowiła 

przyznać 1 zbiorowe odznaczenie dla zakładu JFA ”Valvex” s.Aoraz trzy odznaczenia indywidualne 

dla zasłużonych seniorów – mieszkańców miasta: Pani Ludmile Załazińskiej, 

Pani otylii Pietras, Panu tadeuszowi Pająkowi. oto krótkie charakterystyki uzasadniające 

decyzje Kapituły. 

Krakowie. Predyspozycje plastyczne 

– jak mówi sama – wykazywała 

od najwcześniejszych lat, a nauczyciele 

chwalili jej prace. Zamierzała 

nawet studiować na Akademii 

sztuk Pięknych, lecz życie potoczyło 

się inaczej. emerytura stała 

się bodźcem dla dalszego rozwoju 

talentu plastycznego. odpowiedzią 

na pustkę po śmierci matki i męża 

stało się rysowanie i malowanie. 

tematem obrazów jest przeważnie 

pejzaż ukochanego Jordanowa 

i motywy przyrodnicze. Platformą 

jej działania stało się Jordanowskie 

stowarzyszenie twórców „Pasja”. 

Dla potrzeb członków stowarzyszenia 

nawiązała kontakt z Instytutem 

sztuki w Krakowie. W konkursach 

plastycznych stowarzyszenia 

„Pasja” zdobyła II i III nagrodę. W 

latach 1997-2007 brała udział w 

zbiorowych wystawach z okazji Dni 

Jordanowa. oprócz tego uczestniczyła 

w wystawach na zamku w 

suchej Beskidzkiej oraz w Bystrej i 

sidzinie. Nawiązała także kontakt 

z Miejskim ośrodkiem Kultury w 

Nowym targu. Pani otylia Pietras 

przyczyniła się znacząco do promocji 

Ziemi jordanowskiej i ożywienia 

ruchu artystycznego w mieście Jordanowie. 

ludmiła załazińska 

Urodziła się w 1917 roku w Jordanowie, 

ma teraz 91 lat. Pochodzi z 

licznej, znanej rodziny Mirków od 

dawien dawna zamieszkałej w Jordanowie. 

od dwóch pokoleń prawie 

wszyscy z tej rodziny zdobywali 

wykształcenie, ona zajmowała się

gospodarstwem. Po drugiej wojnie 

światowej wraz z mężem przebywała 

kilka lat na ziemiach zachodnich 

w okolicach Dzierżoniowa. W 

roku 1959 na stałe wróciła do Jordanowa. 

osobista predyspozycja 

do działań społecznych nakazywała 

jej włączać się w wir spraw społecznych 

i środowiskowych. 

Przede wszystkim bardzo aktywnie 

działała w Kole Gospodyń. Działalność 

Koła Gospodyń uświetniała 

życie środowiskowe w okresie 

świąt państwowych, kościelnych i 

lokalnych. oprócz tego Ludmiła Załazińska 

włączała się czynnie w życie 

parafii, uczestnicząc we wszystkich 

świętach, uroczystościach, 

procesjach. 

Jest wieloletnim członkiem towarzystwa 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej, 

działając od powstania 

naszego stowarzyszenia. systematycznie 

uczestniczyła w zebraniach 

miejskich, wnioskując o rozwiązanie 

wielu istotnych spraw. to ona 

pierwsza w roku 1989 poruszyła 

sprawę przywrócenia nazwy ulicy 

Piłsudskiego w Jordanowie. 

Długoletnia działalność społeczna 

Ludmiły Załazińskiej była wielokrotnie 

dostrzegana przez władze 

samorządowe, a jej postawa 

spotykała się z uznaniem. Dziś, z 

perspektywy lat, jej postawa jest 

przykładem dobrze spełnionego 

obowiązku wobec swego kraju i 

swojej małej ojczyzny. 

tadeusz Pająk 

Urodził się 15 kwietnia 1924 roku 

w suchej Beskidzkiej. Ma 84 la. 

Pracował w PKP na różnych stanowiskach 

od 1953 do 1984 roku. odszedł 

na emeryturę jako rewizor. W 

służbie PKP był przykładem wielkiej 

sumienności i fachowości. Z Jordanowem 

związał się na stałe od roku 

1954. tutaj założył rodzinę i zbudował 

dom. od samego założenia 

towarzystwa Miłośników Ziemi Jordanowskiej 

jest jego członkiem. W 

okresie powstania „solidarności” 

uczestniczył aktywnie w różnych 

akcjach społeczno-politycznych, 

wspierając drogę demokratycznych 

przemian. 

Marzeniem jego życia było zbudowanie 

kaplicy na cmentarzu w Jordanowie. 

Cel swój osiągnął. W roku 

1983 została zbudowana przez niego 

kaplica pod wezwaniem „Chrystusa 

Króla” w intencji miłosierdzia 

i opieki dla całej parafii Jordanowa. 

szczególną ozdobą kaplicy stały się 

trzy dzwony odlane przez znaną 

firmę Jana Felczyńskiego w Przemyślu, 

firmę o wielkiej renomie 

w kraju i za granicą. Każdy dzwon 

ma swoją nazwę i wyraża określoną 

intencję. Największy dzwon o 

wadze ok. 500 kg ma nazwę „Chrystus 

Król”. Drugi dzwon o wadze ok. 

350 kg ma nazwę „Św. stanisław”, 

wreszcie trzeci dzwon o wadze ok. 

150 kg ma nazwę „stwórca”. W 

zamyśle właściciela dzwony mają 

swoje sumienia, mają prowadzić do 

modlitwy, opłakiwać zmarłych. Zarówno 

kaplica jak i dzwony powstały 

w ogromnym trudzie i z dużymi 

wyrzeczeniami. Miały upamiętnić 

polskie „Millenium” i pontyfikat 

papieża Jana Pawła II. 

Zgodnie z wolą właściciela, dzwony 

uruchamiane są w czasie uroczystości 

kościelnych i państwowych, 

także w czasie pogrzebów osób 

krewnych, bliskich i znajomych 

oraz w innych przypadkach. Właściciel 

przypisuje im wielką funkcję 

społeczno-religijną. Kiedy na cmentarzu 

nie było jeszcze kaplicy parafialnej, 

kaplica Pana Pająka pełniła 

funkcję domu przedpogrzebowego. 

Nadane odznaczenie jest skromną 

rekompensatą dla rozmiarów dzieła, 

które z własnych środków sfinansował 

pan tadeusz Pająk. 

tradycja nadawania odznaczeń regionalnych 

ma w naszym mieście 

długą tradycje i ta forma wyróżnienia 

jest bardzo ceniona przez społeczeństwo. 

od roku 1978 nadano 

około 100 odznaczeń. od roku 1995 

są one ściśle dokumentowane, a 

dla wcześniejszego okresu przepro- 

12 


wadzono skrupulatną inwentaryzacje 

odtworzeniową. odznaczenia 

nadawane były nie tylko obywatelom 

Jordanowa, lecz także znamienitym 

osobistościom z całego kraju 

i zagranicy. odznaczono również: 

sztandar Rady Miasta Jordanowa, 

sztandar ochotniczej straży Pożarnej 

w Jordanowie, sztandar ochotniczej 

straży Pożarnej w Naprawie, 

sztandar stronnictwa Demokratycznego 

w Jordanowie, sztandar 

Cechu Rzemiosł Różnych w Jordanowie, 

Koło 24 Pułku Ulanów w 

Kraśniku, Władze Miasta Askersund 

w szwecji, Władze miasta Karlskoga 

w szwecji, Valvex s.A. 

spośród odznaczonych odeszli od 

nas śp: 

• Józef Kołodziej 

• Monika Bednarz 

• stanisław Janiak 

• Mieczysław Janik (odznaczony 

pośmiertnie) 

• Franciszek Jaskółka 

• Józef Kozak 

• Henryk Kudzia (odznaczony 

pośmiertnie) 

• Jalu Kurek 

• Józef Majeranowski 

• Janina Majeranowska 

• Władysław Majeranowski 

• Marian Leśniakiewicz 

• stanisław Leśniakiewicz 

• Antoni olcha-Mirek 

• Irena Skorupska 

• Antoni skorupski 

• Bronisław szczudło 

• eustachy szubert (odznaczony 

pośmiertnie) 

• Jan Wieczerzak. 

ostatnio odeszli od nas również 

inni zasłużeni działacze towarzystwa 

– stanisław Janiak i Jan Zduń. 

W związku z uroczystościami 30-lecia 

naszego towarzystwa, 27 września 

odbędzie się zlot wszystkich do 

tej pory odznaczonych i będzie to 

znaczące wydarzenie dla naszego 

miasta. 

15-05-1978 Zostaje powołane do życia towarzystwo 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej i jego Zarząd w składzie: 

Józef KoŁoDZIeJ – Prezes, mgr Anna GWIAZDoNIK 

– Wiceprezes, Józef DUReK – Wiceprezes, Adela 

MIeCZYŃsKA – sekretarz, mgr Józef MAJeRANoWsKI 

– skarbnik; członkowie zarządu: Franciszek RUDeL, Karol 

sZCZePAŃsKI, mgr Adam LeŚNIAK, mgr Andrzej WALAs, 

Janina sALA, mgr tadeusz GWIAZDoNIK. 

23-09-1978 towarzystwo organizuje po raz pierwszy DNI 

ZIeMI JoRDANoWsKIeJ. 

17-07-1978 Zostaje ustanowione odznaczenie regionalne 

„Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej”. 

06-04-1979 Uroczyste przekazanie przez Gminną 

spółdzielnię samopomoc Chłopska w Jordanowie 

Pawilonu handlowego, który na wniosek towarzystwa 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej otrzymuje nazwę 

JoRDAN 

26-05-1979 Kronika Miasta Jordanowa bierze 

udział w ogólnopolskim konkursie zorganizowanym 

przez dwutygodnik Rada Narodowa, Gospodarka i 

Administracja i uzyskuje 3 miejsce w grupie miast i gmin 

do 20 tysięcy mieszkańców. 

25-09-1982 towarzystwo organizuje spotkanie weteranów 

walk wrześniowych 1939 r., którzy brali udział w wojnie 

obronnej o Jordanów i Wysoką. Podczas spotkania 

weteranów z władzami Miasta i Gminy Jordanów 

Generał dr Franciszek sKIBIŃsKI otrzymuje godność 

HoNoRoWeGo oBYWAteLA MIAstA JoRDANoWA oraz 

odznaczenie „Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej”. 

09-09-1984 Miasto Jordanów zostaje odznaczone 

orderem KRZYŻA GRUNWALDU III KLAsY: za wybitne 

zasługi społeczeństwa Miasta Jordanowa w okresie 

okupacji hitlerowskiej. 

1984 Nawiązano pierwsze kontakty pomiędzy 

Jordanowem i miastami szwedzkimi: Askersund i Karlskoga. 

27-11-1985 Kronika Miasta Jordanowa zajmuje I miejsce 

w grupie kronik miast i gmin do 20 tysięcy mieszkańców 

w konkursie ogólnopolskim zorganizowanym 

przez dwutygodnik Rada Narodowa, Gospodarka i 

Administracja. 

23-09-1990 W ramach obchodów Dni Ziemi Jordanowskiej 

na zaproszenie władz Miasta i Gminy Jordanów gości 

delegacja z zaprzyjaźnionego Miasta szwedzkiego 

Askersund. 

25-04-1991 Rada Miasta i Gminy Jordanów nadaje 

kalendaRium tmzJ 

1 


Generałowi Armii stanisławowi MACZKoWI godność 

Honorowego obywatela Miasta Jordanowa i przyznaje 

mu odznaczenie regionalne Zasłużony dla Ziemi 

Jordanowskiej. 

10-01-1993 Ukazał się 1 numer gazetki lokalnej pod 

tytułem Co słychać w Jordanowie wydawanej pod 

egidą towarzystwa Miłośników Ziemi Jordanowskiej. 

Pierwszymi redaktorami gazetki byli: Józef Kołodziej, 

stanisław Bednarz, Janusz Kowalczyk, Franciszek Żur. 

1997 Pod egidą towarzystwa Miłośników Ziemi 

Jordanowskiej ukazała się książka autorstwa Pani 

Wiktorii Leśniakiewicz pod tytułem Legendy i historie 

przydrożnych kapliczek na Ziemi Jordanowskiej. 

28-05-1999 Z inicjatywy towarzystwa wzniesiono Krzyż 

na „cmentarzu cholerycznym” na Flakówce, gdzie została 

odprawiona Msza Święta w intencji zmarłych na tę 

straszną chorobę. Mszę Świętą odprawił Ksiądz Kanonik 

Bolesław WAWAK – proboszcz jordanowskiej parafii. 

08-1999 Zostaje odrestaurowana figura Św. Jana 

Nepomucena znajdująca się na skrzyżowaniu dróg w 

Rynku. 

01-09-1999 Ukazała się książka autorstwa Józefa 

KoŁoDZIeJA - prezesa Zarządu towarzystwa Miłośników 

Ziemi Jordanowskiej pod tytułem Bądź Pozdrowiona 

Ziemio Jordanowska. 

01-10-1999 Na zaproszenie władz szwedzkiego miasta 

Askersund delegacja składająca się z przedstawicieli 

władz Jordanowa i Zarządu towarzystwa Miłośników 

Ziemi Jordanowskiej bierze udział w targach, gdzie 

nasze stowarzyszenie prezentuje wystawę pod tytułem 

„Jordanów wczoraj i dziś”. 

08-09-2001 Uroczyste posadzenie na jordanowskich 

plantach czterech dębów - Pomników Historii. Nadano im 

imiona: ojca Świętego JANA PAWŁA II (planty eustachego 

sZUBeRtA – zachodnia strona rynku), Prymasa 1000lecia, 

Księdza Kardynała stefana WYsZYŃsKIeGo – 

Wielkiego Polaka (planty Józefa sULAKA – południowa 

strona rynku), Błogosławionego Księdza Piotra 

DAŃKoWsKIeGo (planty Władysława RYŁKI – północna 

strona rynku), Błogosławionego Księdza stanisława 

PYRtKA (planty Wandy BIAŁoŃsKIeJ – wschodnia strona 

rynku). Powierzono również patronat nad plantami 

jordanowskim szkołom. 

09-09-2001 towarzystwo Miłośników Ziemi Jordanowskiej 

oraz władze szwedzkiego miasta Karlskoga organizują 

wystawę ekumeniczną w Izbie Historii Miasta Jordanowa. 

Wystawa nosi wspólny tytuł „Przyjaźń bez granic”.

20-08-2002 Podpisanie porozumienia o współpracy 

pomiędzy Miastem Jordanów a Miastem i Gminą Dukla 

(woj. podkarpackie). 

20-08-2002 Na wniosek towarzystwa, Rada Miasta 

Jordanowa nadaje godność Honorowego obywatela 

Miasta Jordanowa jego eminencji Księdzu Kardynałowi 

Franciszkowi MACHARsKIeMU - Arcybiskupowi 

Metropolicie Krakowskiemu. 

20-01-2003 W 25-lecie aktywnej działalności patriotycznej, 

kulturalnej oraz związanej z dokumentowaniem 

przeszłości towarzystwo otrzymuje Laur Babiogórski od 

stowarzyszenia Gmin Babiogórskich. 

20-01-2003 Powołano nowy Zarząd towarzystwa 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej w osobach: Józef 

KoŁoDZIeJ – Prezes, Antoni sKoRUPsKI – Wiceprezes, 

mgr Andrzej WALAs – Wiceprezes, mgr Czesława MADoŃ 

– sekretarz, mgr stanisław BeDNARZ – skarbnik, mgr inż. 

Zbigniew KoŁAt – członek Zarządu, mgr inż. stanisław 

PUDo – członek Zarządu. 

3.09.2003-seminarium „Jordanów w kampanii 

wrześniowej 1939 roku”; wydanie publikacji książkowej. 

14-02-2004 Z inicjatywy tMZJ podpisano porozumienie 

o przyjaźni i współpracy pomiędzy Jordanowem a 

szwedzkim miastem Askersund. 

26-11-2004 Wystawa i seminarium poświecone 120leciu 

kolei transwersalnej. 

20-05-2005 seminarium i wystawa poświęcone Znakom 

Kultu Religijnego na terenie miasta Jordanowa. 

10-09-2005 Wystawa obrazująca działalność Banku 

spółdzielczego w Jordanowie w okresie 125-lecia 

jego istnienia. opracowanie na zlecenie Banku przez 

stowarzyszenie Monografii Banku spółdzielczego. 

18-09-2005 Wystawa obrazująca działalność 

jordanowskiej straży Pożarnej przez ostatnich 120 lat 

istnienia. opracowanie przez stowarzyszenie folderu 

straży z okazji tego jubileuszu. 

28-01-2006 towarzystwo Miłośników Ziemi Jordanowskiej 

zostaje odznaczone Laurem Babiogórskim - stopień 

szczególny (statuetka) przyznanym przez stowarzyszenie 

Gmin Babiogórskich za aktywną pracę na rzecz ochrony 

dóbr kultury, kultywowanie tradycji regionalnych, ochronę 

miejsc pamięci narodowej, organizowanie seminariów i 

wystaw tematycznych związanych z ważnymi wydarzeniami 

rocznicowymi, inicjowanie współpracy międzynarodowej 

pomiędzy gminami, działalność wydawniczą, redagowanie 

lokalnej gazety oraz spisywanie kroniki miasta. 

02-02-2006 Wystawa i seminarium pod tytułem 

„Jordanów na dokumentach i zdjęciach w okresie 

okupacji hitlerowskiej”. W spotkaniu wzięła udział 

m.in. delegacja zaprzyjaźnionego z Jordanowem miasta 

14 

szwedzkiego Karlskoga. 


14.03.2006 Umiera założyciel i wieloletni Prezes tMZJ, 

kronikarz miasta - Józef Kołodziej. 

09-06-2006 W związku ze śmiercią Józefa Kołodzieja 

odbyło się nadzwyczajne zebranie sprawozdawczowyborcze, 

na którym wybrano nowy zarząd towarzystwa 

w składzie: stanisław Bednarz – prezes, Władysław 

Łazarski – wiceprezes, Robert Leśniakiewicz – wiceprezes, 

stanisław Buda – sekretarz, elżbieta Rychlik – skarbnik, 

Zbigniew Kołat –członek, Andrzej Walas – członek. Komisja 

Rewizyjna: Maria Migas – przewodnicząca, Bronisław 

Piętoń i stanisław tomczyk – członkowie. Powołano także 

Kapitułę odznaczenia „Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej” 

z Przewodniczącym Andrzejem Walasem. 

01-09-2006 towarzystwo otrzymuje dzięki życzliwości 

starosty suskiego i Dyrektora Zs im. H. Kołłątaja lokal 

przy ulicy Banacha na przechowywanie archiwaliów. 

17-09-2006 Uroczyste otwarcie wystawy poświęconej 

historii Jordanowa oraz dziejom parafii rzymsko-katolickiej 

w Jordanowie i parafii protestanckiej w Karlskodze. 

15-10-2006 seminarium „Grzyby okolic Jordanowa” 

zorganizowane wspólnie ze stowarzyszeniem „Darz 

Grzyb”. 

4-11-2006 W wyniku wyborów do Rady Miasta tMZJ 

wprowadza 8 radnych startujących z listy towarzystwa. 

20-12-2006 Umiera Jan Wieczerzak - żołnierz 24 pułku 

ułanów, honorowy obywatel miasta 

Jordanowa. 

10-01-2007 Uruchomienie strony internetowej 

towarzystwa pod adresem www.tmzj.pl 

14-03-2007 Rozpoczęcie wspólnie z PtH i Zs im. H. 

Kołłataja comiesięcznych „Posiadów 

historycznych”, na których wygłaszane są referaty 

poświęcone historii Jordanowszczyzny. 

30-06-2007 Ukazuje się 80 numer czasopisma „echo 

Jordanowa” wydawanego początkowo pod nazwą „Co 

słychać w Jordanowie”. 

04-07-2007 Przedstawiciele nowego Zarządu biorą udział 

w tradycyjnym święcie 24 pułku ułanów w Kraśniku. 

29-04-2008 towarzystwo otrzymuje z rąk starosty 

suskiego dyplom uznania i nagrodę pieniężną za 

kultywowanie tradycji historycznych Jordanowa. 

17-08-2008 odsłonięcie pomnika założyciela miasta 

– Wawrzyńca spytka Jordana (budowę pomnika 

zainicjowało i nadzorowało tMZJ). 

27-09-2008 Uroczyste spotkanie odznaczonych odznaką 

„Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej” oraz członków tMZJ 

z okazji 30-lecia towarzystwa. 

Wizyta w Jordanowie rozpoczęła się od spotkania z 

Burmistrzem Miasta oraz przedstawicielami towarzystwa 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej. Pułkownik Dariusz 

Pochwatka przedstawił charakterystykę jednostki ze 

Świętoszowa i osiągnięcia brygady w misjach w Bośni, Iraku 

i Afganistanie. Wręczył następnie Burmistrzowi odznaki 

brygady. Przedstawiciele towarzystwa Miłośników Ziemi 

Jordanowskiej przedstawili w krótkich słowach historię 

Jordanowa i ciekawostki dotyczące naszego miasteczka. 

Później wspólnie złożono wiązanki pod obeliskiem 24 

pułku ułanów na plantach jordanowskich. Po tej części 

oficjalnej oficerowie wraz z Prezesem towarzystwa 

stanisławem Bednarzem i v-ce Prezesem udali się na 

miejsce pola bitwy pod Wysoką, by omówić założenia 

taktyczno- militarne tamtych walk. Gości interesowały 

szczególnie rodzaje i dane techniczne użytego uzbrojenia, 

założenia taktyczne walk, przebieg działań militarnych. 

Aspekty te referowali przedstawiciele towarzystwa, po 

czym wywiązała się długa interesująca dyskusja. Podobny 

przebieg miała wizytacja innych miejsc potyczek. Wizyta 

ta była bardzo cenna, goście z uznaniem podkreślali 

dbałość o miejsca pamięci narodowej na terenie ziemi 

jordanowskiej i kultywowanie wśród młodego pokolenia 

tradycji historycznej. 

stanisław Bednarz 

15 


delegac Ja 10 BRygady kaWaleRii 

PanceRneJ odWiedziła JoRdanóW 

W dniu 2 września br. gościliśmy 19 

osobową delegację wyższych oficerów 

10 Brygady kawalerii Pancernej ze 

Świętoszowa. Dowódcę brygady 

reprezentował ppłk. Dariusz Pochwatka. 

Przypomnijmy, że ta elitarna jednostka 

Wojska Polskiego przejęła tradycje bojowe 

10 Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej gen. 

Maczka, a wchodzący w skład tej jednostki 

24 batalion czołgów – tradycje bojowe 

24 pułku ułanów, broniącego Wysokiej. 

Wspomniani oficerowie uczestniczyli 

w tzw. podróży wojskowo-historycznej 

śladami walk toczonych we wrześniu 

1939 roku przez oddziały gen. Maczka. 

Pierwszym etapem tej podróży było pole 

bitwy na Wysokiej oraz miejsca potyczek 

w Naprawie. Kolejnymi etapami podróży 

była Kasina Wielka, skrzydlna, Wiśnicz, 

Bochnia, Rzeszów.

Mieliśmy bardzo gorący sierpień 

jeżeli idzie o ilość i jakość anomalii 

pogodowych, które przewaliły się 

przez nasz kraj. A to ulewne deszcze, 

które zaowocowały powodzią 

w Kotlinie Nowotarskiej, a to huragany 

i trąby powietrzne, które uderzyły 

w opolszczyznę, Górny Śląsk 

i Łódzkie oraz Mazury, a to wreszcie 

przerażająca susza na obszarze 

ponad połowy kraju. Praktycznie 

rzecz biorąc każdy dzień przynosił 

wiadomości noszące wszelkie znamiona 

hiobowych wieści o coraz to 

nowych klęskach zadawanych nam 

przez Przyrodę i Jej siły. obrazy 

szkód poczynionych przez siły Natury 

jakoś jednak nie działają na wyobraźnię 

Polaków. W dalszym ciągu 

Polacy robią to, co robili zawsze: 

odbudowują wszystko od podstaw 

i modlą się o Boskie zmiłowanie. 

I jak zawsze brak im wyobraźni, by 

zrobić wszystko, co w ich mocy, by 

nie dopuszczać do takich klęsk w 

przeszłości. 

Ale czegóż chcieć, skoro w tym kraju 

ludzi chcących bronić Przyrody 

czy PotRzeBa nam WoJny? 

odsądza się od czci i wiary, jak to 

zrobił pewien wójt na Podhalu, który 

winę za swoją niekompetencję i 

niekompetencję swoich urzędasów 

zwalił na ekologów, którzy zablokowali 

wariacki projekt zabetonowania 

koryta rzeki Białki. Nie wiem, 

czy ten pan zdawał sobie sprawę, 

że dopiero wtedy byłaby jeszcze 

większa klęska powodzi, bowiem 

woda idąca Białką nie miałaby w 

co wsiąkać i na pola jego gminy poszłaby 

jeszcze większa ilość wody 

deszczowej, która – dzięki melioracji 

– i tak już szybko spływała do 

tej rzeki! Nie, to już do ubożuchnej 

wyobraźni tego wójta nie dotarło, a 

przecież ktoś temu winien być musi, 

a on – wójt – jest przecież tak mądry, 

że mądrzejsze odeń jest tylko 

radio! „No to winni są ekolodzy!” 

– oświadczył mediom i odetchnął z 

ulgą. Zrzucił z siebie odpowiedzialność… 

Nasze Miasto jest jednak – mimo 

legendarnego przekleństwa o. Jezuitów 

– położone w błogosławionym 

miejscu, co zawdzięczamy 

16 


ojcu Założycielowi naszego Miasta 

– Wawrzyńcowi spytkowi Jordanowi 

z Zakliczyna (1518-1568), którego 

pomnik został niedawno odsłonięty 

na jordanowskich Plantach. 

W jego czasach miasta zakładano 

tam, gdzie nie mogłyby go dosięgnąć 

wody powodzi czy inne naturalne 

kataklizmy. Dzisiaj zakłada się 

je byle jak, byle gdzie, bez ładu i 

składu. Płacimy za to wszyscy – poszkodowani, 

którzy tracą nierzadko 

mienie całego swego życia i my, 

których pieniądze idą na odszkodowania, 

zapomogi, itd. itp. zamiast 

na inne cele społeczne. 

Dzięki naszemu szczęśliwemu położeniu 

uniknęliśmy niemal wszystkich 

kataklizmów, które przewalały 

się przez południową Małopolskę 

od 1 czerwca do połowy sierpnia 

2008 roku. Zacznę od tego, że nie 

dokuczyły nam tak srogie upały, jak 

w roku ubiegłym i najwyższą zanotowaną 

temperaturą było tylko 

+35°C, w dniu 15 sierpnia. Nie było 

zbyt wielu burz, a te które się nad 

nami przewaliły nie wylewały zbyt 

dużo wody opadowej i gradu. ten 

ostatni padał tylko dwukrotnie i 

jego wielkość nie stanowiła zagrożenia. 

I jeszcze rzecz ciekawa, jeżeli 

idzie o burze – otóż dało się zauważyć, 

że zdecydowana większość z 

nich omijała Jordanów kierując się 

na południe – w stronę Podhala i 

tatr, albo na kierunku północnym 

– w stronę Myślenic i Krakowa. sądzę 

– i nie jestem w tym odosobniony 

– że zawdzięczamy to właśnie 

swemu położeniu, w cieniu Pasma 

Babiogórskiego. Dowodem na to 

może być fakt, że równie niskie, a 

nawet jeszcze niższe porcje wody 

opadowej dostaje sąsiednia gmina 

Bystra-sidzina. 

Podobnie było z gwałtownymi opadami 

deszczu w dniu 23/24 lipca, 

kiedy to ciężkie chmury zrzuciły 

masy wody z wiadomym skutkiem 

– lipcowa powódź w dorzeczu Białki 

i Dunajca, gdzie w Zakopanem 

spadło naraz 100 l/m²/24h, zaś na 

Hali Gąsienicowej aż 180 l/m²/24h! 

Natomiast u nas w tym samym czasie 

spadło zaledwie 40,0 l/m²/24h! 

No i wydarzenia sprzed półtora 

miesiąca, kiedy to trąby powietrzne 

pustoszyły kraj. Zauważmy, że występują 

one tylko i wyłącznie tam, 

gdzie istnieje możliwość szybkiego 

nagrzania się powietrza – a zatem 

tylko nad łąkami i polami. Ciepłe 

powietrze idzie szybko do góry, zaś 

chłodniejsze napływa od spodu 

tworząc głęboki lokalny niż, który 

przekształca się w twister – trąbę 

powietrzną, tornado. No i tornada 

uderzyły w wioski w opolskiem, na 

Śląsku i Łódzkiem. słowem wszędzie 

tam, gdzie wyrąbano lasy. A 

lasy są jedyną siłą będącą w stanie 

osłabić i nawet nie dopuścić do 

powstania takiego zjawiska atmosferycznego! 

oto dlaczego do tego 

doszło. oczywiście odpowiedź jest 

jedna - zmiany klimatyczne związane 

z efektem szklarniowym. Ale to 

jest prawda nie do końca, bo efekt 

szklarniowy może być złagodzony 

przez szatę leśną kraju. A co tu 

się robi? Wbrew napomnieniom, 

wbrew apelom i protestom lasy 

wycina się na potęgę. 

Prawdą jest to, że w Lasach Pań- 

stwowych te ubytki się zalesia i 

areał leśny pozostaje właściwie 

nienaruszony. Jest jednak małe 

„ale” - otóż las rąbie się w przeciągu 

kilku dni, ale odrasta on w czasie 

75-100 lat!!! I przez ten czas ludzie 

będą narażeni na uderzenia trąb 

powietrznych i huraganów. sprawa 

tak wygląda jeszcze paskudniej na 

terenie Małopolski południowej, 

gdzie istnieje znaczna przewaga 

areałów Lasów Niepaństwowych, 

które rąbie się na potęgę i bez jakiegokolwiek 

ograniczenia – co 

zawdzięczamy chorym, antyekologicznym 

posunięciom rządu Hanny 

suchockiej, i na efekty nie trzeba 

było długo czekać - obszar od Babiej 

Góry do Pienin jest uważany za 

polską odmianę amerykańskiej Alei 

tornad. Głupota i pazerność górali 

srodze się na nich zemściła. No, 

ale według nich są winni ekolodzy, 

Żydzi, komuniści - słowem wszyscy, 

tylko nie oni. 

A efekt szklarniowy się nasila, więc 

takich katastrof będzie coraz więcej. 

Można sobie ekologów potępiać do 

woli, ale jak na razie wychodzi na 

to, że to właśnie ekolodzy mają rację. 

Czy potrzeba nam wojny? Nie, 

bo dzięki naszej pazerności i brakowi 

perspektywicznego myślenia 

wykończymy się sami. Bez huku 

spadających bomb, bez wystrzałów 

i ryku silników czołgów. sama 

17 


znieważona Przyroda nas skończy 

swoimi siłami, bo Bóg zawsze karze 

ludzi za ich głupotę… 

tego lata zaobserwowano także 

ciekawe zjawisko atmosferyczne 

– singlowe, pojedyncze uderzenie 

pioruna, które miało miejsce 

w dniu 16 sierpnia o ok. g. 11:45. 

Było to nad Przykcem – nieco w 

prawo od jego szczytu, gdzie naraz 

ukazała się krzaczasta błyskawica 

rozciągnięta w poziomie. Kolor jej 

światła był liliowobiały. Po upływie 

2-3 sekund rozległ się silny trzask 

wyładowania, które na szczęście 

przebiegło pomiędzy chmurami. 

Zjawisko to nie zawsze przebiega 

tak nieszkodliwie i przypominam, 

że takie pojedyncze wyładowanie 

spowodowało pożar naszego kościoła 

w nocy 23/24 lutego 1967 

roku. Podobne wypadki miały miejsce 

np. w olszówce i kilku innych 

miejscowościach, gdzie budynki 

były trafiane pojedynczym uderzeniem 

pioruna i nierzadko płonęły. 

I na koniec jeszcze kilka spostrzeżeń 

astronomicznych. W sierpniu mieliśmy 

okazję obejrzeć dwa piękne 

zjawiska astronomiczne: zaćmienie 

słońca (1 sierpnia) i zaćmienie Księżyca 

(w nocy 16/17 sierpnia) – niestety, 

chmury nie pozwoliły nam 

na jego obserwację… Poza tym do 

końca lata lecą Perseidy, które czasami 

dają efekt deszczu „gwiazd 

spadających”… 

Przed nami jesień. Meteorolodzy 

przewidują, że może być równie 

dynamiczna jak lato. A to nie wróży 

nam niczego dobrego, bo zmienność 

pogody i brak jej stabilności 

zawsze doprowadza do problemów. 

W tym przypadku można powtórzyć 

tylko: graviora manet – najgorsze 

jest zawsze przed nami… 

Robert K. Leśniakiewicz 

Jordanów, 2008-08-18

Kiedy we wrześniu 1993 roku Rosjanie 

wyjeżdżali z naszego kraju, 

odetchnęliśmy z ulgą. Polska wydawała 

się odzyskiwać całkowicie swą 

wolność. 17 września 1993 to była 

data przełomowa. Byliśmy wolni. 

Do dzisiaj. Do dnia 20 sierpnia 2008 

roku, w którym podpisano układ 

na mocy którego instalacje amerykańskiej 

tarczy Antyrakietowej 

(tA) staną w polskim Redzikowie 

na przedmieściach słupska. Polska 

oddała część swej suwerenności w 

obce ręce. 

Nigdy nie byłem zwolennikiem 

zbrojeń, a szczególnie obłędnego 

wyścigu zbrojeń Zimnej Wojny i 

kiedy w 1989 roku się ona wreszcie 

skończyła, to odetchnąłem z 

ulgą, podobnie jak miliony ludzi w 

europie i na całym świecie. skończyło 

się życie w cieniu rakiet z 

głowicami jądrowymi. skończył się 

koszmar życia na kredyt, ze świadomością 

tego, że jest ono uzależnione 

od kaprysu jakiegoś polityka czy 

fanatyka religijnego albo innego 

oszołoma, który mógłby dorwać się 

do atomowego guzika i rozpocząć 

coś, nad czym już nikt nie byłby w 

stanie zapanować. Który nie zastanawiając 

się zbytnio obruszyłby 

na Ludzkość cały potencjał 9,4 Gt 

(gigaton) tNt zgromadzony w setkach 

tysięcy głowic nuklearnych. 

9,4 Gt to równoważnik eksplozji 

9.400.000.000 ton trotylu – a prze- 

PokóJ W cieniu antyRakiet 

(Felieton ReFleksyJny) 

cież żeby zabić człowieka wystarczy 

tylko 20 dag tNt odpalone w jego 

bezpośredniej bliskości… spełniłby 

się koszmar opisany przez brytyjskiego 

pisarza Nevila shute’a w 

„ostatnim brzegu”. Nie tak dawno 

nasza tV wyemitowała amerykańsko-australijski 

remake słynnego 

filmu stanleya Kramera „ostatni 

brzeg” („on the Beach”, 1959), a 

wyprodukowanego w roku 1999, w 

reżyserii Russela Mulcahy’ego i obsadzonego 

przez takie gwiazdy, jak: 

Armand Assante, Rachel Ward, Bryan 

Brown, Grant Bowler i Jacqueline 

McKenzie. Film ten powstał na 

podstawie książki Nevila shute’a po 

tym samym tytułem i wzorowano 

go na filmie z 1959 roku, w którym 

zagrały trzy wspaniałe gwiazdy ówczesnego 

kina: Gregory Peck, Ava 

Gardner i Fred Astaire. 

Fabuła filmu jest prosta – miłosny 

trójkąt w umierającym świecie. 

Jest rok 2006. on jest dowódcą 

amerykańskiego okrętu podwodnego, 

ona lekką dziewczyną z przeszłością 

i ambicjami. ten trzeci jest 

geniuszem informatyki. oni wypływają 

w poszukiwaniu miejsca 

nadającego się do życia po chińskoamerykańskim 

konflikcie zakończonym 

wymianą atomowych ciosów, 

po których całe życie na północnej 

hemisferze naszej planety zostało 

zlikwidowane. sytuacja jest rozpaczliwa 

– istoty żywe zamieszkują 

tylko Patagonię, Południową Afrykę 

i południowe skrawki Australii, które 

skrawki kurczą się zasypywane 

prącym nieubłaganie na południe 

radioaktywnym fall-out’em. ona 

czeka na nich, podobnie jak wszyscy 

pozostali przy życiu mieszkańcy 

Melbourne i okolic. Jeszcze tli się 

nadzieja, bo złapano tajemniczy 

przekaz internetowy z okolic Anchorage 

– „...nie rozpaczajmy - wieloryby 

ocalały...”. Zagadka zostaje 

rozwiązana, to tylko sygnał z laptopa 

australijskiej korespondentki 

18 


tamtejszej tV, martwe odtwarzanie 

budzącej nadzieję sekwencji przez 

martwą maszynę. Poziom jonizacji 

jest tak wysoki, że nie ma mowy o 

życiu. teraz nie ma już żadnej nadziei 

– wszyscy – jak w antycznej 

tragedii – muszą umrzeć na chorobę 

popromienną. straszliwa to 

śmierć – jak opisał to lapidarnie Robert 

stratton w „Czasie nietoperza” 

– to „powolna śmierć człowieka XX 

wieku, w błocie własnego ciała, w 

cierpieniach, które nie sposób opisać.” 

I umierają wszyscy – zadając 

sobie śmierć już to przy pomocy 

pigułek, już to ginąc w inny wymyślony 

przez siebie sposób. Masowa 

eutanazja, bo co im w końcu pozostało? 

Finis – jak mawiano w starożytnym 

Rzymie. U Kramera jest 

to mglisty, ponury dzień. Paskudna 

pogoda jakby ujmuje grozy tej 

śmierci... – ale nie tutaj. tutaj na 

obrazie Mulcahy’ego patrzymy na 

skazaną na śmierć, bujną australijską 

przyrodę, która tak fascynuje 

ludzi na całym świecie, na morze – 

w które wychodzi okręt podwodny 

Dwighta towersa po to, by zatonąć 

ze swą załogą poza pasem 12 mil w 

pełnym blasku tropikalnego słońca. 

I nie żal mi ludzi, którzy musieli 

ginąć tak głupio i bezsensownie, a 

właśnie żal tych wszystkich form życia, 

na stworzenie których Bóg czy 

ewolucja pracowały kilkaset milionów 

lat. 

Nie żal ludzi, którzy nie mieli dość 

odwagi, by powiedzieć stoP!!! 

wszystkim psychopatom rządzącym 

supermocarstwami atomowymi, a 

którzy nacisnęli na guziki w decydującym 

momencie, w punkcie z 

którego nie ma już powrotu. Żal mi 

tylko naszej błękitnej planety, a raczej 

zwierząt i roślin, które musiały 

umrzeć przez fanaberię pysznych i 

głupich istot, które nazwały siebie 

w prostaczej naiwności człowiekiem 

rozumnym. A tych państw 

atomowych jest coraz więcej... 

oglądałem wiele filmów katastroficznych 

i we wszystkich przypadkach 

Ludzkość jakoś w końcu dawała 

sobie radę kosztem straszliwych 

ofiar, ale zawsze. Jakoś udawało się 

przeżyć kataklizm i zacząć ab ovo. 

Ale nie u shute’a. Jego bohaterowie 

wiedzą, że nie ma nawet cienia 

szansy na wyjście z tego żywym 

– z tego piekła wyjścia nie ma... I 

to jest chyba najstraszniejsze – ta 

beznadziejność sytuacji ukazana po 

mistrzowsku. Byli skazani już w momencie 

startu pierwszego ICBM, 

chociaż od areny konfliktu dzieliły 

ich tysiące mil czy kilometrów. I 

to jest największe przesłanie tego 

utworu. 

Ale jest i drugie – aktualne i na 

czasie. Książka shute’a powstała 

w 1957 roku, film Kramera nakręcono 

w 1959. W 1962 świat stanął 

w obliczu najostrzejszego kryzysu 

grożącego wybuchem konfliktu z 

użyciem broni nuklearnej przez oba 

supermocarstwa. 

Remake filmu Kramera nakręcono 

w 1999 roku. W roku 2001 świat 

znów stanął w obliczu konfliktu 

pomiędzy dwoma światami – rozbuchanego, 

bogatego Zachodu i 

biednego, ale prężnego i energicznego 

islamskiego Wschodu. Najstraszniejsze 

jest to, że wróciliśmy 

do Średniowiecza i Krucjat, które 

współczesnemu światu potrzebne 

są tak, jak piąte koło u wozu. trwa 

wojna w Iraku, Czeczenii, Afganistanie. 

Wojna, która zmieni oblicze 

świata. Już zmieniła. A i gala otwarcia 

XXIX Io w Pekinie pokazała, że 

do gry wchodzą Chiny - smok, który 

się przebudził i gnębi tybetańczyków, 

a co będzie, jak zacznie walkę 

o dominację w basenie Pacyfiku?... 

Data 8 sierpnia 2008 roku będzie – 

a właściwie już jest datą kolejnego 

przełomu. Wyzwalaczem stały się 

wydarzenia w Gruzji, gdzie Rosja 

zrzuciła wreszcie maskę i pokazała 

światu swą prawdziwą twarz – odradzającego 

się Imperium Carów. 

Bezwzględnego, prymitywnego, 

nieobliczalnego, skrajnie brutalnego. 

I bardzo niebezpiecznego. 

Wydarzenia te pokazały, że zaczęła 

się Druga Zimna Wojna. ta wojna, 

to przede wszystkim groźba ataku z 

lądu, morza, z oceanicznej głębiny, 

powietrza i przestrzeni kosmicznej. 

spełniają się powoli obłąkańcze 

wizje gwiezdnych wojen amerykańskich 

i sowieckich/rosyjskich polityków 

i generałów. A do gry w tym 

kosmicznym klubie wszedł – jak już 

to powiedziałem wcześniej - kolejny 

gracz, potężny i nieprzenikniony, 

nieobliczalny i niebezpieczny 

– Chińska Republika Ludowa. 

Podpisując układ o tA de facto i 

de iure stajemy się stroną w każdej 

wojnie, którą będą prowadziły 

UsA. Znowu zostaliśmy wciągnięci 

w politykę agresji – podobnie jak w 

czasach PRL, tylko że teraz przeszliśmy 

pod inne „opiekuńcze” skrzydełka. 

osobiście nie widzę żadnego 

pożytku z tA, poza tym, że Polacy 

(niektórzy) czują się bezpieczniej i 

może obecność Amerykanów i ich 

instalacji lepiej im robi na zdrowie 

– psychiczne. Każdy atak wymierzony 

w Amerykę będzie przede 

wszystkim atakiem przeciwko jej zagranicznym 

instalacjom obronnym, 

a zatem – a może przede wszystkim 

– w tA. Zagrożona jest Polska i Republika 

Czeska, bo tA jest celem 

strategicznym, a co za trym idzie 

- pierwszoplanowym. tak samo Rosja 

uderzy w te instalacje w czasie, 

w którym Kreml uzna to za stosowne. 

Dotychczasowa praktyka i bieg 

historii wyraźnie i jasno pokazuje, 

że Rosja podpisuje traktaty tylko po 

to, by je łamać w odpowiednim dla 

niej momencie. to jest to, czego nie 

potrafili nigdy zrozumieć rusofilni 

zachodni politycy – przede wszystkim 

Francuzi, którzy wobec Rosji 

są niemal zawsze ugodowi. Nie 

rozumieją oni, że głaskanie niedźwiedzia 

tylko go rozbestwia, bo w 

jego prymitywnym umyśle gładkie 

słówka oznaczają uległość wobec 

niego i akceptację jego poczynań. 

Wczoraj Czeczenia, dzisiaj Gruzja, 

19 

a jutro?... 


Jestem przeciwko militaryzacji europy 

i w ogóle całego świata. Byłem, 

jestem i będę przeciwny militaryzacji 

Kosmosu, co uważam za 

największą hańbę gatunku Homo 

sapiens sapiens. obłęd zbrojeń 

może doprowadzić świat do kolejnego 

kryzysu i na krawędź kolejnej 

wojny. Nie ma wojen sprawiedliwych 

czy niesprawiedliwych – każda 

z nich niesie ze sobą śmierć, 

zniszczenie i cierpienia milionów 

ludzi. Każda przynosi najstraszliwsze 

wynaturzenia ludzkiej natury 

i zatratę człowieczeństwa – co 

widzieliśmy w krajach byłej Jugosławii, 

i widzimy choćby w Gruzji, 

gdzie rosyjska dzicz (nie ma się co 

obruszać, wszak Marszałek Józef 

Piłsudski o Rosji powiedział tak: 

„Rosja to jest dzicz panowie, i nic 

na to nie poradzę…”) wyżywa się 

na cywilach tylko dlatego, że są 

bezbronnymi, przerażonymi i głodnymi 

ludźmi. tej dziczy trzeba dać 

odpór – polityczny, moralny i – jeśli 

trzeba – militarny. Rzecz w tym, że 

to nie jest rok 1920, a 2008. I wcale 

nie jest powiedziane, że wstrząsająca 

wizja Nevila shute’a wreszcie 

się nie spełni - wszak graviora manet 

– najgorsze jest zawsze przed 

nami, a najstraszniejsze potwory są 

wśród n a s ... 

Wszystkim zainteresowanym tarczą 

Antyrakietową Polakom polecam 

obejrzeć krótki, acz wymowny 

film Piotra Listkiewicza na temat 

tych amerykańskich instalacji i zagrożenia 

jakie ze sobą niosą. Filmik 

znajduje się na stronie: http:// 

www.za-prog.com.au/filmy.html i 

daje on do myślenia. Czy naprawdę 

jest nam potrzebna kolejna Zimna 

Wojna? 


Jordanów, dn. 20 sierpnia 2008 

roku

20 


odeszła od nas monika BednaRz 

– na JstaRsza mieszkanka JoRdanoWa 

W dniu 26 czerwca 2008 roku odeszła od nas w wieku 99 lat Monika Bednarz 

– matka 15 dzieci, poetka ludowa, czyniąc niepowetowaną stratę dla naszej społeczności. 

z życia Pani moniki: 

W dniu Świętego Michała 29 

września 1909 roku przyszła na 

świat Monika, jedyne dziecko Wawrzyńca 

Fudalego i Marii z domu 

Mirczak. 

Wawrzyniec Fudali wyjeżdżał 

kilkakrotnie „za chlebem” do Ameryki, 

dzięki czemu mógł wybudować 

w Malejowej murowany dom 

i dokupić spory kawał ziemi. 

Matka, która przez 11 lat była 

opiekunką dzieci w rodzinie prawniczej 

Kutrzebów, nabrał tam „pańskiej” 

ogłady i wrażliwości na wiedzę 

i szacunek dla słowa pisanego. 

to ona dbała o edukację córki, a 

jako osoba bardzo religijna wychowała 

Monikę w miłości do Boga i 

poszanowaniu nauki Kościoła. 

Naukę szkolną zakończyła Monika 

po czwartej klasie szkoły powszechnej, 

by – jak większość dzieci 

wówczas – pomagać matce w 

gospodarstwie. 

W wieku lat 20 wyszła za mąż 

za Józefa Bednarza. Małżeństwo, 

wprawdzie „ułożone” przez ojców, 

w efekcie było zgodne i szczęśliwe. 

Przyszło w nim na świat piętnaścioro 

dzieci, z czego wychowało 

się trzynaścioro. Dla rodziców, a 

zwłaszcza dla matki, wychowanie 

i wykształcenie dzieci było zawsze 

bardzo ważne. Z biegiem lat zdolne 

i pracowite dzieci zdobyły wykształcenie, 

osiągnęły sukcesy zawodowe 

i życiowe i stały się przedmiotem 

radości i dumy rodziców. Do 

końca życia Monika śledziła osiągnięcia 

profesora wyższej uczelni, 

lekarza, inżynierów, ekonomistów 

czy znakomitej polonistki, słowem 

– wszystkich swoich ukochanych 

dzieci, którym „dała skrzydła”. 

Wcześniej zaczęła się jej fascynacja 

wielką literaturą – „pochłaniała” 

utwory sienkiewicza, Żeromskiego, 

Prusa, orzeszkowej, a w poezji Mickiewicza 

i słowackiego była wręcz 

MoNIKA BeDNARZ 

rozmiłowana. Wtedy również ujawnił 

się jej talent do poetyckiego formułowania 

własnych myśli, odczuć 

i wrażeń. Zawsze podkreślała, że 

był to „dar boży”, a nie jej zasługa. 

Dzieci i wnuki mogą bez przesady 

mówić, że matka i babcia była 

poetką ludową. Jej wiersze o prostych, 

nieraz „częstochowskich” rymach, 

zawierają głęboki sens, gdy 

mówią o życiu, prawdzie, dobru, 

miłości, a w swojej warstwie religijnej 

– o bezgranicznym Miłosierdziu 

Bożym i nieustającej opiece Matki 

Bożej trudnego Zawierzenia – Pani 

Jordanowskiej, której była oddaną 

czcicielką do końca swoich dni. 

Głęboką wiarę w Boga i religijność 

zaznaczyła nie tylko przykładnym 

życiem, ale także przynależnością 

do tzw. trzeciego Zakonu 

Świeckiego Braci Franciszkanów. 

Humanizm i wiarę w człowieka 

jako dzieło stwórcy przekazała 

swoim dzieciom, wnukom i prawnukom, 

bo choć wielu z nich legitymuje 

się technicznym wykształceniem, 

tak naprawdę są bardziej 

humanistami, niż technokratami. 

W wieku 92 lat spisała fragmenty 

swojego długiego, pracowitego 

i bogobojnego życia, obfitującego 

w radości i smutki. We wspomnieniach 

Jej odżywają epizody z życia 

najbliższych, rodziny i sąsiadów, 

parafii i Ziemi Jordanowskiej, a 

także słychać w nich echo wydarzeń 

historycznych, których była 

uczestniczką i świadkiem. Jako 9letnia 

dziewczyna była świadkiem 

odzyskania niepodległości Polski 

w 1918 roku i brała udział w uroczystościach 

upamiętniających ten 

fakt przez zasadzenie na plantach 

dąbka, który do dziś jest chlubą 

Jordanowa. 

Wraz z rodziną i innymi mieszkańcami 

Jordanowa przeżyła gehennę 

wojny i okupacji oraz trudy 

życia po wojnie. Mimo że codzienne 

życie w rodzinie i na gospodarstwie 

pochłaniało wiele czasu i 

energii, aktywnie uczestniczyła w 

życiu społeczności lokalnej, między 

innymi współorganizowała Koło 

Gospodyń Wiejskich, brała czynny 

udział w pracach towarzystwa Miłośników 

Ziemi Jordanowskiej. 

W uznaniu zasług został odznaczona 

odznaczeniem regionalnym 

„Zasłużony dla Ziemi Jordanowskiej”. 

Była również honorowym 

członkiem towarzystwa Wspierania 

KUL. 

Przez całe dorosłe życie pisała, 

najczęściej wiersze liryczne i wierszyki 

okolicznościowe, które stanowiły 

ozdobę uroczystości państwowych 

i religijnych. spisywała zapamiętane 

z opowieści matki i babki 

przypowieści ludowe ze swojego 

regionu, opisy zwyczajów i obyczaje. 

Pisała artykuły i wiersze do prasy 

lokalnej. Na prośbę ks. Kanonika 

Grygi spisała też kronikę Parafii Jordanowskiej, 

która złożona jest kancelarii 

parafialnej. 

szczególną formą uznania dla 

Jej twórczości było opracowanie i 

wystawienie inscenizacji opartej 

na Jej wierszach przez amatorski 

zespół teatralny dzieci ze szkoły 

Podstawowej w Jordanowie. Inscenizacja 

ta, napisana dla uczczenia 

odzyskania, po raz drugi w Jej życiu 

niepodległości Polski w 1989 roku, 

wystawiana była wielokrotnie. 

W latach dziewięćdziesiątych 

ubiegłego stulecia zięć Kazimierz 

Łętocha zebrał większą część Jej 

rękopisów, które w latach późniejszych 

zostały opracowane i wydane 

własnym nakładem w formie tomiku. 

Wnuczka oleńka – absolwentka 

polonistyki Uniwersytetu Jagielońskiego 

– nagrała i opracowała wywiady 

z Babcią mówione gwarą, 

które złożone zostały w bibliotece 

Uniwersytetu Jagielońskiego, jako 

„skarb kultury narodowej”. 

Była osobą bardzo skromną i 

nie lubiła słów „sława, sławny”, a 

jednak doczekała się publicznego 

uznania. Postać Jej uwiecznił redaktor 

Jerzy skrobot w reportażu 

pt. „Dała im skrzydła”, zamieszczonym 

w tomie „Z krajobrazu pięknych 

ludzi”. Drugim pomnikiem 

za życia było umieszczenie postaci 

Moniki na obrazie koronacyjnym 

Matki Boskiej trudnego Zawierzenia 

– Pani Jordanowskiej, na cześć 

aktu koronacji Matki Boskiej. obraz 

ten znajduje się w nawie głównej 

obok wielkiego ołtarza w kościele 

parafialnym pod wezwaniem Przenajświętszej 

trójcy w Jordanowie. 

W jednym z wywiadów dla reporterów 

„Gazety Krakowskiej” na 

pytanie, czego by życzyła ojczyźnie? 

odpowiedział: „dobrobytu, 

sprawiedliwości i wszystkiego najlepszego”, 

a na następne pytanie 

„jaki radzi Pani na to sposób?” 

– bez wahania odpowiedziała: „jest 

takie doskonałe prawo, które gdyby 

było zachowane, nie było by wojen, 

nienawiści, tylko miłość, zamiast 

zbrojeń budowano by domy dla 

bezdomnych i młodych, nie byłoby 

przestępczości, a więc więzień. to 

prawo to Dziesięć Przykazań Bożych”. 

Wychowała i wykształciła trzynaścioro 

dzieci, doczekała się 

trzynaściorga wnucząt, dwudziestosześciorga 

prawnucząt. Z całą 

najbliższą i dalszą rodziną, powinowatymi 

i sąsiadami łączyły Ją serdeczne 

relacje. Dla wszystkich była 

niekwestionowanym autorytetem i 

wzorem. 

W ostatnim czasie swej starczej 

niemocy podyktowała te słowa: 

„Siedzę w fotelu w swoim pokoiku, 

Który był świadkiem narodzin i śmierci. 

Wspominam chwile jasne i radosne 

I te ciemniejsze, smutku i boleści. 

Za te promyki szczęścia i radości 

I za te chwile łzą bólu zroszone 

Za miłość i wiarę, za radość i krzyże 

Niech będzie Imię Pańskie pochwalone”. 

taka była Monika Bednarzowa – 

najukochańsza Mama, Babcia, Prababcia 

i taka pozostanie w sercach i 

pamięci następnych pokoleń. 

Adam Bednarz 

ostatnia droga Pani 

moniki Bednarz 

„Tyś nam widna jak gwiazda, co się tam zapala 

I łzę różową leje i skrą siną się błyska” 

J. Słowack i - „Rozłączenie” 

We wczesne czerwcowe popołudnie 

kościół nasz zapełnił się 

mieszkańcami Malejowej, Jordanowa, 

a także osobami przybyłymi 

z innych, mniej lub bardziej odległych 

miejscowości. Wszyscy przybyli, 

żeby oddać ostatnią posługę 

Pani Monice Bednarz, która jeszcze 

niedawno była wśród nas, a teraz 

stanęła u progu bezkresnej wieczności. 

W uroczystej mszy św. pogrzebowej 

uczestniczyli więc: dzieci, 

wnuki i prawnuki zmarłej, krewni, 

sąsiedzi, znajomi; oprócz tego rangę 

uroczystości podnosiła obecność 

20 księży. Nabożeństwo odprawiał 

ks. biskup Jan szkodoń. Pod sklepienie 

wznosiły się nabożne pieśni żałobne, 

pełne powagi dźwięki organów 

i słowa modlitwy za duszę tej, 

którą żegnano. W homilii ks. biskup 

zaznaczył, że liczny udział wiernych 

w tym pogrzebie jest wyrazem hołdu 

dla zmarłej, która przez swoje 

długie życie służyła Bogu, kochała 

ludzi i czyniła dobrze. 

Kiedy nabożeństwo zbliżało się 

ku końcowi ks. Proboszcz Bolesław 

Wawak przekazał rodzinie zmarłej 

kondolencje od ks. Kardynała stanisława 

Dziwisza i ks. kardynała 

Franciszka Macharskiego. Ksiądz 

Proboszcz zwrócił uwagę na wielką 

pobożność Pani Moniki, która 

wszystkie sprawy wiązała z miło- 

21 


sierdziem Bożym. Interesowała się 

życiem i parafii i pracami przy kościele. 

Podczas uroczystości koronacji 

słynącego łaskami obrazu matki 

Bożej trudnego Zawierzania wygłosiła 

przemówienie. obdarzona literackimi 

zdolnościami, pisała piękne 

wiersze o różnej tematyce. 

troskliwie opiekowana przez 

swoje dobre dzieci, Pani Monika 

przeczuła swoje odejście. Modlitwą 

i religijnym skupieniem przygotowywała 

się na spotkanie z Panem. 

Jeszcze w połowie kwietnia br. gościła 

w swoim domu w Malejowej 

ks. Kardynała stanisława Dziwisza, 

który podczas wizytacji kanonicznej 

naszej parafii odwiedził najstarszych 

jej mieszkańców. U progu 

lata, zaopatrzona św. sakramentami, 

odeszła cicho, jak odchodzi 

dzień, kiedy słońce znika. 

Msza św. dobiegła końca, kondukt 

wyruszył na cmentarz. Zagrały 

dzwony na wieży kościelnej i towarzyszyły 

konduktowi zstępującemu 

ulicą Kolejową. Pod rozpromienionym 

letnim błękitem płynęły słowa 

modlitw i cichego pienia za duszę 

zmarłej. Żegnały ja drzewa i krzewy 

przydrożne, biało kwitnące jaśminy 

w ogródkach i najczystszym ornamentem 

płonące róże. Kiedy czoło 

konduktu zbliżyło się do bramy 

cmentarnej odezwały się dzwony na 

cmentarzu. Na wyniosłości nowej 

części cmentarza złożono trumnę, 

którą otoczyli uczestnicy pogrzebu. 

Po ostatnich słowach modlitwy ks. 

Biskupa i innych kapłanów nastąpiły 

mowy pożegnalne. syn zmarłej 

– dr Jacek Bednarz złożył podziękowania 

obecnemu duchowieństwu, 

pani Bożena sandulska wygłosiła 

okolicznościowy wiersz. trumnę 

pokryły liczne wieńce i wiązanki 

kwiatów, zapłonęły znicze. 

W skupieniu i zadumie opuszczano 

tę rozległą przestrzeń poznaczoną 

krzyżami i owianą smutkiem, 

ziemię łez i ciężkich ludzkich 

westchnień. Na cmentarzu zaległa 

cisza, z żywych pozostały tylko 

drzewa i krzewy czuwające nad 

snem wieczystym spoczywających 

tu zmarłych. 

Jerzy Semsch

22 


Jak W JoRdanoWie kościół BudoWano... 

W roku obecnym wspominamy dni, w których ojcowie nasi podjęli się budowy nowego 

kościoła parafialnego w Jordanowie. to wielkie dzieło rozpoczęto w lipcu 100 lat temu. 

Kryje ono w sobie historię naszych przodków, którzy w jakże trudnych czasach Polski podzielonej 

przez zaborców, w przededniu pierwszej wojny światowej, podjęli się zbudowania 

świątyni ku chwale Bożej i pożytkowi ludzkiemu. to pragnienie ówczesnych parafian 

wyraził napis umieszczony na pergaminie zamurowanym wraz z kamieniem węgielnym 

w roku 1908. Głosił on: Na większą chwałę Bogu, na cześć Najświętszej Maryi Panny 

i Wszystkich Świętych, oraz na duchowy pożytek parafian i na pamiątkę dla potomności.... 1 

Gdy patrzymy na tę budowlę, 

może przychodzą nam na myśl postaci 

fundatorów czy dobrodziejów, 

ale także proboszczów, którzy 

widzieli potrzebę budowy nowej 

świątyni, proboszcza, który budował 

ten kościół, księży, którzy przez 

sto lat dbali o wykończenie i godne 

utrzymanie świątyni. Może było i 

tak, że przy budowie tego kościoła 

pomagał twój ojciec, dziadek, 

pradziadek? Może któryś z twoich 

przodków wspomógł budowę koś- 

cioła siłą własnych mięśni lub ofiarą 

pieniężną? Jakie uczucia rodzą się 

w naszych sercach, gdy pomyślimy 

o tych, którzy dokładali starania o 

powstanie tej świątyni? Czy my dzisiaj 

w XXI wieku bylibyśmy na tyle 

odważni i chętni, aby podjąć się 

takiego dzieła? spróbujmy przybliżyć 

sobie historię budowy kościoła, 

historię ludzi, którzy tę świątynie 

budowali, po to aby uświadomić 

sobie, jak wiele pozostawili nam 

nasi przodkowie i do czego nas zobowiązali. 

obecny kościół w Jordanowie 

jest z kolei trzecim, jaki znajdował 

się w naszym mieście. Poprzednia 

świątynia, również pod wezwaniem 

trójcy Przenajświętszej, zbudowana 

w wieku XVI, była zbyt mała by 

pomieścić parafian nie tylko z Jordanowa, 

ale również z należących 

do jordanowskiej parafii mieszkańców 

wsi: toporzysko, Wysoka, Bystra, 

Malejowa i Chrobacze. Kościół 

tamten był drewniany, ze starości 

pochylony, a Pokrycie kościoła - jak 

pisał ówczesny dziekan makowski 

Bronisław Niklewicz - zwłaszcza 

zakrystii, tak liche, że w czasie 

słoty ile deszczu na polu, tyle i w 

zakrystii 2 . Zły stan techniczny kościoła 

wcale nie świadczy o tym, że 

proboszcz wraz z parafianami nie 

troszczył się o świątynię. Dziekan 

Makowski wizytujący jordanowską 

parafię w roku 1896 pisał w aktach 

wizytacyjnych, że W Jordanowie 

x. Grudziński w drewnianym, 

zbyt szczupłym kościele, stara się 

utrzymać pod względem czystości i 

1 Kronika parafii jordanów, t i. 

2 Wizytacja dziekańska dekanatu maków 1908, archiwum kurii metropolitalnej w krakowie 

3 Wizytacja dziekańska Dekanatu Maków 1896, Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie. 

4 Ogłoszenia Parafialne T II, Archiwum Parafii Jordanów. 

ilości paramentów porządek, a zapobiegliwość 

jego jest widoczna w 

zakupionych podczas jego pobytu 

nowych przedmiotach 3 . W ogłoszeniach 

parafialnych z roku 1899 roku 

zachował się apel proboszcza o pomoc 

w ratowaniu niszczejącej świątyni. 

Proboszcz wołał z ambony: A 

teraz słuchać bracia! Każdy z was 

widzi w jak nędznym, bo obdartym 

stanie znajduje się obecny kościół, 

szczególnie ołtarze w tak złym są 

stanie, że kapłanowi ze smutkiem 

przychodzi spełniać na nich bezkrwawą 

ofiarę..., błagam przybądźcie 

mi z pomocą, abym mógł 

choć jak najskromniej odmalować 

obecne ołtarze. 4 

Pomimo kiepskiego stanu technicznego 

kościoła, był on przede 

wszystkim zbyt mały dla potrzeb 

duszpasterskich. Świadczą o tym 

m.in. ogłoszenia parafialne z 1903 

roku, podczas których proboszcz 

prosił, aby na czas wizytacji biskupiej, 

uczestnicząc we mszy świętej 

nie stać w prezbiterium, tylko za 

balaskami. Na czas wspomnianej 

wizyty proboszcz zakazał także 

wchodzenia i wychodzenia z kościoła 

przez zakrystię, która zazwyczaj 

służyła jako wejście boczne do 

kościoła. 

Po latach przygotowań poczynionych 

już przez pierwszego proboszcza, 

księdza Jana Nowaka, w 

lipcu roku 1908 r. przystąpiono do 

budowy kościoła. Wstępny kosztorys 

budowy wynosił 190 896 koron. 

Kościół miał być wzniesiony według 

XVI WIeCZNY KoŚCIóŁ PW. tRóJCY PRZeNAJŚWIętsZeJ 

projektu Pana Jana sas-Zubrzyckiego 

– cenionego architekta lwowskiego. 

Kamień węgielny wmurowano 

w sobotę 17 X 1908 roku, 

gdy już połowa fundamentów była 

wybudowana. W dniu następnym, 

tj. w niedzielę 18 X o drugiej po 

południu odbyły się uroczyste nieszpory 

żałobne z procesją na cmentarz, 

gdzie nastąpił pochówek kości 

z nieboszczyków wykopanych podczas 

kopania fundamentów pod 

nowy kościół 5 . Przed nadejściem 

zimy fundamenty kościoła wyprowadzono 

nad ziemię. 

Budowie kościoła, podobnie jak 

i innym wielkim inwestycjom społecznym, 

od początku towarzyszyły 

spory. Pierwszy, choć niewielki wydarzył 

się już na samym początku 

budowy. Kto miał te konflikty rozwiązywać? 

oczywiście proboszcz. 

trudna zatem musiała być jego 

posługa, gdyż oprócz nadzoru nad 

budową, prowadzenia rachunków, 

musiał dokładać wszelkich starań, 

aby wśród parafian panowała zgoda. 

Pomimo tego, że w pracach pomagał 

mu komitet kościelny, to, jak 

pisał w aktach wizytacyjnych dziekan 

makowski, Ksiądz proboszcz 

[jest] od świtu do zmroku zajęty 

przy budowie kościoła, doglądając 

by robota i materiał dowożony był 

dobry. Nieraz przychodzi mu znosić 

rozmaite przykrości, któremi 

się mimo to nie zraża, byle tylko 

budowę kościoła doprowadzić do 

końca. 6 Najprostszym, a niejednokrotnie 

najlepszym sposobem 

rozwiązywania sporów była surowa 

i twarda postawa kapłana, a 

miejscem, z którego ksiądz miał 

największy posłuch i mógł surowo 

ganić swoich parafian, była ambona. 

Ale wróćmy to tego pierwszego 

konfliktu. Proboszcz rozwiązał 

go podczas ogłoszeń parafialnych, 

używając właśnie ambony oraz 

mocnych argumentów. Mówił tak: 

Za dużo dozorców zgłasza się przy 

robotach około nowego kościoła i 

za dużo poczyna ich rządzić. Otóż, 

aby tym nieporządkom tamę położyć, 

oświadczam, że do dozoru jest 

obrany komitet budowy złożony 

z 10 członków. 7 W komitecie tym 

znajdowali się m.in. Józef stolaski 

– burmistrz Jordanowa, Wiktor Kutrzeba 

– adwokat, Marian Köhler 

– aptekarz, Andrzej Zduń, Ludwik 

Jarosz, Kwiryn Pniaczek, Franciszek 

oleksy, Andrzej Maciaszek z 

Malejowej, Wawrzyniec stolarczyk 

z Wysokiej. Mieli oni czuwać nad 

pracami przy budowie kościoła. 

Gdy proboszcz wymienił wcześniej 

wspomnianych Panów, dodał: 

Więcej nie ma nikt do rządzenia, 

bo gdyby tak wszystkich parafian 

6000 poczęło rządzić jak płacą – to 

robotnicy i przedsiębiorca nie mieli- 






2 


by za co budować do soboty. 8 

W kwietniu roku następnego 

przystąpiono do dalszych prac, a 

stary kościół rozebrano do połowy. 

Została z niego tylko nawa z kaplicą 

i dzwonnica, w których parafianie 

gromadzili się na nabożeństwa. Wedle 

ustaleń z przedsiębiorcą kościół 

w roku 1909 miał być doprowadzony 

pod dach i zasklepiony, ponieważ 

jednak kamieniarze nie zdołali 

obrobić wszystkich kamieni do budowy 

sklepienia potrzebnych, przeto 

kościół lubo pod dach jest wyprowadzony, 

jednakże nie zasklepiony. 9 

Wspomniany kamień przywożono 

na wozach z pobliskiej Bystrej. W 

1910 roku prace kontynuowano, 

a w październiku na wieży kościoła 

zawieszono trzy nowe dzwony, 

które tymczasowo poświęcił proboszcz 

Ludwik Choróbski. Dnia 14 

października o godzinie 16.30 na 

placu budowy zdarzył się wypadek. 

skrzynia napełniona cegłą spadła i 

zabiła Jana Gospodarczyka z Chrobaczego, 

pracującego przy wejściu 

do kościoła. 

W połowie 1910 roku prace przy 

budowie kościoła zostały wstrzymane. 

Proboszcz zarzucił przedsiębiorcy 

budującemu kościół nie wywiązywanie 

się z umów oraz zbyt 

wygórowane koszty pracy. tenże 

przedsiębiorca, stanisław Floryan 

z Jarosławia, nie pozostał dłużny 

i całą sprawę skierował do sądu. 

Zastój w budowie miał niekorzystny 

wpływ na dalsze losy wznoszonej 

świątyni. W tym czasie wzrosły 

ceny materiałów budowlanych, 

przez co koszt budowy kościoła 

wzrósł o 50 000 koron. Głowę proboszcza 

zaprzątała dodatkowa troska: 

jak w tych trudnych latach, gdy 

zboże zmarniało, pogniły ziemniaki 

a ludzie zbiednieli, zdobyć dodatkowe 

pieniądze na dokończenie 

budowy kościoła. Po półtorarocznym 

okresie sporów sąd uznał pretensje 

Pana stanisława Floryana za 

bezpodstawne, a dalszą budowę 

kościoła objął Pan stanisław ozga. 

Prace wznowiono w lipcu 1912

oku. W tymże roku zamontowano 

również zegar na wieży kościelnej. 

Z braku funduszy ksiądz Ludwik 

Choróbski listownie zwrócił się 

o pomoc do Rady Miasta. Pisał: 

Powszechnie wiadomą rzeczą, iż 

czas to złoto. Czas ten mierzymy 

zegarami. Ponieważ zbyteczna rzeczą 

udowadniać potrzebę zegara 

– wspomnę, iż już poprzednicy nasi 

uchwalili zegar na wierzy naszego 

kościoła. Celem wprowadzenia w 

życie tej uchwały, postarano się o 

zegar, który z urządzeniem kosztuje 

1900 kor. Dotąd pokryto już kwotę 

1300 kor – pozostającą resztę 600 

kor należy skądś wydostać, – Ponieważ 

zaś z zegara będą najwięcej 

korzystali mieszkańcy miasta 

Jordanowa – udaję się, przeto do 

szanownej reprezentacyji z prośba 

o udzielenie subwencji w kwocie 

600 kor. 10 Miasto wypłaciło urzędowi 

parafialnemu na ten cel 300 koron, 

z dopiskiem: Z powodu braku 

funduszów Rada gminna większej 

kwoty dać nie może. 11 20 października 

zegar puszczono w ruch. 

W niedzielę 8 grudnia w Uroczystość 

Niepokalanego Poczęcia Najświętszej 

Maryi Panny o godzinie 

9 odprawiono po raz ostatni nabożeństwo 

w starym kościele, a następnie 

procesyjnie wprowadzono 

Pana Jezusa do nowego kościoła. 

Poświęcenia nowo wybudowanego 

kościoła dokonał ksiądz prałat 

Czesław Wądolny, Kanonik Kapituły 

Krakowskiej – i w ten sposób oddano 

kościół dla publicznej służby 

Bożej. 12 

Z końcem roku 1912 proboszcz Ludwik 

Choróbski z ulgą mógł napisać 

do biskupa krakowskiego:,,Pozwolił 

i wreszcie Bóg Miłosierny dokończyć 

budowy świątyni nowej w 

Jordanowie o tyle, iż możemy się 

do niej wprowadzić i dalej wielbić 

Jego nieskończoną dobroć. Bardzo 

były trudne roczniki.... 13 Moment 

poświęcenia kościoła nie oznaczał 

zakończenia prac przy świątyni. 

trzeba było wykonać posadzkę, 

uporządkować teren wokół nowej 

10 Akta personalne, Ludwik Choróbski, Archiwum Parafii Jordanów. 


12 Kronika parafii Jordanów, T I. 

13 APA 78, Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie. 

14 AF 54, Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie. 

świątyni, rozebrać do reszty stary 

kościół, wyposażyć wnętrze, gdyż 

nie wszystko ze starego kościoła 

współgrało ze stylem, w jakim 

wzniesiono nową świątynię. Mimo 

to wiele sprzętów przeniesiono do 

nowej budowli, m.in. rokokowy 

ołtarz wraz z cudownym wizerunkiem 

Matki Bożej, dwa szesnastowieczne 

obrazy: Nawiedzenie św. 

elżbiety oraz trójca Święta, kilka 

siedemnastowiecznych dzieł: obraz 

św. Wawrzyńca, obraz św. Anny, 

obraz Pana Jezusa przy słupie oraz 

ornaty i paramenty liturgiczne. Prace 

nad wykończeniem świątyni i 

nadaniem jej zamierzonego wyglądu 

trwały za czasów budowniczego 

i jego następców, czego świadkami 

jesteśmy aż do dnia dzisiejszego. 

Aby wybudować nową świątynie 

potrzeba było funduszy, a 

pozyskanie ich nie było sprawą łatwą. 

Zbiórki pieniędzy na budowę 

nowego kościoła rozpoczęto już w 

pierwszej połowie XIX wieku, a był 

to czas wielkich epidemii, głodu, 

powodzi. Lata, w których budowano 

kościół, niewiele różniły się od 

trudnych lat wieku XIX. Proboszcz 

Ludwik Choróbski pisał w kronice 

parafialnej o latach mokrych i nieurodzajnych, 

w których nikt nie zebrał 

suchego siana i zboża. Ponadto 

ziemniaki pogniły a kapustę zniszczył 

mróz. Lata pierwszej wojny 

światowej, gdy kościół wykańczano 

i wyposażano, były jeszcze trudniejsze 

od poprzednich. Pobór do wojska, 

bieda, nieustanny wzrost cen 

(przykładowo: za korzec pszenicy w 

1917 roku płacono 320 koron, rok 

później ten sam korzec pszenicy 

kosztował 800 koron) nie sprzyjały 

hojności ofiarodawców. 

Co nakłoniło naszych przodków 

do podjęcia się tak wielkiego 

dzieła? Czy opłakany stan starego 

kościoła? Czy może ich wiara, która 

dawała im nadzieję na to, że w nowej 

świątyni, będą mogli bardziej 

godnie i pobożnie chwalić Boga 

stwórcę i Dawcę wszelkiego dobra 

oraz prosić o urodzajne lata, szczęś- 

24 


liwe życie, zachowanie od chorób, 

ognia? Znaczną cześć kosztów budowy 

wzięli na siebie kolatorzy 

– właściciele dóbr Wysoka, toporzysko 

i Bystra. Potrzebę budowy 

nowego kościoła widział już pierwszy 

proboszcz jordanowskiej parafii, 

ksiądz Jan Nowak, który w 1873 

roku z własnego majątku darował 

na budowę nowego kościoła 3000 

złotych reńskich. to on zaczął gromadzić 

pieniądze na budowę nowego 

kościoła. Mieszkańcy parafii 

jordanowskiej w zapisach ostatniej 

woli i testamentach ofiarowywali 

pieniądze na budowę kościoła, na 

jego wyposażenie, na ołtarz Matki 

Bożej w nowym kościele, na stacje 

drogi krzyżowej. Nawet podczas 

pielgrzymek na odpust do Kalwarii 

parafianie kwestowali tam na budowę 

świątyni. Po zatwierdzeniu 

projektu, rozprowadzano pocztówki 

z widokiem nowego kościoła. o 

hojności parafian, ale także o świadomości 

potrzeby nowej świątyni, 

świadczą liczne zapisy ostatniej 

woli i rozporządzenia majątkowe. 

Np.: Śp. Marianna Gracz z Lubińskich 

w testamencie z roku 1908 

zarządziła, aby pobrać pieniądze w 

kasie w Jordanowie i 200 koron dać 

Misjonarzom do Krakowa, 180 dla 

bratowej, 10 dla Wawrzyńca Lubińskiego 

na wypominki za siebie i za 

krewnych, 40 księdzu na pogrzeb, 

100 na rozchody pogrzebowe, a co 

pozostanie po spłaceniu wydatków 

ma być przeznaczone na obraz Matki 

Bożej w wybudować się mającym 

nowym kościele w Jordanowie. Zarządziła 

także, aby pogrzeb był z 

muzyką, żeby wszyscy ludzie którzy 

będą brać udział w pogrzebie byli 

należycie wynagrodzeni. 14 o poczuciu 

przywiązania do rodzinnej 

parafii i obowiązku jej utrzymania 

świadczy list napisany przez Annę 

talip, Marię Gracz i Zofię Kubińską, 

które wśród polonii amerykańskiej 

w Chicago zbierały pieniądze na 

dokończenie budowy kościoła, a 

przede wszystkim na Wielki ołtarz. 

Dnia 2 maja 1927 roku przysłały 

one do księdza proboszcza Ludwika 

Choróbskiego list oraz 200 dolarów, 

które zebrały pomiędzy swoimi i 

obcymi ludźmi. 15 Do wspomnianego 

listu adresatki załączyły listę 

ofiarodawców z dopiskiem: Bardzo 

wiele ludzi jest z naszej parafii 

tu zgromadzonych, żeby mogli dać 

hojną ofiarę, a to ani centa nie raczyli 

złożyć, jeszcze się napyskowali 

i wyśmiali nas. 16 Jednak nie wszyscy 

parafianie jordanowscy poczuwali 

się do obowiązków. Byli wśród 

nich i tacy, którzy potrafili oczerniać 

księdza proboszcza wśród polonii 

amerykańskiej. Zarzucali mu, że 

za pieniądze otrzymane z Ameryki 

kupił sobie ,,konie i źróbki” 17 . tym 

zarzutom parafianie mieszkający 

w Chicago wiary nie dali, a nawet 

zwrócili się z prośbą do księdza 

proboszcza, aby odnalazł tych ludzi 

niegodziwych, którzy odważyli 

się obczernić Wielmożnego Księdza 

Proboszcza w Ameryce i tem sposobem 

psuć ludzi. 18 

trudno nie wspomnieć i o tym, 

który przewodniczył tej wielkiej 

pracy budowlanej. Ksiądz Ludwik 

Choróbski urodził się w 1858 roku 

w Wadowicach. Do Jordanowa 

przybył z placówki w Budzowie. 6 

maja 1908 roku rozpoczął proboszczowanie 

a już dwa miesiące później 

zaczął budować nowy kościół. 





19 Kronika parafii Jordanów, T I 

20 Prefacja na rocznicę poświęcenia kościoła, Mszał Rzymski s. 68*. 

Proboszcz nie szczędził również 

swoich funduszy. Własnym kosztem 

wyremontował budynki gospodarcze 

przy plebani, nie chcąc 

obciążać parafian dodatkowymi 

wydatkami. to na lata jego proboszczowania 

przypadł czas pierwszej 

wojny światowej. to na jego 

oczach wywożono mężczyzn do 

wojska. W 1917 roku do poboru zabierano 

nawet ułomnych, głuchych 

i niedowidzących. Wszystkie swoje 

spostrzeżenia oraz sytuację panującą 

w Jordanowie i Polsce opisywał 

w kronice parafialnej. Można w niej 

znaleźć następujące wpisy:,Bieda 

nas gniecie wojna trwa dalej, (...) 

co nam bozia jeszcze nagotuje nie 

wiadomo. Był świadkiem wielkiej 

biedy. Pisał: rok ten daje się nam 

bardzo we znaki, niebywała posucha 

zaledwie trzecią część plonów 

pozwala zbierać. 19 Pomimo trudności, 

nigdy się nie zniechęcał. Kiedy 

25 


16 października 1916 roku odezwał 

się po raz ostatni dzwon, który następnie 

zrzucono z wieży, proboszcz 

pisał: serce się człekowi ściskało, 

gdy go zrzucano i na drugi dzień do 

kolei odwożono. 19 Po wojnie postarał 

się o nowe dzwony, które pierwszy 

raz zadzwoniły 29 V 1928 roku 

na jego pogrzebie. 

Dzisiaj, po100 latach od rozpoczęcia 

budowy kościoła, dziękujemy 

Bogu za to, że w swojej dobroci 

pozwolił naszym przodkom wznieść 

tę świątynię. Dziękujemy za ludzi, 

którzy dołożyli starania o powstanie 

tego kościoła. Dziękujemy za to, 

że kościół ten przetrwał pomimo 

wojen i kataklizmów. Dziękujemy 

Bogu za to, że w tej ręką ludzką 

uczynionej świątyni możemy tworzyć 

prawdziwy Kościół – wspólnotę 

ludzi gromadzących się w imię 

Chrystusa na sakramentalnej ofierze. 

,,Boże Ty pozwoliłeś zbudować ten gmach widzialny, w którym otaczasz 

opieką swój lud pielgrzymujący do Ciebie i dajesz mu znak i łaskę jedności 

z Tobą. W tym świętym miejscu sam wznosisz dla siebie świątynie z żywych 

kamieni, którymi my jesteśmy, i sprawiasz, że Kościół rozszerzony po całym 

świcie rozwija się jako mistyczne ciało Chrystusa, aż osiągnie swą pełnię w 

błogosławionym pokoju w niebieskim Jeruzalem”. 20 

Marcin Maciążka

Już w początkach chrześcijaństwa realizowano ewangeliczną 

zasadę pomocy biedniejszym wspólnotom Kościoła 

Chrystusowego przez zamożniejszych członków. 

ofiarowywano im posiadane nadwyżki materialne i 

środki finansowe, zabezpieczając w ten sposób potrzeby 

religijne i bytowe biednych. 

Zasada ta obowiązuje nadal i jest realizowana stosownie 

do możliwości wiernych. Nasz polski kościół nie należy 

do najzamożniejszych, ale jest w nim żywa i solidarna 

troska o naszych Braci w Chrystusie znajdujących się 

na terenach Rosji, Ukrainy i Białorusi oraz na obszarach 

byłych republik „nieludzkiej Ziemi”, których mieszkańcy 

byli i są w większości wyznawcami Mahometa. 

W opiece naszej – Zawojan i członków stowarzyszenia 

Gmin Babiogórskich – jest Jaworowska parafia, na obszarze, 

której znajdują się trzy wspólnoty kościoła rzymsko–katolickiego, 

z których dwie świątynie: w Krakowcu 

i Wólce Glinickiej zniszczone są w znacznym stopniu, tak 

że tamtejsi wierni zmuszeni są do zgromadzenia się na 

modlitwach w doraźnie tworzonych kaplicach. 

Jedynie kościół w Jaworowie – powiatowym miasteczku, 

jest świątynią, która od roku 1999 nabiera 

godności Domu Bożego. Jest w tym niemały udział naszej 

zawojskiej parafii i jej księdza proboszcza Ryszarda 

Więcka oraz stowarzyszenia Gmin Babiogórskich. 

Najtrudniejsza sytuacja jest z odbudową świątyni w 

Krakowcu (ok. 100 wiernych), której odbudowa wymaga 

znacznych nakładów materiałowych i finansowych, 

zwłaszcza, że jest to obiekt, który został zdewastowany 

i pozbawiony cech architektury zabytkowej (neoklasycyzm). 

Bez pomocy znaczących sponsorów obiekt ten 

można w tej chwili jedynie zabezpieczyć przed dalszą 

degradacją. 

do mieszkańcóW 

gmin BaBiogóRskich 

26 


sytuacja świątyni w Woli Glinickiej rysuje się optymistycznie. 

Między innymi, staraniem radnego gminy Zawoja, 

Pana Krzysztofa Hutniczaka, powstała możliwość 

znacznego remontu Kaplicy przez pokrycie dachu blachą 

zadeklarowaną ofiarą przez sponsora – Pana Jana Głuca. 

Nie trzeba wyjaśniać, że możliwości społeczności w Woli 

Glinickiej są prawie żadne, gdyż środowisko wiernych liczy 

około 150 osób w dodatku z bardzo biednych rodzin. 

Potrzebne są środki materiałowe (więźba dachowa) i 

finansowe na koszta prac budowlano – montażowych 

dachu. Bez naszej pomocy: 14 gmin członków sGB i parafii 

położonych na ich terenie, trudno będzie wykonać 

to zbożne zamierzenie. Konieczna jest pomoc i liczymy 

na nią. Ufamy, że nasi Bracia wyznawcy Chrystusa Miłosiernego 

z Woli Glinickiej otrzymają wsparcie. Jak pisze 

do nas ksiądz proboszcz z Jaworowa Władysław Biszko, 

mieszkańcy Woli Glinickiej modlą się ufnie, że otrzymają 

pomoc by mogli spotykać się w swoim skromnym kościele 

– kaplicy. Zapraszają do Jaworowa i Wólki Glinickiej by 

podziękować. 

Ufamy, że społeczność Gmin stowarzyszonych, podejmie 

działania, które zaowocują dla Chwały Bożej w 

środowisku biednych naszych Braci w Chrystusie w Woli 

Glinickiej na Ukrainie. 

Dla ofiarodawców, którzy chcieliby wesprzeć tę inicjatywę 

podajemy numer konta: 

Bank spółdzielczy w Żurawicy oddział w Laszkach 

Numer 72911310432006600001740001 z dopiskiem 

Jaworów. 

Niech Bóg Wam Błogosławi! 

Kapelan SGB Przewodniczący SGB – Starszy Gazda 

O. Tadeusz Michalski 

Marek Listwan 

46 małoPolski kolaRski Wyścig góRski 

Po raz kolejny Miasto Jordanów gościło Małopolski Wyścig Górski. II etap na trasie 

sPYtKoWICe k/Wadowic – JoRDANóW odbył się w dniu 8 sierpnia 2008 roku. 

Przyjazd zawodników na metę poprzedził Mini Małopolski 

Wyścig Górski na trasie PRZeJAZD KoLeJoWY ul. 

Kolejowa - RYNeK w którym udział wzięli zawodniczki i 

zawodnicy UKs sPRINt-VALVeX z Jordanowa oraz Ks LU- 

BoŃ ze skomielnej Białej. Wyścig odbył się w trzech kategoriach: 

DZIeCI , MŁoDZIK oraz ŻAK. 

Zorganizowano również na jordanowskim Rynku święto 

kolarskie. Grały muzyczne zespoły rozrywkowe, orkiestra 

strażacka. Była loteria fantowa, gdzie główną nagroda 

był „rower górski – mini kros” 

Zwycięzcą drugiego etapu w Jordanowie został Krzysztof 

Jeżowski (CCC Polsat) przed Adamem Wadeckim (Mróz 

Action Uniqa) oraz Marcinem sapą (DHL Authon) późniejszym 

zwycięzca 46 Małopolskiego Wyścigu Górskiego. 

Imprezę kolarską zorganizowano dzięki sponsorom, 

którzy wsparli finansowo organizatorów, za co serdecznie 

dziękujemy. 

Główną nagrodę w loterii fantowej wylosował Jakub 

toMCZYK z Jordanowa. 

Podziękowania 

1. Starostwo Powiatowe w Suchej B. - Andrzej 

Pająk 

2. Firma „PALETTENWERK” Jordanów - Kazimierz 

Kozik 

3. Firma „STESKAL” Jabłonka - Ryszard Steskal 

4. Sklep „HEDAM”-Rowery, motocykle - Henryk 

Radoń 

5. Bank Spółdzielczy w Jordanowie - Stanisław Job 

6. Firma „TAPI” w Jordanowie - Tadeusz Żur, 

Piotr Żur 

7. Stacja Paliw w Jordanowie - Sławomir Maturski 

8. Stacja Paliw w Jordanowie - Carlo Faccenda, 

Marcin Tomczyk 

9. „SKALNIAK” w Spytkowicach - Marianna, 

Stanisław Komperda 

10. Firma „INST-EL” w Jordanowie - Wacław 

Zadora 

11. Firma „GAMMA” w Jordanowie - Jacek Mirek 

12. Zakład Fotograficzny w Jordanowie - Władysław 

Sałapatek 

13. Apteka prywatna w Jordanowie - Stefania Król, 

Jolanta Turchan 

14. Firma „JORMIX” - Stanisław Flaka 15. Firma 

„TATRA – HOUSE” - Ewa, Stanisław. Nawalaniec 

16. Skład Mat. Budowlanych - Kazimierz Gacek 

17. Firma „EWEX” - K.A. Komorowscy 

18. Notariusz w Jordanowie - Czesław Łopata 

19. Firma „METAL-BAT” - Stanisław Kryjak 

20. Przystań „U LIPY” - Dorota Lipa 

21. Firma „AMEX” - Bogusław Antosz 

22. Pawilon Handlowy „JORD” - Władysław 

Dziedzic 

23. Firma Handlowa „TOMEK” - Halina Zaremba, 

Jan Tomczyk 

27 


24. Firma „DROGBUD” - Kazimierz Sobaniak 

25. FHU „RAPACZ” - Kinga, Paweł Rapacz 

26. FHU “MULTIMEX” - Józef Żegleń, Piotr Matuła 

27. Sklep Rolno Ogrodniczy - Jan Fudali 

28. OGWR „ASTRA” - Wiesław, Józef Bierówka 

29. Firma „SUDREW” - Krzysztof Suwaj 

30. Bar Kuchnia Włoska - Rozalia Lipka Aziz 

31. Myjnia „Fala” - Krzysztof Wojdyła 

32. Firma „HYDROBUD” - Janusz Kołton 

33. BUS – Transport prywatny - Krzysztof 

Janowiec 

34. SKR Jordanów - Jadwiga Miernik 

35. Firma „PLUS” pieczątki, reklamy - Bogusław 

Łacek 

36. Produkcja mebli - Ewa, Tadeusz Syc 

37. Firma „DREWAL” - Alicja, Zdzisław Filipek 

38. LOTTO Totalizator Sportowy - Kraków 

39. Hurtownia „CHŁABOL” - Jordanów, Rynek 8 

kRa JoWe i śWiatoWe osiĄgnięcia 

kolaRskie „sPRintu” JoRdanóW 

Uczniowski Ludowy Klub sportowy „sPRINt” – Valvex – Jordanów pod kierunkiem 

prezesa i trenera stanisława Morawy w bieżącym sezonie kolarskim osiągnął najwyższe 

sukcesy w swej 7-mio letniej działalności. oto najbardziej utytułowani zawodnicy: 

Juniorka Paula gorycka: 

● Mistrzyni Małopolski w Kolarstwie Przełajowym 

– 01.03.2008 – stronie k / Kalwarii 

● 3 miejsce w ogólnopolskim Wyścigu MtB – 

Mistrzostwa Polski LZs – 11 maja 2008 – tarnogóra k 

/ Leżajska 

● W miesiącu maju Br Paula została powołana do 

Kadry Narodowej, po wygranym Międzynarodowym 

Wyścigu z cyklu Bank BPH Grand Prix MtB – 

Nałęczów 31 maj 2008-09-10 

● 18 czerwca 2008 - Mistrzostwa Świata w Kolarstwie 

Górskim Paula zajmuje 5 miejsce – Val di sole 

(Włochy). 

● Mistrzyni Polski w Kolarstwie Górskim – 27 lipiec 

2008 – Kielce 

● Mistrzyni Polski w Kolarstwie szosowym ze startu 

wspólnego – 02.08.2008 – Podgórzyn k / Jeleniej 

Góry 

● 1 miejsce w Klasyfikacji Generalnej w 

Międzynarodowym Wyścigu z cyklu Banka BPH 

Grand Prix MtB 2008 – Czesława Langa. Wygrywając 

ostatni z tego cyklu wyścig 16 sierpnia w Jeleniej 

Górze utrzymała pozycję lidera tegoż cyklu 

wygrywając 4 z 5 eliminacji.

Paula Gorycka jest świeci przykładem dla 

kolegów i koleżanek naszego klubu – szczególnie tych 

najmłodszych. Piszą o Niej w prasie, mówią w radiu i 

pokazują w telewizji. Promuje ona nie tylko Jordanów i 

powiat suski, ale również Województwo Małopolskie i 

nasz kraj poza jego granicami. 

Młodzik arkadiusz Ponicki: 

● Mistrz Małopolski w Kolarstwie Przełajowym 

– 01.03.2008 – stronie k / Kalwarii 

● Wicemistrz Małopolski w Kolarstwie szosowym – 

Jazda indywidualna na czas 25.06.2008 r. – oświęcim 

– Dwory. 

● Mistrz Małopolski w Kolarstwie szosowym ze startu 

Wspólnego – 05.07.2008 r. – Malec k / Kęt 

● Wicemistrz Małopolski w Kolarstwie Górskim MtB 

20.07.2008 orawka k / Jabłonki 

● Mistrzostwa Polski w Kolarstwie Górskim MtB 

miejscu 2 – Kielce 26.07.2008 r. 

Frajda jest niesamowita, hulaj dusza 

– piekła nie ma, wolność, swoboda 

i adrenalina. A do tego jeszcze 

piwko albo jakaś „hera”, „marycha” 

czy „amfa”, i zupełny odlot. silnik 

ryczy, kilometry wertepów uciekają 

spod kół, policja nas nie dogoni i 

nikt nie zatrzyma. Do czasu... 

Do czasu, aż nie zdarzy się jakiś 

wypadek z zejściem śmiertelnym. 

Wtedy przychodzi refleksja, ale 

nie na długo. Według „słownika 

diabelskiego” Ambrose Bierce’a 

– „Motocykl jest to przyrząd do 

zmniejszania pogłowia idiotów”. 

Według innego autora, już bardziej 

współczesnego: „Motocykl jest to 

przyrząd do dostarczania narządów 

do przeszczepów”. Pół biedy, kiedy 

zabije się młody bezmózgowiec. 

Gorzej, kiedy taki pustogłowy, napakowany 

adrenaliną i hajem młodzieniec 

rozjedzie Bogu ducha winnego 

grzybiarza czy turystę. takie 

przypadki już się zdarzały, wprawdzie 

nie u nas, bo w Gorcach i na 

Babiej Górze, ale się zdarzyły. Ludzie 

stracili życie i w tym momencie 

kończy się zabawa, a zaczyna 

kryminał. 

Nie dziwię się więc protestom części 

mieszkańców naszego Miasta, 

28 


● Wicelider w Międzynarodowych wyścigach z cyklu 

Bank BPH Grand Prix MtB 2008 w klasyfikacji 

generalnej po 5-ciu eliminacjach. 

Młodziczka maria Ponicka: 

● Wicemistrzyni Małopolski w Kolarstwie szosowym ze 

startu Wspólnego - 05.07.2008 r. Malec k / Kęt 

● 4 miejsce w Kolarstwie szosowym – jazda 

indywidualna na czas – 25.06.2008 r. oświęcim 

Dwory 

Z ostatniej chwili: 

Na zaproszeni Polskiego Związku Kolarskiego 

młodzicy naszego klubu będą brać udział jeszcze w tym 

miesiącu w Mini tour de Polagne. Wyścig ten punktowany 

jest dla młodzików do krajowej klasyfikacji z cyklu Puchar 

Nadziei olimpijskich 

St. Morawa 

adRenalinoWe szaleństWo 

– mamy tego dosyć! 

od pewnego czasu media podnoszą problem rozjeżdżania naszych gór i lasów przez stada 

młodzieńców, którzy nie bacząc na zakazy i nakazy (według nich są dla frajerów) urządzają 

sobie rajdy po polach i lasach Beskidów, Gorc i Podtatrza na krosowych motocyklach i 

quadach. 

którzy mają po prostu serdecznie 

dość ryku silników i smrodu spalin. 

Mało tego, bo już do tego doszło, 

że motokrosowcy czując się bezkarni 

zaczynają jeździć nie tyle po polnych 

drogach, ale także po polach 

uprawnych. Przecież pół-mózgowi 

naćpanemu adrenaliną i upojonemu 

quasi-wolnością nie przyjdzie 

do pustego łba to, że ktoś to pole 

zaorał, obsiał, odchwaszczał i pielęgnował. 

Podobnie rzecz się ma z 

lasami, gdzie motokrosowy rozjeżdżają 

dukty i niszczą podszyt, ściołę 

leśną i płoszą zwierzęta. Doszło 

już do niszczenia szkółek i upraw 

leśnych. Ale co ich to obchodzi? A 

bezpieczeństwo przeciwpożarowe? 

Przy panującej tego lata suszy, 

która spowodowała przesuszenie 

ścioły do krytycznej wartości 15% 

wystarczyłoby kilka iskier i bieda 

gotowa. No, ale to dla nich jest taką 

abstrakcją, jak dla przedszkolaka 

całki i różniczki… 

Na szczęście wydano wreszcie wojnę 

tej pladze i wspólne akcje policji, 

straży Granicznej i straży Leśnej 

zaczęły skutkować. Złapanym motocyklistom 

i quadowcom nakłada 

się wysokie mandaty. oczywiście, 

taka jazda jest zabawą dla bogatych, 

którzy ryzyko mandatu mają 

wliczone właśnie w tę zabawę, ale 

tysiąc złotych raz, tysiąc złotych 

drugi raz, trzeci, czwarty i n-ty… 

swoją drogą uważam, że mandaty 

za coś takiego powinno się nakładać 

w postępie geometrycznym ze 

stałą 2, gdzie pierwszy mandat wynosiłby 

np. 1000 PLN, drugi – 2000 

PLN, trzeci już 4000 PLN, czwarty 

Na wystawie zostały pokazane 

prace artysty z okresu kilkudziesięciu 

lat. Zadziwia ich różnorodność, 

łączy je temat przyrody i ludzkiego 

piękna. Inspiracje do swoich 

obrazów Pan Jan czerpał podczas 

podróży, głównie służbowych. I to 

właśnie ich, oprócz talentu malarskiego, 

można śmiało pozazdrościć. 

– 8000 PLN, piąty – 16.000 PLN, 

kolejny – 32.000 PLN, itd.; albo 

jeszcze bardziej dotkliwym, bo wykładniczym: 

gdzie pierwszy mandat 

byłby w wysokości 1000 PLN, drugi 

w wysokości 2000 PLN, ale już trzeci 

w wysokości 4000 PLN, a czwarty 

w wysokości 16.000 PLN, następny 

już – 256.000 PLN, zaś kolejny już 

astronomiczny – 65.536.000.000 

PLN… takie uderzenie w kieszeń 

ostudziłoby nawet najbardziej narwanych 

motocyklistów i quadowców. 

oczywiście w tym kraju nigdy 

coś takiego nie przejdzie, bo to 

prawo, bo to sprawiedliwość, bo 

to przestępcy mają jakieś prawa – 

dziwnym trafem większe i skuteczniej 

egzekwowane, niż normalni, 

praworządni obywatele… 

Uważam, że walka z tym zjawiskiem 

powinna być bezwzględna i konsekwentna. 

Kontrole policyjne, konsekwentnie 

karanie, a nade wszystko 

obowiązek rejestracji tego rodza- 

Pan Jan Zembaty jest samoukiem, 

malowania nauczył się z fachowych 

książek. Ceni piękno i przy 

każdej okazji podkreśla to, iż „Najszczęśliwszym 

Człowiekiem jest 

ten, kto odczuwa piękno” – Pan 

Jan widzi to piękno w przyrodzie, a 

także w porach roku. Przyroda jest 

Jego fascynacją, która dodaje mu 

inspiracji i „ładuje”. 

kilka słów, które powiedział 

nam o sobie Pan Jan: 

Zaraz po przejściu na emeryturę 

powróciłem do Jordanowa, to jest 

w moje rodzinne strony. tutaj się 

urodziłem, tutaj ukończyłem szkołę 

powszechną i gimnazjum. Powróciłem 

do lat mojego dzieciństwa i 

młodości. Do miasteczka, które jest 

zawsze w mojej pamięci, do uroczej 

jego okolicy, do pięknych gór i 

lasów. 

29 


ju pojazdów to jedyne skuteczne 

środki w walce z tą plagą. 

Z drugiej strony uważam, że ci ludzie 

jak chcą się wyżyć, to niech się 

wyżywają w miejscach do tego wyznaczonych, 

gdzie nikomu ich szaleństwo 

nie zagrażałoby. Chcesz poszaleć 

– proszę bardzo, jedź na tor 

krossowy i tam szalej do upojenia i 

do upadłego. Dzika jazda powinna 

być zabroniona, szczególnie w okolicach 

naszego Miasta, bowiem Jordanów 

ma charakter miejscowości 

letniskowej i wypoczynkowej, i 

jako taki powinien być objęty bezwzględną 

strefą ciszy. Inna rzecz, że 

Jordanowa długo jeszcze nie będzie 

stać na jakieś inwestycje publiczne 

zmierzające do stworzenia z niego 

prawdziwej miejscowości letniskowej, 

ale to już temat z innej bajki. 


Jordanów, 2008-08-19 

17 liPiec 2008 R. – otWaRcie WystaWy 

mgR inż. Jana zemBatego 

W Miejskim ośrodku Kultury w Jordanowie w sali wystaw galerii „Pod Basztą” 

w dniach od 17 lipca do 30 września 2008 roku miała miejsce wystawa dzieł malarskich 

artysty samouka Pana Jana Zembatego pt. „Malarstwo jedno z miłości mojego życia”. 

Wyobrażenie piękną przyrody 

doznałem między innymi poprzez 

uprawianie turystyki i narciarstwa, 

zwłaszcza w okresach jesiennych 

i zimowych. Natomiast różnorodność 

osobowości ludzkich poprzez 

przebywanie pośród nich. 

Rozliczne widoki i obserwacje 

w znaczny sposób pogłębiały we 

mnie w sposób romantyczny spojrzenie 

na świat nas otaczający i 

jego piękno. 

Mam wrażenie, że w moich 

trzech wystawach zorganizowanych 

w Miejskim ośrodku Kultury 

w latach 2003 i 2005 oraz obecnie 

w 2008 roku, zawierających ponad 

150 obrazów fauny i flory oraz portretów, 

w jakiś sposób to piękno i 

różnorodności pokazały i pokażą. 

Małgorzata Wojdyła

WysPa Pełna ta Jemnic 

0 


Wyspa Wielkanocna – jakże rozczulające imię nadali jej europejczycy, kiedy w ów świąteczny 

poranek 6 kwietnia 1722 roku zamajaczyła ona żeglarzom na horyzoncie. Rapa 

Nui – to nazwa ich – tubylców – twórców nieodgadnionej cywilizacji. te Pito o te Heuna 

– Pępek Świata, kraniec Ziemi. Maleńka wysepka rzucona przez Boga na bezkres oceanu 

– chciałoby się powiedzieć. 

Jest ona pochodzenia wulkanicznego. 

Ma ona kształt trójkąta o wymiarach 

16 x 18 x 24 km. Maleńka 

wysepka na której jakby zatrzymał 

się czas. Na czym? W którym momencie? 

Lądując na imponująco długim 

czterokilometrowym pasie lotniska 

Mataveri (przygotowanym też do 

awaryjnego przyjmowania promów 

kosmicznych) natychmiast nasz 

wzrok przyciągają petroglify wykonane 

przez współczesnych artystów 

zdobiące teren lotniska. te same 

mitologiczne motywy znajdują się 

także w miejscowym porcie i wiosce 

Hangaroa. to wizytówka i uwertura 

do tego, co dopiero turysta zobaczy 

i przeżyje zwiedzając to magiczne 

miejsce. Aż trzy-czwarte wyspy zajmuje 

ścisły rezerwat wpisany na 

światową listę zabytków i dziedzictwa 

kulturowego. 

Zaczynamy od ceremonialnej wioski 

orongo z domami Ludzi-ptaków 

lub przyszłych kandydatów na to 

zaszczytne stanowisko. to właśnie 

stąd patrzyli na ocean wypatrując 

pierwszych jaj mew, by po morderczym 

maratonie pływacko-wspinaczkowym 

nienaruszone złożyć u 

stóp kapłana i otrzymać zaszczytne 

miano Człowieka-ptaka. A może 

mieszkali tutaj kapłani odprawiający 

święte ceremonie? 

Zwiedzamy ruiny domów w kształcie 

odwróconej łodzi i imponujący 

krater Rano Kao będący zbiornikiem 

słodkiej wody. ale nie tyle o wodę 

tutaj chodzi, ile o rosnącą w niej 

trzcinę totora. 

skąd taka trzcina na wyspie oddalonej 

od jej matecznika jakim jest 

jezioro titicaca w środku południowoamerykańskiego 

kontynentu? 

Kto i kiedy przywiózł sadzonki tej 

rośliny? 

Na horyzoncie majaczy imponujące 

ahu z potężnymi, milczącymi figurami 

moai. Zapatrzone w bezkres 

oceanu. W dzienniku pokładowym 

jednego statku, który przybił do 

brzegów wyspy czytamy, że załoga 

przygotowująca się do zejścia na ląd 

naraz poczuła się nieswojo… Ludzie 

dziwnie podenerwowani nagle stracili 

ochotę do zejścia ze statku na 

ląd. 

Czy zatem moai miały za zadanie pilnować 

wyspy przed przybyszami z 

dalekich lądów, którzy „odwiedzali” 

wyspę nie zawsze z przyjaznymi zamiarami? 

– jak chociażby peruwiańscy 

łowcy niewolników, którzy walnie 

przyczynili się do wyludnienia 

wyspy i zniszczenia tej tajemniczej 

cywilizacji megalitycznej. 

Kogo czy czego strzegły potężne 

figury? Wyspy przed przybyszami 

zza mórz? Czy może wyspiarzy, by 

nie opuszczali rodzinnego gniazda? 

(Myślę, że jedno i drugie.) Kogo 

przedstawiają? Bogów? Duchy 

przodków? Jedne zwrócone w stronę 

oceanu, inne patrzące w głąb 

wyspy. same rzeźby różnią się wielkością 

i motywami zdobniczymi oraz 

ogólnie rzecz biorąc, samą bryłą. A 

może to nie w rozciągłości w czasie, 

w którym powstawały, a w wizerunku, 

który przedstawiają tkwi tajemnica 

i po trosze są przedstawicielami 

wszystkich trzech wyobrażeń, 

a każde z nich ma inne zadanie do 

spełnienia? 

swojego czasu thor Heyerdahl 

(1914-2002), zapalony badacz kultury 

Rapa Nui stworzył, nie bez podstaw 

zresztą, teorię o wzajemnych 

kontaktach pomiędzy ludami Polinezji 

a ludami Ameryki Południowej. 

stąd właśnie totora, moai o polinezyjskich 

rysach, czy też z Ameryki 

Prekolumbijskiej, ahu wyglądające 

jak inkaskie cyklopowe mury. 

Współcześni badacze negują teorie 

thora Heyerdahla, jednocześnie nie 

bardzo dając coś więcej w zamian. 

Jest też i grupa dualistów łącząca 

jedno i drugie, i myślę, że to rozwiązanie 

jest najrozsądniejsze. tyle 

pytań i tak mało racjonalnych, potwierdzonych 

odpowiedzi, i w tym 

pewnie tkwi cały urok i fascynacja i 

może dobrze by było, żeby tak zostało?... 

Pytajmy więc dalej… 

Dlaczego nie uchroniły ich twórców 

od zagłady? – skoro tyle wysiłku 

wręcz nadludzkiego włożono w ich 

wykuwanie, transport i instalację na 

imponujących ahu – czyli specjalnie 

przeznaczonych dla nich platformach 

kamiennych. Ano nie ma opieki, kiedy 

lud buntuje się przeciwko swoim 

bogom, doprowadzając jak domniemamy 

do bratobójczych i obrazoburczych 

wojen przewracając moai, 

roznosząc terasy ahu i mordując się 

wzajemnie. od tegoż to momentu na 

wyspę spadają coraz to nowe klęski. 

A przecież na wyspie znajdował się i 

nadal znajduje święty kamień zwany 

przez Greków omfalos – pępek 

świata, najważniejszy zwornik energetyczny 

megalitycznego świata i 

jego energetycznej sieci oplatającej 

całą Ziemię. to legendarny klucz do 

kamiennego świata epoki, której artefakty 

dotrwały do naszych czasów 

poprzez setki i tysiące lat.... 

Wyjałowienie gleby, głód, uprowadzanie 

ludzi i śmierć niemal jednejtrzeciej 

populacji zapędzonej i niemal 

zamurowanej w jednej z jaskiń 

przez łowców niewolników, aby „zabezpieczyć 

ładunek” do czasu powrotu 

statku po żywe cargo. Wtedy 

to zrozpaczeni ludzie dopuszczali się 

aktów kanibalizmu. Peruwiańczycy 

niestety nie zdążyli powrócić (w 

wyniku sztormów) tym samym skazując 

ich na śmierć głodową przerażonych 

Rapanuiczyków. 

Na Wyspę Wielkanocną powróciło 

niewielu, którzy przywlekli ze sobą 

niestety, czarną ospę, tak więc od 

odkrycia w 1722 roku kwitnącej kulturowo 

wyspy do 1877 roku wyspa 

stała się sama dla siebie cmentarzyskiem 

ze 111 rdzennymi mieszkańcami. 

obecni mieszkańcy z wielkim pietyzmem 

starają się odkrywać, odtwarzać 

na nowo i kultywować te tradycje, 

które siłą przekazów ustnych 

zdołały się zachować. 

Jak wielka jest siła i magia w słowie 

możemy się przekonać w każdej 

rozmowie z Rapanuiczykami, gdzie 

kilka klanów-rodów mocą właśnie 

przekazu ustnego jest w stanie odtworzyć 

swe drzewo genealogiczne, 

cofając się bez zająknienia o cztery 

wieki wstecz, to jest mniej więcej 12 

pokoleń! 

Bo czy ktoś z nich potrafi jeszcze 

odczytać teksty z tabliczek Kohaurongo-rongo 

– trudno powiedzieć. 

Ich tajemnicze, choć zniewalające 

uśmiechy i zagadkowy ruch cłową 

wprawiają nas w onieśmielenie i 

zażenowanie to samo, kiedy pada 

kolejne pytanie „A jak transportowaliście 

te ogromne masy kamienia 

na takie odległości i ustawialiście na 

platformach z gigantycznych kamieni?” 

– odpowiedź ich jest krótka z 

tym samym tajemniczym wyrazem 

twarzy – „same chodziły”. 

Istotnie, przesunięcie środka ciężkości 

sprzyja założeniu, że po odpowiednim 

przełożeniu lin na około 

Przytaczamy niżej opis planowanej 

wyprawy przeznaczony dla jej 

uczestników. 

PRogRam dzień Po dniu: 

- przejazd Katowice- Pont (dolina 

Valsavaranche), 

- podejście w okolice schroniska 

Vittorio emmanulele (2800m), 

szkolenie, nocleg w namiotach 

- wejście na Gran Paradiso (4061m), 

zejście na dół i przejazd do Les 

Houches u stóp Mont Blanc. 

Nocleg na campingu. 

- wjazd kolejką do Nid d’Aigle 

2400m, podejście na 3000m, 

nocleg w namiotach 

- wejście na szczyt 

- 3 dni rezerwy 

- przejazd do Polski 

Przed Mont Blanc w celu złapania 

aklimatyzacji będziemy wchodzić na 

jeden z najłatwiejszych czterotysięczników- 

gran Paradiso (4061m). 

Jest to najwyższy szczyt Alp Graickich. 

szczyt leży w parku narodowym 

dzięki czemu nie ma tu sieci 

wyciągów, za to jest piękna górska 

przyroda: wodospady, ukwiecone 

łąki, kozice, koziorożce i oczywiście 

piękne góry. Zdobyta aklimatyzacja 

sprawi, że będzie nam dużo łatwiej 

na Mont Blanc 

1/7 wysokości od dołu przesuwanie 

figur staje się możliwe, a postronny 

obserwator z pewnej odległości dojrzy 

monument przemieszczający się 

z pewną nonszalancją – chciałoby 

się rzec. takie właśnie ruchy ciał zauważyć 

można u tancerzy przedstawiających 

w brawurowych tańcach 

historię swojego narodu. Wszak 

układy choreograficzne ludowych 

tańców nie biorą się tylko z potrzeby 

estetycznych przeżyć. taniec to 

też pamięć – opowieść o wojnach, 

miłości i zdradzie, hołdzie dla Nieznanego 

czy też religii. I tu też może 

należy szukać odpowiedzi, ale czy to 

jest ten właściwy sposób? 

Piękno, tajemnica, wszechogarniający 

spokój płynący od postawy 

gospodarzy, wszędzie pasące się 

Ze względu na względnie dużą 

wysokość dokuczliwe mogą być 

brak tlenu, niskie ciśnienie oraz 

silne słońce. Jednak wcześniejsza 

aklimatyzacja na Gran Paradiso 

powinna zniwelować problemy z 

aklimatyzacją. Zwracamy uwagę na 

przygotowanie kondycyjne, polecamy 

marsze i biegi z plecakiem. 

uwaga! wykluczony jest udział osób 

z chorobą powodującą, że pobyt na 

dużej wysokości jest szkodliwy! 

W miejscach i sytuacjach potencjalnie 

niebezpiecznych nastąpi asekuracja 

liną. Podczas każdego wyjazdu 

staramy się zapewnić dokładną 

aklimatyzację. 

Wyjazd busem z Katowic albo 

spotkanie na miejscu w miejscowości 

Pont (1960), która leży w Alpach 

Graickich. W dniu przyjazdu czeka 

nas jeszcze 3 godzinne podejście 

do schroniska Vittorio emmanuele 

2770, w pobliżu którego spędzimy 

noc. Znajdujemy się w parku narodowym 

Gran Paradiso. Nie ma tu 

kolejek linowych, jest natomiast dzika 

alpejska przyroda w swym pierwotnym 

stanie. W drodze do schroniska 

możemy podziwiać dywany 

kwiatów oraz piękny wodospad. Po 

drodze nietrudno spotkać kozicę, 

koziorożca, lisa lub świstaka. Nad 

1 


konie (jakiż rozrzewniający widok, 

zwłaszcza dla Polaków) i milczące, 

zapatrzone w bezkres oceanu nieba 

moai… 

Jakby czas się zatrzymał … i nie 

chciał odkryć nawet najmniejszego 

rąbka tajemnicy spowijającej wyspę. 

Zrekonstruowane moai stoją 

na ahu na słynnej plaży w Anakena. 

Ahu tangariki, ahu Akiwi, Vai Uri… 

- a reszta leży tak, jak kazali im leżeć 

zbuntowani osiemnastowieczni 

obrazoburcy. I miejmy nadzieję, że 

te, które pieczołowicie zrekonstruowano 

mają na tyle mocy, by strzec 

tą pełną uroku wyspę od wszelkiego 

złego… 

Wiktoria Leśniakiewicz 

Hangaroa - Jordanów, wrzesień2008r. 

JoRdanoWianin na mont Blanc 

21 sierpnia 2008 r., przy słonecznej, lecz wietrznej pogodzie, Jordanowianin, Rafał Zembol, 

wspiął się na najwyższy punkt europy - Mont Blanc (4810 m.n.p.m.). Na szczyt wyszedł 

tzw. Drogą Królewską (czyli drogą pierwszych zdobywców), od strony francuskiej, z Chamonix. 

Zorganizowana przez Rafała i jego przyjaciół wyprawa trwała 6 dni (18-23.08.08). 

Przy okazji zdobyli Gran Paradiso (4061m.n.p.m.), znajdujący się we włoskiej części Alp. 

schroniskiem pięknie prezentują się 

trzytysięczne wierzchołki. Kolejnego 

dnia wstajemy wcześnie nad ranem. 

Idziemy kamienistą doliną po chwili 

wchodzimy na lodowiec, którym 

osiągamy śnieżną grzędę. 

Kontynując podejście tą właśnie 

łagodnie nachyloną grzędą po pięciu 

godzinach stajemy przy posągu 

Madonny, pokonując na końcu króciutki 

odcinek skalny (10 metrów). 

Ze szczytu mamy jeden z najpiękniejszych 

widoków na Mont Blanc, 

przy dobrej widoczności widać czasem 

Morze Śródziemne. Ze szczytu 

tą samą drogą schodzimy do schroniska. 

Kolejny dzień to zejście do Pont 

oraz przejazd do Les Houches, 

miejscowości wypadowej na Mont 

Blanc. 

Kolejką linową z Les Houches 

bądź tramwajem z saint Gervains 

docieramy do Nid d’Aigle (orle 

Gniazdo, 2400m) skąd rozpoczyna 

się podejście, pierwszym naszym 

celem jest wierzchołek Aiguille du 

Gouter wraz ze znajdującym się 

nad nim schroniskiem. Początkowo 

idziemy zakosami skalnej ścieżki, 

czasem można tu spotkać kozice, 

następnie przechodzimy przez lodowiec 

tete Rouse, następnie po-

konujemy żleb znany z lecących 

nim kamieni. skalną grzędą, często 

kruchą wchodzimy na szczyt Aiguille 

du Gouter-3817m, od Nid d’Aigle 

4 godz. Wspinaczka ta przypomina 

nieco orlą Perć (ubezpieczenia), z 

tym, że wspinamy się ciągle do góry 

700 m. Następnie droga wiedzie lodowcem 

i śnieżną granią. Poprzez 

tyle zamiarów się pięknie udało, 

Więcej pomysłów (na lato) nie wyszło. 

optymizmu było za mało? 

to co mało być, nie przyszło? 

to nie tak, wzdychając do nieba, 

Mówię z melancholią, ze smutkiem: 

Czasu było nie tyle co trzeba! 

Urlopy są zwykle zbyt krótkie! 

Pozostały ciepłe weekendy, 

Krótkie, lecz jakże romantyczne. 

Pojedziemy tędy i owędy, 

Dokończymy letnie tango liryczne! 

na gRzyBy (WRzesień) 

Na skraju lasy kwitną wrzosy, 

A obok brzóz złocone liście, 

trawy schyliły kłosów nosy, 

Jesień się zbliża! oczywiście! 

Poranne mgły perlą murawę 

Nie słychać już ptaków świergotu 

Ktoś już zroszoną zdeptał trawę 

Cichną odgłosy aut warkotu. 

Las stoi jak zaczarowany, 

słońce przebija się przez drzewa, 

Widok jak obraz zdjęty z ramy, 

Pięknie jest tak, aż chce się śpiewać. 

Pod dębem leżą opadłe żołędzie, 

Na świerkach jeszcze wiszą szyszki, 

Zbiór grzybów w lesie się odbędzie, 

Proszę Pani – mówię do myszki - 

Proszę głębiej siedzieć w norze, 

Zakopać się w wygodnym sianie. 

Dziś tłum ludzi będzie w borze, 

Dziś wrześniowe grzybobranie! 

zbocze Dome du Gouter docieramy 

do schronu Vallot (4362m), zaczyna 

być odczuwalna wysokość, idziemy 

coraz wolniej: krok- wdech, krok- 

wydech. Dochodzimy do stromej 

grani Bossons, gdzie silny wiatr może 

utrudnić marsz. Wspinaczka wąskim 

i powietrznym grzbietem 100m grani 

szczytowej wymaga koncentracji. 

ogRód PoezJi 

marek Pierzynowski 

minĄł czas lata 

Bożena sandulska 

Minął czas letnich uniesień, 

Choć pamięć jeszcze młoda. 

Jest koniec sierpnia, zaraz wrzesień. 

Znów chłód poranny kąsa! szkoda! 

cisza! 

spokojna i błogosławiona 

Cisza poranku - bez oznak 

Zgiełku nadchodzącego dnia 

Śpi w letargu cały Świat 

2 

słychać tylko gdzieś 

Pianie koguta- pojedyncze kroki 

Ludzi śpieszących się do pracy 

I znów cisza … 

Przerwana – szczekaniem psa w oddali 

Na nieproszonego gościa 

Boże! 

Jakże potrzebna – jest ta cisza 

Która daje mi siłę – by przetrwać 

Z wielka falą różnych spraw 

Nadchodzący dzień pełen niewiadomych 

Życie – sztuka 

Człowiek – aktor 

Bóg – scenarzysta 

Świat – scena 

oznaki życia 

Wielka i trudna gra 

o przetrwanie o honor 

Nigdy nie znamy zakończenie 

Niby w teatrzyku pociągane kukły 

Chcemy krzyczeć – usta milczą 

Walczyć – jak? Z kim? – Po co? 

Grać o wielką stawkę 

A wszystko to ,,marność nad marnościami” 

Przebłyski świateł jupitera 

Dodają nadziei i sił 

A gdy zgaśnie – odchodzi 

Gra cieni – bezpowrotnie 

e c h o Jordanowa e c h o Jordanowa 

I w końcu jesteśmy na długo oczekiwanym 

wierzchołku- szerokim i 

obszernym polu śnieżnym. Po zdobyciu 

szczytu jeszcze tego samego 

dnia schodzimy do Nid d’Aigle, skąd 

na dół zabiera nas kolejka. Powrót 

do Polski po ośmiu dniach pobytu. 

inFoRmacJa o udziale ochotniczeJ stRaży PożaRneJ W JoRdanoWie 

W gminnych zaWodach sPoRtoWo-PożaRniczych W naPRaWie 

W dniu 20 lipca br. w miejscowości Naprawa zostały przeprowadzone 

Gminne Zawody sportowo-Pożarnicze jednostek 

W dniu 5 lipca br. jednostka ochotniczej straży Pożarnej 

w Jordanowie wzięła udział w II Wojewódzkich 

Zawodach sportowo-Pożarniczych jednostek osP i PsP 

województwa małopolskiego wg regulaminu CtIF, które 

odbyły się na stadionie Ks „Hejnał” w Kętach powiat 

oświęcimski. osP Jordanów w zawodach tych reprezentowały 

3 drużyny tj. 2 drużyny seniorów w grupie A (jedna 

poza klasyfikacją) oraz młodzieżowa drużyna pozarnicza 

chłopców. spośród 9 jednostek osP startujących w 

grupie A /tj. bez względu na wiek/ drużyna z osP Jordanów 

zajęła w klasyfikacji ogólnej 1 miejsce. Kolejne miejsca 

zajęły drużyny osP Dzianisz Górny i osP Ptaszkowa. 

Druga drużyna startująca poza konkursem uzyskała wynik 

klasyfikujący ją na 5 miejscu. Z uwagi na obfite opady 

deszczu zawody przeprowadzono tylko w jednej konkurencji 

tj. ćwiczenie bojowe. Pierwsze miejsce zajęła drużyna 

w składzie: Drobny Grzegorz, Nizioł Adam, Chruszcz 

Adrian, Andrzej Białoń, Wykocki Mariusz, Białoń Robert, 

Makoś Krystian, Kramarz tomasz, Belowski Adam. Drugą 

drużynę reprezentowali następujący druhowie: Michalak 

Grzegorz, stolarz Konrad, tefelski Piotr, Białoń tomasz, 

Kramarz Grzegorz, Kawula Roman, Kołodziejczyk Dominik, 

Wilczyński Damian, Głuszek Paweł. opiekunem drużyn 

był Andrzej Gwiazdonik Naczelnik osP. Nadmienić 

należy, że drużyna osP Jordanów broniła I miejsca jakie 

wywalczyła podczas I Wojewódzkich Zawodów sportowo-Pożarniczych 

wg regulaminu CtIF które odbyły się w 

2004 r. również w Ketach. Natomiast zawodnicy drugiej 

drużyny po raz pierwszy startowali w zawodach wg regulaminu 

CtIF. W nagrodę jednostka otrzymała motopompę 

pływającą marki „Niagara”, puchar Marszałka Woje- 

osP, tzw. „na mokro”. 

W zawodach tych osP Jordanów reprezentowały dwie drużyn 

tj. seniorzy i młodzieżowa drużyna pożarnicza. 

Drużyny seniorów rywalizowały w dwóch konkurencjach tj. 

sztafeta pożarnicza 7x50m i w ćwiczeniu bojowym, natomiast 

drużyny MDP w ćwiczeniu bojowym 

W grupie seniorów drużyna z osP Jordanów została sklasyfikowana 

na 3 miejscu. Pierwsze miejsce zajęła drużyna z osP 

Naprawa, drugie osP Łętownia /startowało 7 drużyn/. 

Drużyna osP Jordanów startowała w składzie: Grzegorz 

Michalak – dowódca drużyny, Kawula Roman, tefelski Piotr, 

Kramarz Grzegorz, Wilczyński Damian, Michalak Wojciech, Białoń 

tomasz, stolarz Konrad. opiekunem drużyny był Andrzej 

Gwiazdonik. 

Drużyna MDP z osP Jordanów zajęła I miejsce przed zespołami 

z osP Naprawa i osP osielec /startowało 5 drużyn/. 

startowała w składzie: Kramarz Mariusz, Gacek Mateusz, Kluka 

sebastian, trybuła Bartłomiej, Gwiazdonik Łukasz, Fudali Zbigniew, 

Kowalcze Rafał, suder Zachariasz. opiekunem drużyny 

był Kulka Dariusz. Nagrodę drużyna otrzymała puchar, dyplom 

oraz piłkę nożna.. 

inFoRmacJa o udziale ochotniczeJ stRaży PożaRneJ W JoRdanoWie 

W ii WoJeWódzkich zaWodach sPoRtoWo-PożaRniczych Jednostek osP i PsP W kętach 

wództwa Małopolskiego oraz dyplom. Ponadto drużyna 

zakwalifikowała się do krajowych zawodów, które przeprowadzone 

zostaną w dniach 16-17 sierpnia br. w Lądku 

województwo wielkopolskie. 

Drużyna MDP Jordanów po raz pierwszy brała udział 

w zawodach rozgrywanych wg regulaminu CtIF. start tej 

drużyny nie był tak okazały jak drużyn seniorów. W klasyfikacji 

końcowej drużyna zajęła 11 miejsce. Na usprawiedliwienie 

można podać, że ze względu na okres wakacyjny 

były problemy ze skompletowaniem składu (część 

członków drużyny wyjechała na wakacje z rodzicami). 

Niemniej jednak start dla pozostałych był dobrym przetarciem 

szkoleniowym co zaprocentowało na zawodach 

gminnych. W zawodach wojewódzkich drużynę MDP 

reprezentowali: suder Zachariasz, Maciążka Maciej, 

Kowalcze Rafał, Guśpiel Artur, Kramarz Mariusz, Fudali 

Zbigniew, Gwiazdonik Łukasz, Kulka sebastian, Kiełbas 

Mateusz, Zachariasz Robert. opiekunem Drużyny był Dariusz 

Kulka.

W dniach 12-15czerwca br. jednostka 

ochotniczej straży Pożarnej 

w Jordanowie wzięła udział w 

IV Międzynarodowych Zawodach 

sikawek Konnych, które odbyły się 

w trzebiatowie województwo zachodniopomorskie. 

W zawodach 

udział wzięło 39 w tym grupie senior 

19 drużyn, w grupie weteran 9 

drużyn, w grupie kobiet 10 drużyn 

oraz jedna zagraniczna (z Niemiec). 

Jordanowscy strażacy podczas zawodów 

zaprezentowali sikawkę 

ręczną z 1901 r. oraz startowali w 

grupie weteran i senior. 

Zawody poprzedziła parada sikawek 

po ulicach miasta trzebiatowa, 

gdzie na czele maszerowała kompania 

naszej straży w strojach podhalańczyków. 

Nadmienić trzeba, że 

przemarsz kompanii zainteresował 

wielu ludzi, niektórzy po raz pierwszy 

widzieli tak umundurowanych 

strażaków. W paradzie udział wzięły 

wszystkie drużyny oraz sikawki, 

które brały udział w zawodach. 

Po oficjalnym otwarciu zawodów 

rozpoczęły się zmagania na 

torze przeszkód oraz ze sprzętem. 

Drużyna w składzie siedmioosobowym 

miała za zadanie pokonać 

tor przeszkód (każdy z zawodników 

- równoważnia, stopnie w domku 

oraz czołganie pod poprzeczkami), 

sprawienie linii ssawnej oraz sprawienie 

linii gaśniczej z 2 odcinków 

węża W 52. Zadanie kończyło złamanie 

tarczy (w kształcie ognia) 

prądem wody. oczywiście wodę 

trzeba było pompować ręcznie. W 

grupie weteran drużyna osP Jordanów 

zajęła 5 miejsce. W nagrodę 

drużyna otrzymała puchar oraz 

dyplom. W skład drużyny weteran 

wchodzili następujący druhowie: 

Palacz Franciszek – dowódca drużyny 

oraz członkowie Leśniakiewicz 

Marek, Danko tadeusz, Leśniakiewicz 

Janusz, Polak Józef, Zaremba 

Władysław, Zembol Leszek, Kargula 


informacja o udziale ochotniczeJ stRaży PożaRneJ W JoRdanoWie 

W iV międzynaRodoWych zaWodach sikaWek konnych 

Paweł. 

Drużyna seniorów zajęła odległe 

11 miejsce (w stosunku do startu 

ubiegłorocznego poprawiono lokatę 

o 4 miejsca). Drużyna seniorów 

startowała w następującym 

składzie: Mariusz Leśniakiewicz 

– dowódca drużyny oraz członkowie 

Białoń Robert, Białoń Andrzej, 

Belowski Adam, Michalak Grzegorz, 

Wilczyński Damian, Kramarz 

tomasz, Wykocki Mariusz. 

W pracach komisji sędziowskiej 

brał udział asp. sztab. Andrzej 

Gwiazdonik – Naczelnik osP, który 

również przygotowywał drużyny do 

startu. 

Pobyt wraz z wyżywieniem i noclegami 

zapewnili gospodarze zawodów 

- strażacy z trzebiatowa. Pomoc 

w zakresie współfinansowaniu 

wyjazdu udzieliło starostwo Powiatowe 

w suchej Beskidzkiej. 

inFoRmacJa o udziale ochotniczeJ stRaży PożaRneJ W 

jordanowie W kRaJoWych zaWodach sPoRtoWo-PożaRniczych 

RozgRyWanych Wg międzynaRodoWego Regulaminu ctiF 

W dniach 15-17 sierpnia br. drużyna ochotniczej straży 

Pożarnej w Jordanowie wzięła udział w Krajowych 

Zawodach sportowo-Pożarniczych rozgrywanych wg 

międzynarodowego regulaminu CtIF, które odbyły się w 

Lądku województwo wielkopolskie. W zawodach wzięły 

udział łącznie 55 drużyny, podzielone na 6 grup tj. jednostki 

osP grupa A /bez względu na wiek zawodników/ 

- 16 drużyn, jednostki osP grupa B /każdy z zawodników 

musi mieć ukończone 30 lat/ - 14 drużyn, drużyny kobie- 

ce osP grupa A – 16, drużyny kobiece grupa B – 3 drużyny 

oraz jednostki zawodowych straży pożarnych grupa A 

4 drużyny i grupa B 2 drużyny. Drużyna z osP Jordanów, 

która startowała w grupie A jednostek osP zajęła w klasyfikacji 

końcowej 7 miejsce. Zawody przeprowadzono w 

dwóch konkurencjach tj. sztafeta pożarnicza 8 x 50 m /z 

przeszkodami/ oraz ćwiczenie bojowe /tzw. na sucho/. 

Drużynę reprezentowali następujący członkowie: Drobny 

Grzegorz – dowódca drużyny, Andrzej Białoń, Wykocki 

Mariusz Marek, Białoń Robert, Kramarz tomasz, Makoś 

Krystian, Belowski Adam, Nizioł Adam, Michalak Grzegorz, 

Wilczyński Damian. Zawody w tej grupie wygrała 

drużyna z osP Kowalew przed osP Głuchów (obie woj. 

wielkopolskie) i osP Raszowa (woj. opolskie). 

W pracach komisji sędziowskiej brał udział Andrzej 

Gwiazdonik - Naczelnik osP. 

Urząd Miasta Jordanowa udzielił wsparcia finansowego, 

za które zostało zakupione obuwie startowe oraz 

kurtki i spodnie sportowe. Komenda Wojewódzka PsP w 

Krakowie zapewniła bezpłatny transport do Lądka. 

Za zajęcie 7 miejsca osP dostała nagrodę wysokości 

7 tys. złotych, za które to zostanie zakupiony zestaw ratownictwa 

medycznego (torba, zestaw tlenoterapii, nosze 

i komplet szyn). 

gRzyBy,gRzyBy 

a Jednak to PRaWda! 

4 e-mail: echojordanowa@poczta.onet.pl 

Franciszek Żur. 5 


opowieści starych grzybiarzy mówiące o tym, że występowanie borowika szlachetnego i muchomora 

czerwonego razem jest regułą brałem za kolejne opowieści przy „napoju grzybiarza”. Aliści w zeszłym 

roku napotkałem na górze Ciosek koło Jordanowa na okazy obu tych gatunków rosnące obok siebie, 

zaś Pan Arkadiusz Piszczek przysłał mi zdjęcie znaleziska Pana Michała Bali, które to zdjęcie zostało wykonane 

w ubiegłym roku - w dniu 17 września w jordanowskich lasach. Prawda, że ta fotka jest piękna 

i porusza serce każdego rasowego grzybiarza??? 


Purchawica olbrzymia pod murami ratusza 

kWaRtalnik samoRzĄdu i toWaRzystWa miłośnikóW ziemi JoRdanoWskieJ 

Wydawca: 

Redaktor: stanisław Buda 

skład i druk: 

Urząd Miasta Jordanowa i towarzystwo 

drukarnia i Wydawnictwo gRaFikon 

Miłośników Ziemi Jordanowskiej, 

Współpraca: stanisław Bednarz, 

34-100 Wadowice, 

Rynek 1, Jordanów 

Jan Hanusiak, Robert Leśniakiewicz, 

Jaroszowice 324 

Władysław Łazarski, Maria Nowak, 

tel. (033) 8734620, fax (033) 8734622 

kontakt: Franciszek Żur - Urząd Miasta 

Władysław sałapatek, Jerzy semsch, 

biuro@grafikon.com.pl 

www.grafikon.com.pl


z naszego aRchiWum 

Prezentujemy Państwu unikalne zdjęcie z okresu okupacji. Jordanów należał wówczas do tzw. Generalnej 

Guberni, Dystryktu Krakowskiego (Distrikt Krakau), okręgu Nowy targ (Kreishuptmanschaft-Neumarkt- 

Dunajec). tablica została postawiona na granicy z wsią Malejowa. Pod napisem Jordanów widnieje napis 

malutkimi literkami wieś (Dorf) Malejowa. Po prawej stronie w dole – zabudowania gospodarcze, tzw. 

folwarki, które usytuowane były w miejscu dzisiejszego ośrodka „Astra”. Jeszcze w latach siedemdziesiątych 

ub. wieku mieszkańcy określali to miejsce jako „folwarki”, mimo że po zabudowaniach nie było już 

śladu. 

stanisław Bednarz 

36

Echo Jordanowa nr 84 - Urząd Miasta Jordanów

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?