Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

8– Her yeni asrın başlıca görevi, o asrın özgürlüğüne karar verecek;
sağlıklı büyümeyi daima engelleyen paslı asma kilitleri koparmak ve ölü
âdet zincirlerini kırmak için, onu maddi başarılara doğru götürecek yeni
insanları ortaya çıkarmaktır. Bizim atalarımız için hayat, umut ve özgürlük
anlamına gelmiş olan teori ve düşünceler şimdi bize göre yok olma,
kölelik ve yüz karası demektir!
9– Çevre değiştiği gibi, insan ideali de şüphesiz aynı kalmaz!
10– Her ne zaman, her ne sebeple bir yalan üzerine taht kurulmuşsa,
bırak o acımasızca ve üzüntü duymadan eleştirilsin. Çünkü rahatsız
edici bir sahteliğin hâkimiyeti altında hiç kimse başarılı olamaz!
11– Bırak yerleşmiş safsatalar tahttan indirilsin; kökünden sökülsün,
yakılıp yok edilsin. Çünkü onlar tüm gerçek düşünce faaliyet yüceliğine
karşı duran bir tehdittir!
12– İleri sürülen hiçbir “hakikat” olabilecek sonuçlarla ıspatlanmamış,
bilakis boş bir hayal olmuştur. Bırak o harici karanlığa, ölmüş tanrıların,
ölmüş imparatorların, ölmüş felsefelerin ve diğer faydasız eski
püskü şeylerin ve döküntülerin arasına damdan düşer gibi atılsın!
13– Tahta oturtulan tüm yalanların en tehlikelisi kutsal, kutsallık atfedilen,
herkesin bir model hakikat olarak inanacağı imtiyazlı yalandır!
O, tüm diğer meşhur yanlış ve vehimlerin verimli anasıdır. O, bin köklü
çok başlı insafsız bir ağaçtır. O, sosyal bir kanserdir!
14– Yalan olarak bilinen bir yalanın kökü yarı yarıya kazınmış demektir.
Fakat akıllı insanların dahi gerçek olarak kabul ettiği yalan; küçük
bir çocuğa anasının dizindeyken telkin edilen yalan, kendisine karşı
mücadele edilmesi zor olan ve sessizce ilerleyen veba’dan daha tehlikelidir!
15– Yaygın olan ve halka malolmuş bulunan yalanlar, şimdiye kadar
şahsi hürriyetin en güçlü düşmanları olmuşlardır. Onlarla başetmenin
sadece bir yolu vardır: Onları, kanser gibi tam göbeğinden kesip atmak-
175 176
tır. Onların kökünü ve dallarını kazımaktır. Onları yok edin veya onlar bizi
yok edeceklerdir!
Üçüncü Kısım:
1– “Birbirinizi seviniz” sözünün en yüce kanun olduğu söylenmiştir.
Fakat o kanunu hangi güç öyle yapmıştır? İncil’in sevgisi hangi makul
otoriteye dayanır? Düşmanlarımdan niçin nefret etmeyecek mişim?
Eğer ben onları “seversem” bu beni onların insafına terketmez mi?
2– Düşmanların birbirlerine iyilik yapması tabiidir ve fakat “iyi” nedir?
3– Çok hırpalanmış ve kanlı kurban, kendisini tamamen parçalamış
ve etrafa kan sıçratmış ağızları “sevebilir mi?”
4– İçgüdüsel olarak biz hepimiz yırtıcı hayvanlar değil miyiz? Eğer
insanlar birbirlerini avlamayı tamamen bırakırlarsa, onlar var olmaya
devam edebilecekler mi?
5– ”Şehvet ve şehevi arzu”, neslin devamına tatbik edildiğinde “sevgiyi”
tanımlayacak daha gerçeklik dolu bir terim değil midir?
6– Düşmanlarını sev ve onlara iyilik yap ki senden nefret etsin ve seni
kullansın. Bu, tekme atıldığı zaman arkasını dönen yaltakçı kimsenin
değersiz düşüncesi değil midir?
7– Düşmanlarından bütün kalbinle nefret et ve eğer bir kimse senin
bir yanağına vurursa, öbür yanağına daha şiddetli vur!; onun kalça ve
uyluklarına da vur. Çünkü kendini korumak en yüce kanundur!
8– Öbür yanağını çeviren kimse korkak bir köpektir!
9– Üzerine cömertçe ilave edilmiş mürekkep alaka ile birlikte saldırıya
saldırı, küçük görmeye küçük görme, ölüme ölümle karşılık ver!
Göze karşı göz, dişe karşı diş, daima dört kat, yüz kat! Kendini, düşmanına
karşı dehşet saçan bir kimse yap ve o yoluna devam ederken, üzerinde
düşünmeye dalacağı için, çok fazla hikmet sahibi olacaktır. Böy-