Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

da, eğer kendi paylarına o hususta bir şey yapabileceklerse, onun daha
çabuk gerçekleşmesini sağlamak için dua ederler!
Satanist, “umut” ve “dua” gibi terimlerden, kuruntu ifade eden terimler
olarak sakınır. Eğer biz bir şeyin olması için umutlu olur ve dua
edersek, biz onu mümkün kılacak olumlu bir tarzda davranmış olmayacağız.
Satanist, elde ettiği herhangi bir şeyin onun kendi fiili ile olduğunun
farkında olarak, bir şeyin meydana gelmesi için Tanrı’ya dua etme
yerine, durumun gerektirdiği tedbiri alır. Pozitif düşünce ve pozitif faaliyet
kendisini sonuçlarda belli eder.
Aynı şekilde Satanist, yardım için Tanrı’ya dua etmediği gibi, yanlış
fiillerinden dolayı bağışlanmak üzere de dua etmez. Başka dinlerde, bir
kimse yanlış yaptığı zaman, bağışlanması için Tanrı’ya dua eder veya bir
aracıya itirafta bulunur ve ondan, günahlarından dolayı bağışlaması için
onun adına Tanrı’ya dua etmesini ister. Satanist bilir ki eğer dua etmek
iyi değilse, kendisi gibi bir başka insana itirafta bulunmak, beraberinde
daha az şey getirir ve dahası onur kırıcıdır.
Bir Satanist herhangi bir yanlış yaptığında, o bilir ki yanlış yapmak
tabiidir. Eğer o, yapmış olduğu şey hakkında samimi olarak üzüntü duyarsa,
bundan bir ders çıkaracak ve aynı şeyi tekrar yapmamaya dikkat
edecektir. Eğer yapmış olduğu şey hakkında içten gelerek üzüntü duymuyorsa
ve aynı şeyi tekrar tekrar yapacağını bilirse, onun ilk planda suçunu
itiraf etme ve bağışlanmayı dileme ile işi yoktur. Fakat bu gerçek
olarak vuku bulan şeydir. İnsanlar vicdanlarını temizleyebilmeleri ve gidip
tekrar günah işlemek, genellikle de aynı günahı işlemek için kendilerini
özgür hissederler.
Kelimenin alışılmış anlamında Tanrı’nın pek çok farklı yorumları olduğu
kadar, çok sayıda farklı insan türleri de vardır. Tanrı tasavvurları,
“evrensel kozmik düşünce”nin biraz müphem bir çeşidi olan bir tanrıya
inançtan başlayıp insanın bütün fiillerini dikkatle izleyen uzun beyaz sa-
161 162
kalı ve sandalları olan antropomorfik bir tanrı anlayışına kadar uzanmıştır.
Hatta bilinen bir dinin sınırları içinde bile Tanrı’nın şahsi yorumları
büyük çapta farklılık arzeder. Ayrıntılı doktrinleri ve dindarlık etkileri hemen
hemen aynı olmasına rağmen, bazı dinler, kendisi dışındaki dinî bir
mezhebe mensup olan herhangi bir kimseye bir heretik (dinden dönmüş,
sapık) yaftasını yapıştıracak kadar gerçekten ileri gitmişlerdir. Mesela
Katolikler, sırf Katolik Kilisesi’ne mensup olmamaları sebebiyle Protestanlar’ın
cehenneme mahkum edilmiş olduklarına inanırlar. Aynı şekilde
Hıristiyan imanını evangelist veya revivalist (halkı dinî uyanışa teşvik
eden kimse) kiliseleri gibi pek çok ayrılıkçı grubu, Katolikler’in oyma
suretlere tapınan putperest kimseler olduklarına inanırlar. (İsa, en psikolojik
tarzda kendisine ibadet eden kimsenin suretinde tasvir edilmiştir ve
bundan dolayı Hıristiyanlar “putperestleri” oyma putlara taptıkları için
tenkit ederler). Yahudiler’e de daima İblis’in ismi verilmiştir.
Tüm bu dinlerde tanrı esasta aynı olmasına rağmen, her birisi başkaları
tarafından seçilen yolu kötülenmeye müstahak kabul eder ve bütünüyle
onun üstesinden gelmek için dindarlar birbirlerine dua ederler!
Onlar kendi sağ-el yol (right-hand path) kardeşlerine tepeden bakmışlardır.
Çünkü, onların dinleri farklı isim (etiket) taşır ve bir şekilde bu
düşmanlık terkedilmelidir.
Eğer Tanrı’ya ibadet için elverişli yol konusunda bu kadar çok kesin
farklılık olmuşsa, Tanrı’nın kaç tane farklı yorumu olabilir ve hangisi
doğrudur?
Tüm “saf inanışlı” dindarlar, öldükleri zaman kendilerine açılacak
olan “İncilerle Süslenmiş Kapılar”a sahip olabilmeleri için Tanrı’yı
memnun etmekle meşgul olmuşlardır. Bununla birlikte, eğer bir kimse
hayatını kendi inancının kurallarına göre yaşamışsa, o, son dakikada günahlarının
son defa affı için ölüm döşeğine bir rahibi çağıracaktır. O za-