Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

lir. 278 Yine Şeytan, sanat ve edebiyatta bazan acayip bir hayvan, bazan
siyah bir erkek, bazan da çabuk etki altında kalabilen erkekleri günaha
sevketmek üzere câzibelerini açan bir kadın olarak da tasvir edilmiştir.
Halk tasavvurunda ise Şeytan’ın boynuzları, tırnakları ve kuyruğu vardır.
Böyle bir düşüncenin de, Yunan tanrısı Pan’dan 279 çıkarıldığı tahmin edilmektedir.
Keza halk telakkisine göre Şeytan, yiyip yutabileceği kimseyi
aramak üzere dünyayı devamlı dolaşır.
Reformasyon, şeytani güce inançta bazı küçük değişiklikler yapmıştır.
Mesela Luther, Tanrı’ya inandığı gibi Şeytan’ın varlığına da kesin olarak
inanmıştır. Hıristiyanlık tarihi içerisinde yaklaşık iki yüzyıl veya daha
fazla süre boyunca şahsi bir şeytanın varlığı sıkı sıkıya sorgulanmış ve
mesela çok yaşlı bir kadın, kötü ruhla (şeytan) bir ilişkisinin bulunduğunu
itiraf ettiği için kazığa bağlanıp yakılmış ve çok iğrenç bir şekilde
öldürülmüştür. Milton’un “Yitik Cennet”inde bahsettiği Şeytan heybetli
bir figürdür, büyük günahkardır. Öyle ki, Faust’un hikayesindeki Mefisto
(cennetten kovulduğu farzedilen yedi şeytandan ikincisi, kötü insan)
ona başvurmadan yapamaz.
Ancak, bütün bu anlatılanlara rağmen, 18. yy’da rasyonalistik bir
yumuşamanın doğuşu ile, Şeytan’a inanç nüfuzunu kaybetmeye başlamıştır.
Fakat Roma Katolik Kilisesi’nde ve pek çok Protestan fırkalarında
bu inanç günümüze kadar devam edegelmiştir. Son yıllarda bu inanç,
kötülük probleminin ancak şahsi bir Şeytan faraziyesine dayanarak anlaşılabileceği
sonucunu çıkaran yazarlar tarafından yeniden canlandırılmıştır.
280
278 Barnett, “Satan”, NCE, XII, 1094.
279 Pan; dağlık Arkadia’da küçükbaş hayvanların, çobanların tanrısıdır. Keçi ayaklı Pan, Hermes’in
oğludur. Tanrıların çoğunlukla insan kılığında değil de hayvan kılığında düşünüldüğü ilk
zamanlarda Pan da keçi kafalıydı; sonradan bu keçi kafasından sadece boynuzlar ve sakal alınarak,
yüzü insan yüzü olmuştur. Geniş bilgi için bkz. Necatigil, Behçet, 100 Soruda Mitologya,
İstanbul, 1978, s. 47; Erhat, age, s. 299-300.
280 Pike, ERR, 339. 281 Pike, ERR, 338 vd.
125 126
Şu halde, Eski ve Yeni Ahid dönemleri arasında geçen devrede kötünün
ve kötülüğün temsilcisinin şahıslandırılması şekillenmiştir. Yeni
Ahid’de ise, İsa ve havarilerinin ve gerçekte tüm yahudi ve hıristiyan
dünyasında, bu dünyanın prensi, hava gücünün prensi, Beelzebub, Belial,
günahkar biri, baştan çıkaran vs. olarak tanımlanmış olan bir varlığa,
yani Şeytan’a (Satan) veya Düşman’a (adversary) daha kesin olarak
inanıldığına dair çok sayıda delil olduğu ve tüm bu gelişmelerde İran etkisinin
sezilebileceği söylenmiştir. 281
O halde, özel olarak Hıristiyanlığın Şeytan anlayışına, genelde ise
Hıristiyanlığa; onun hayata bakışına, felsefesine ve onun tebliğcisi ve
temsilcisi durumunda olan İsa’ya karşı tavır alan ve dolayısıyla Hıristiyanlığı
toptan reddeden Satanist anlayışa Geleneksel Satanizm adı verilmiştir.
İşte bu noktada Geleneksel Satanizm’e geçmek uygun olacaktır.
Hıristiyanlık’la Geleneksel Satanizm arasındaki ilişkiyi ortaya koyabilmek
için buraya kadar verilen açıklayıcı bilgilerden sonra, gerçek bir
Satanist’in ifadelerine göre Gelenkesel Satanizm’i ve onunla diğer Satanist
gruplar arasındaki farkları şu şekilde belirtmek mümkündür:
A- Geleneksel Satanistlerle Diğer Gruplar Arasındaki Farklar
Esasen Geleneksel Satanist gruplarla, “Left Hand Path” veya “Sinister
Path”a mensup olduklarını söyleyen ya da genel olarak Satanist olduklarını
iddia edenler arasındaki fark şudur: Geleneksel gruplar kendi
üyelerine, kendi kendini geliştirmenin zor ve tehlikeli yolu boyunca
gerçeğe uygun olarak rehberlik yapabilmenin yolunu araştırırlar. Bu
kendi kendini geliştirmedeki amaç, tamamen “yeni bir birey” meydana
getirmektir. Bu yol esas olarak, kendi “seçkinliğini (üstünlük)” ve “hikmeti”
araştırma macerasıdır.
Geleneksel Satanistler’e göre insanı gerçek bilgiye ve “Esrarlı (Occült)”
türden olan şeyin iç yüzünü kavramaya götüren hiçbir kolay yol