Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

ÖNSÖZ
Melek ve Şeytan; birisi iyiliğin ve itaatin sembolü (Tahrîm, 66/6), diğeri
de kötülüğün ve isyanın temsilcisidir (Kehf, 18/50; Tâhâ, 20/116).
İnsan ise, potansiyel olarak “iyi”ye de “kötü”ye de meyilli olarak yaratılan;
iyi davranışlarını ön plana çıkardığında melekleşmeye, hatta meleklerden
daha üstün bir mevkiye çıkma istidadında olan, kötü özelliklerini
geliştirdiğinde de şeytanlaşmaya (En’âm, 6/112), hatta hayvanlardan
bile daha aşağı bir konuma düşmeye (A’râf, 7/179) müsait bir varlıktır.
Melek’le Şeytan’ın ortak kaderi ise, insanla imtihana tâbi tutulmuş
olmalarıdır.
Bu üç ayrı varlık türünün birbirleriyle ilişkili serüveni, Allah’ın meleklere:
Hani, Rabbin meleklere şöyle demişti: “Muhakkak ben çamurdan
bir insan yaratacağım.” “Onu şekillendirip içine ruhumdan üflediğim
zaman onun için saygı ile eğilin.” Derken bütün melekler topluca saygı
ile eğildiler. Ancak iblis eğilmedi O büyüklük tasladı ve kâfirlerden
oldu. Allah, Ey iblis! “Ellerimle yarattığıma saygı ile eğilmekten seni
ne alıkoydu? Büyüklük mü tasladın, yoksa üstünlerden mi oldun?”
dedi. İblis, “Ben ondan daha hayırlıyım. Beni ateşten yarattın, onu ise
çamurdan yarattın'' dedi. Allah şöyle dedi.” Öyle ise çık oradan (cennetten),
çünkü sen kovuldun.” “Şüphesiz benim lanetim hesap ve ceza
gününe kadar senin üzerinedir.” (Sâd, 38/71-78).
Böylece melekler imtihanı kazanmış, fakat Şeytan kaybetmişti. Al-
9 10
lah’la Şeytan arasında geçen bu söyleşide Şeytan’ın: Büyüklük taslama,
gurur, küfür, isyan, başkaldırı, görüş ve düşüncelerinde ısrar ve inatçılık,
insanları doğru yoldan saptırmak(iğva), Allah’ın emrine muhalefet etmek
suretiyle karşı tarafta yer almak ve böylece “muhalif” olma,
Âdem’e saygı göstermeme neticesinde insanlara “düşman” olmak gibi
özellikleri ön plana çıkmıştır. Aynı zamanda Şeytan, hemen hemen bütün
dinler tarafından da kötülük ve isyanın baş temsilcisi; Allah’ın ve insanın
“en büyük düşmanı” olarak kabul edilmiştir.
Görüldüğü gibi Şeytan, insanla imtihana tâbi tutulmuş; kendi özgür
iradesi doğrultusunda Âdem’e secde etmeyi kabul etmediği için imtihanı
kaybetmiştir. Daha sonra sıra insanın Şeytan’la imtihan edilmesine
gelmiştir.Bu noktada Şeytan’ın ilk hedefi, kendisiyle imtihana tâbi tutulduğu
Âdem(a.s.) olmuştur. Bunun üzerine Allah, eşi ile birlikte cennette
yerleşip diledikleri yerden bol bol yemeleri, fakat Allah’ın yasakladığı
ağaca yaklaşmamaları ve bu konuda Şeytan’a uymamaları hususunda
Âdem’i uyarmıştır (A’râf, 7/19; Tâhâ, 20/117). Şeytan buna rağmen
yapacağını yapmış ve Âdem’in aklını karıştırarak : “Ey Âdem! Sana
ebedilik ağacını ve yok olmayan bir saltanatı göstereyim mi?” (Tâhâ,
20/120) diyerek, onun gönlüne “ebediyet” duygusunu aşılamıştır.
Ancak netice öyle olmamış; aksine Şeytan’ın bu iğvası Âdem’le Havva’nın
cennetten çıkarılmalarına sebep olmuştur. Cennetten çıkarılma da
beraberinde dünya hayatını, ölümü ve fâniliği getirmiştir. Böylece Şeytan,
Âdem’e “ebediyet” duygusunu aşılar gibi görünerek onu ve dolayısıyla
insanoğlunu cennette “ebedi” kalmaktan mahrum etmiştir. Âdem
ve Havva’nın cennetten çıkarılmalarını sağladıkdan sonra sıra diğer insanlara
gelmiş; o andan itibaren, artık insanoğluna yönelmiş ve asıl
“şeytanlık” görevine o zaman başlamıştır (A’râf, 7/16-17).
Dikkat edilirse Şeytan, Allah’ın Âdem’e secde etme emrini yerine
getirdiği halde Allah’ı da inkâr etmemiş, hatta O’ndan kıyamete kadar
mühlet istemiş ve istediği de verilmiştir. Aynı zamanda, herhangi bir