Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

C- Satanizm İle Büyü ve Büyücülük Arasındaki İlişki
Yukarıda da belirtildiği gibi, bir anlamda Paladizm’in devamı mahiyetinde
ortaya çıkan ve Paladistler’le Templier Şövalyeleri’nin ortaklaşa
saygı göstermiş oldukları putu (Baphomet) ve Templier Şövalyeleri’nin
Büyük Üstadı Molay’ın kafatasını kutsal objeleri haline getiren;
belki de Paladistler-Templier Şövalyeleri-Masonluk arasındaki ilişkiyi
sağlayan topluluk, başlangıçta Charleston’da bulunan idare merkezlerini
daha sonra Roma’ya taşımışlardı. Bu topluluğun bir özelliği de, büyü
uygulamasının onların localarında gelişmiş olmasıydı. Aynı zamanda bu
topluluk; büyü uygulaması dışında, İsa ve onun dininden uzaklaşma, iğrenç
ve müstehcen âyinler yapma ve belirli zamanlarda Şeytan’a tapınma
vb. ile suçlanmışlardı. İşte bu durum, büyücüler veya büyücülükle
Satanizm arasındaki ilişkiyi hatıra getirmektedir. Çünkü, bu suçlamalardan
bir kısmı, büyü uygulaması devam ettiği sürece, büyü ile ilgilenen
kimselere karşı da yapılmıştı. 201 Daha açık bir ifadeyle, ortaçağlarda ve
daha sonraki dönemlerde büyücü kadınlar (witches) ve inkarcılar (heretikler)
genellikle Şeytan’a tapınmakla suçlanmışlardır. 202
Diğer taraftan, ister iyi niyetle ister kötü niyetle yapılmış olsun, Avrupa’ya
ait büyü 14. yy’ın ortalarından önce sihirden ayrı tutulmamıştı.
14. yy’ın ortalarından itibaren Kilise, büyücü kadınların Şeytan’la ittifak
sözünü içeren bir “anlaşma” yaptıkları düşüncesini vurgulamıştı. Bu anlaşma
gereği Şeytan da, karşılık olarak, onlara büyüsel etki gücü verecekti.
Böylece büyücülük “sahte bir din” haline geldi ve 1484’te büyücülüğe
karşı, diğer sapık gruplara karşı düzenlenene benzeyen ve papalık
bildirisiyle tasdik edilen bir kampanya başlatıldı. Büyücülüğe ve büyücülere
karşı başlatılan bu amansız mücadeleye devam edildi ve bu geçici
büyü modası İngiltere adalarında (Britanya) tutmasına ve 1692’de
Salem, Massachusetts’te bir patlama olmasına rağmen, 1700’den önce
201 Hartland, “Satanism”, ERE, XI, 204.
202 Brandon, DCR, 558; Hinnells, DR, 286.
87 88
en azından ikiyüz bin kişi, ağırlıklı olarak kıta Avrupası’nda idam edilmişti.
Öte yandan, geliştirilmiş bir inanç sistemi de olgunlaştırılmıştı:
Vücutlarında bir “büyücü nişanı” taşıyan büyücü kadınlar, Cumartesi geceleri
Şeytan’a tapınma âlemleri düzenlediler; geceye hayvan veya sinek
suretine bürünerek iştirak ettiler ve gece boyunca hayvan kılığına bürünmüş
müşahhas Şeytan suretinde kaldılar.
Büyücülük; modern bir Batı dini olarak, esasen Avrupa büyücülüğünü
Hıristiyanlık öncesi merhametli verimlilik dininin bir devamı gibi gören
antropolog Margaret Murray’ın (1863-1963) teorilerinden esinlenmişti.
Bazı yerlerde o aynı zamanda halk büyücülüğünden arta kalan gelenekleri
de içine almıştı. 203
Bir başka anlatıma göre, 15. yy’da, Şeytan’la ittifak halinde oldukları
söylenen yeni bir mezhepten söz edilmiş ve bir Sebt (Cumartesi) günü
kadınların Şeytan’a uçup gittiklerinden bahsedilmiştir. Bunun üzerine
Papa İnnocent VIII, 1484’te bir bildiri yayınlamış ve “son günlerde
her cinsten pek çok kişinin kendilerini şeytanlara adadıkları ve henüz
ana rahmindeki çocukları öldürdükleri kulaklarımıza geldi” demiştir.
Engizisyon Mahkemesi o sırada hali hazırda iş başında idi204 ; 1459’da
Arras’taki duruşmalarda suçlu bulunan büyücüler, “Vaudois” veya
“Waldensias” adı altında yakılmışlardı. Fransız Parlamentosu daha sonra
bu hükümleri feshetmiş olmasına rağmen, biri dışında, suçlananların tamamı
idam edilmişti. İnnocent’in Bildirisi Engizisyon üyelerine yeniden
güç verdi ve onların Almanya’daki liderleri Kramer ve Sprenger,
“Malleus Maleficarum (Büyücülerin Tokmağı)” adı verilen, davaya bakma
usulünün adı kötüye çıkmış bir el kitabını ortaya koydular. İtiraflar
203 Hinnells, DR, 352.
204 Engizisyon kurumu, Kilise’nin gücünü kaybetmesine paralel olarak Aydınlanma döneminde
gerilemeye başlamıştır. 20. yy’ın başlarından itibaren ise, Engizisyon terimi Katolik Kilisesi
literatüründen çıkarılmış ve onun yerine, “İnancı korumakla yükümlü olan kutsal makam” ifadesi
kullanılmaya başlanmıştır. 1965’te alınan bir kararla bu kavram yeniden gözden geçirilerek,
“İnanç öğretisi kutsal kurulu” şeklinde kullanılagelmiştir. Bkz. Gündüz, age, s. 116.