Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

şüphelendiklerini iddia ettiler ve onların çabaları, Papa ve diğer yüksek
dereceli kilise yetkililerinin bu dolandırıcılığa inanmaya kendilerini hasretmediklerini
göstermeye yöneltildi. Fakat, tabii olarak kendisi üzerine
yoğunlaşan açıklamaların şiddeti Leo Taxil’i rahatsız etmedi. Şüphesiz
o, bu arada para ve şöhret kazanmış; hayretten ağzı açık kalmış müritleri
üzerinde tatbik etmiş olduğu en masum metotlarla mübalağalı yalanlar
silsilesini kabul ettirmişti. Balon patladığında, er veya geç o, Katolik
dünyayı nasıl kandırdığının hikayesini yazmak üzere kaçınılmaz olarak
bir köşeye çekilecekti.
Toprak ekime hazırlanmıştı fakat Taxil tarafından saçılan tohum kök
salamayacaktı. Ortaçağların uzun alacakaranlığı boyunca ve daha sonrasında,
kötü ruhlar tarafından cismani veya yarı-cismani biçimdeki iğvalar
ve fertler tarafından araya sokulan Şeytan’ın kendisiyle yaptıkları ittifakları
dahil, ruhi dünyanın insanlıkla münasebetleri ile ilgili çok sayıda
hikaye birikmiştir. Fakat ne hikmetse bu hikayeler Roma Kilisesi tarafından
asla reddedilmemişti. Dahası, onların manastır kayıtlarında ve
en meşhur aziz ve muallimlerin hayat ve yazılarında biraraya getirilmiş
olduklarını düşünerek, otorite tarafından kabul edilmiş ve yerleştirilmiştir.
Yine onlar, büyücü kadın takibatları kurbanlarından alınan itiraflarla
teyid edilmiş, kilise mahkemeleri ve sivil mahkemeler tarafından, kendilerine
dayanılarak binlerce erkek ve kadının en acımasız ölümlere
mahkum edilmiş olduğu deliller olarak ciddiyetle kaydedilmiş ve yine
onlar, hiçbir şüphe duymaksızın Engizisyon Mahkemesi üyesi Sprenger,
Cizvit Delrio ve büyü ve sihir konusundaki diğer eser sahipleri tarafından
öğretilmişlerdi. 191 İlk çağlardan itibaren büyücülük, en çirkin tarzda
seksüel ahlaksızlık ve rakip ve müstehcen bir dine ait olan nefret verici
âyinler, kabul edilmiş doktrinlere karşı olan kimselere ve inanmayanlara
isnad edilmiştir.
191 Hartland, “Satanism”, ERE, XI, 206.
81 82
Kilise, uzun süre Masonluğa kesin olarak karşı koymuştu. Muhtemelen
bu, her şeyden önce, Masonluğun ketumluğunu kıskanmaktan ve
ikinci olarak, Masonluğun çok iyi bilinen serbest fikirliliğinden (liberalizm)
kaynaklanan bir karşı koyma idi. Son zamanlarda Pius IX., Masonlar’ı,
“Şeytan’ın Sinagogu” olarak açıklamış ve bu düşüncesini tasdik
etmişti. Ayrıca, onların kökünü kazımak için, papanın mutlak yetkisi
olmasına taraftar bir grubun etkisi altında kurulan, bir Fransız kardeşlik
cemiyetini de teşvik ve himaye etmişti. 1884’te, yani Leo Taxil’in
“ihtidası”ndan önceki yıl, Leo XIII., katolik piskoposlara gönderdiği genelgesiyle
birlikte; cürümde gem vurulmamış, nizama aşırı riayetsizlik
suçuyla, aile bağına saygısızlıkla, hukukun ve ahlakın temellerini tahribe
girişmekle ve amacı insanlığın yıkılışını hazırlamak olan bir fırka olarak
Masonlar’a çıkıştı. Aynı zamanda inananlara, Masonlar’ın maskesini
kaldırma ve onlara karşı koyma çağrısında bulundu. Böylece Leo
XIII., pratik olarak yeni bir haçlı seferi başlatmış oldu. Daha sonra o,
açıklamalarına, Mason cemaatinin cehalet ve bağnazlıklarını da ilave
ederek daha da ileri gitti.
Böylece Taxil, mezhep acılığı ve yalanla itham edilen bir toprağa tohumunu
kurnazca ekti. Büyücülüğün ve Black Mass’ın görevleri önceki
bir buçuk asır boyunca düzensiz olarak yerine getirilmişti. Böylece
onlar, Roma Kilisesi’nin geleneksel tutumunu güçlendirmiş ve yetersiz
bile olsa, Papa’nın ifşa ve itham davranışına yeni yeni temeller sağlamıştı.
Taxil ve müttefiklerinin “açıklamaları”, mutaassıp kimseler tarafından
şiddetli arzuyla kavranmış ve Avrupa Kıtası’nın her yerinde hızla
yayılmıştı. Onlar hiçbir şekilde tenkit de edilmemişlerdi. Masonlar’ın,
onun açıklamalarına yönelik inkarlarına da önemsemeye değmez muamelesi
yapılmıştı. Masonlar’a ve Paladistler’e atfedilen organizasyon,
hakikatte cizvitlerin gerçek organizasyonunun beceriksizce bir taklidi
idi. Eğer ikisi arasındaki uygunluğa dikkat edilirse, cizvit organizasyonun
bilinen varlığı sadece inananların zihinlerine, muhaliflerinin neden