Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

duğuna inanmış ve bu kanaatini bir dergide de yazmıştır. Bu iddia üzerine
de Guaita, Huysmans’ı bir düelloya davet etmiş, fakat Huysmans
bunu kabul etmemiş ve özür dilemek zorunda kalmıştır.
Huysmans, Paris’teki Satanik bir grubu incelemesi sonucunda, kendi
müşahedelerine dayanarak yazdığını söylemiş olduğu romanı La-
Bas’a, 19. yy’ın sonlarında yürürlükte olan bir Satanist âyini olan Black
Mass’ı da dahil etmiştir. O, La-Bas’ta, bu âyinde okunanların tersine
doğru okunduğunu, üstünde İsa’nın resmi bulunan haç’ın ters çevrildiğini,
Evharistiya’nın kirletildiğini ve âyinin bir seksüel sefahatla sona
erdiğini ifade etmiştir. 175
Özellikle 19. yy. ve sonları için söylemek gerekirse, Satanistler’in
veya Paladistler’in varlıklarının delili tamamen Paris’teki bir grup insanın
eserlerinden ibarettir. Bunlardan ilkinin ve en eskisinin J. K. Huysmans’ın
“La-Bas” (Paris, 1891) isimli romanı olduğu ileri sürülmüştür.
Satanizm’in ilk klasiği diye de nitelendirilen bu romanda Satanizm konu
edinilmiştir. 176 Esasen Huysmans, önceleri materyalizmi savunmuş
ve daha sonra da onu terketmiş, edebi yönü de olan biraz ünlü birisidir.
Romanın önemli şahsiyetlerinden biri, bilinen bir Canon 177 Dogre; portresi
o sırada Belçika’da yaşayan gerçek bir şahıstan yapılan dininden
dönmüş bir papazdır. Bu kişi Satanistler’in lideri gibi hareket etmiş ve
şüphesiz iğrenç ve Roma Katolik Âyini’nin edebe aykırı ve yakışıksız
taklidi olan Black Mass’ı icra etmiştir. Aslında Black Mass, çok eskilere
dayanır. Ortaçağlardan beri inkârcılar ve büyücüler de genellikle
Black Mass’dan dolayı suçlanmışlardır. Huysmans da, adı geçen romanda
Black Mass’ı bütün teferruatıyla anlatmıştır.
175 Geniş bilgi için bkz. Huysmans, J. K., La-Bas (Down There), trans. by Keene Wallace, New
York, 1972, s. 55 vd.
176 Pike, ERR, 339.
177 Canon; bir bölgedeki baş (büyük) kilise ile ilişkili özel görevleri olan bir Hırsitiyan Papazı’na
verilen isimdir. Bkz. LDCE, 148.
71 72
Huysmans’ın “La-Bas”ta anlattıkları ve J. Bois’in yukarıda zikredilen
kitabına daha sonra yazdığı önsöz dışında, Satanistler’in ve ibadetlerinin
daha elle tutulur ve gerçek delilleri şüphesiz daha sonraki dönemlerde
ortaya konulmuştur. Her ne olursa olsun, Satanistler’le ilgili iddialar, bu
grubun Paladistlerle ilgili daha az korkunç ifşaatların arkaplanını oluşturduklarını
öne sürmekten biraz daha fazlasını söylemektedir.
Bu açıklamalar esas olarak, 1854’te Marsilya’da doğan Gabriel Jogand
isimli genç bir kişi, bir Provanslı (Fransa’nın Provans eyaletine mensup
kimse) tarafından üstlenilmişti. Jogand, bir Cizvit kolejinde 178 eğitim görmüştü.
Fakat, tarikattan hızlı bir şekilde ilişkisini keserek bir Bohem 179 hayatı
yaşadı ve Roma Katolik Kilisesi’ne ve onunla irtibatlı herkese ve her
şeye sert, küfürvari saldırılara dayalı bir geçim sürdürmeye başladı. Dine
karşı saldırıları ve şahıslar hakkındaki onur kırıcı yazıları ile, zaman zaman
çeşitli Fransız mahkemeleri tarafından para ve hapis cezalarına çarptırıldı.
1881’de de Mason oldu. Fakat bir kavga sonucu aynı yıl içinde teşkilatı terketti.
Tabii olarak teşkilatın sırları içerisinde daha fazla ilerleyemedi ve dolayısıyla
teşkilatta önemli bir mevkiye de gelemedi. Hatırı sayılır bir müracaat
kaynağı, hiç rahat durmayan ve biraz da kendini beğenmiş birisi olarak
o, kendisini daima gündemde tutmak ve bu yolla para kazanmak için
sürekli yeni bir şeyler tasarlıyordu. Nitekim Nisan 1885’te Jogand, âniden
“ihtida” ettiğini itiraf etti. Ayrıca, eski fikirlerini ve eski arkadaşlarını da
reddetti. Daha önceki görüş ve düşüncelerinden derin pişmanlık duyduğunu
açıkladı. Neticede Jogand, St. Merri’de, bir papazın idaresindeki bir kilisede
günah çıkarmayı bizzat kendisi teklif etti. Küçük bir şüphe ve gecikme
döneminden sonra Kilise’ye kabul edildi ve Kilise ile barıştırıldı. İki yıl
sonra Roma’ya gitti. Orada Papa Leo XIII. tarafından merasimle kabul
edildi; Masonlar’a karşı çalışmaları tasvip gördü ve kutsandı.
178 Loyola’lı İgnatius tarafından 1534 senesinde, müslümanlar arasında misyonerlik yapmak maksadıyla
kurulmuş olan bir tarikat. Bkz. Schimmel, Annemarie, Dinler Taihine Giriş, Ankara,
1955, s. 200.
179 Bohem; Toplum kurallarını dikkate almadan yaşayan sanatçı ruhlu kimse demektir.