Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

Bir başka mitolojik anlatıma göre ilk karısı Metis’ten, kendisinden
daha bilge bir çocuğu olacağını öğrenen büyük tanrı Zeus, karısı hamile
kaldığında onu yutar. Ancak, dayanılmaz bir baş ağrısıyla yüz yüze kalır.
Sonunda Hephaestus, ağrıyı önlemek için Zeus’un kafasını yarar ve içinden
Athena çıkar. Daha sonra Athena, babası Zeus’un çok sevdiği birisi
olur. Athena Trojan savaşında Yunanlılar’ın tarafını tutar ve Odysseus ve
Herkül gibi kahramanlara yardım eder. Athena’nın savaş kadar sanatta
da maharetli olduğuna inanılmıştır. 149
Athena’nın başlıca lakabı olan glaukopis (baykuş yüzlü), başlangıç
itibariyle onun bir totem hayvanından; hakikatte kendisi ile ilişkilendirilen
baykuş’tan geldiği şeklindeki doğrulanmamış bir teoriye de sebebiyet
vermiştir.
Athena’ya verilen ve isminin başına getirilen “Pallas” sıfatının menşei
konusunda kesin bir şey söylenememiş, farklı yorumlar yapılmıştır.
150 Bu sıfatın, “Virago (Şirret kadın)” anlamına dahi gelebileceği ifade
edilmiştir. 151
Fakat bir başka anlatıma göre Paladium, Eski Yunan ve Roma’da
Pallas’ın bir putudur. O, Titanlar’dan 152 veya devlerden biri ve Atinalılar’ın
bir kahramanı gibi düşünülmüştür. Yunanlılar Pallas’ı Athena, Romalılar
da Minerva ile özdeşleştirmişlerdir. Bu heykelin, Troy’un kurucusu
Ilus tarafından yapılan bir duaya cevaben gökten inmiş olduğu farzedilmiştir.
Heykel, Diomedes 153 tarafından çalınıp da Troy’dan götürülünceye
kadar Troy, Yunanlılar tarafından ele geçirilememiştir. Sonunda
149 Gündüz, age, s. 47-48.
150 Erhat, age, s. 299.
151 Pike, ERR, 36; Brandon, DCR, 113.
152 Yunan mitolojisinde Titan; muazzam kuvvet veya kabiliyeti olan kimse; Satürn gezegeninin
en büyük uydusu gibi anlamlara gelmektedir.
153 Diomedes; ülkesine gelen yabancıları atlarına yem olarak verdiği söylenen bir Trakya kralıdır.
Tydeus’la Deipyle’nin oğlu olarak da bilinmektedir. Bkz. Erhat, age, s. 114.
55 56
onun Roma’ya ulaştığı ve Vesta 154 mabedinde saklandığı kabul edilmiştir.
155
Paladistler’in işte bu heykele, diğer bir adıyla Baphomet’e ya da
acayip puta saygı gösterdikleri ifade edilmiştir. (Şeytan’ı temsil ettiği
söylenen ve Satanik keçi suretinde gösterilen bu puta daha sonraki yıllarda
Satanistler tarafından saygı gösterilmiş ve aynı zamanda Baphomet’in
amuleti Şeytan’ın bir tılsımı olarak kabul edilmiştir. Baphomet
hakkında ileriki bölümlerde ayrıca bilgi verilecektir). Aynı zamanda bu
puta ibadet, 14. asırda Templier Şövalyeleri’ne (Knights Templar) 156 karşı
yapılan suçlama konularından biriydi, yani Templier Şövalyeleri de bu
puta ibadet etmekle suçlanmışlardı. 157 Söylendiğine göre Baphomet, bu
Şövalyeler Teşkilatı’nın bastırılmasından sonra yaklaşık beş asır boyunca
gizlice korunmuş ve sonunda, 1801’de Templier Şövalyeleri’nin son
Büyük Üstadı, Jacques de Molay’ın kafatası ile birlikte İsaac Long adlı
kişi tarafından, Paris’ten ABD’nin Charleston şehrine taşınmıştır. Bu
bakiyelerin orada, Masonluğun bir önceki şekli olan bir topluluğun kutsal
objeleri haline geldiği iddia edilmiştir. Bu topluluğun reisi Albert Pike
idi. Pike’ın etkisi altında topluluk bütün medeni dünyada yayılmıştır.
Pike’ın yaşadığı sırada hali hazırda iş başında olan, fakat onun tarafından
bir dereceye kadar kontrol altında tutulan bu eğilimler, Pike’ın ölümüyle
sınırlayıcı bağlardan kurtarılıp kendi hallerine bırakılmıştır. Pike’ın halefi
olan Adriano Lemmi, bu topluluğun en yüksek derecedeki idare
merkezini Charleston’dan Roma’ya taşımıştır. Büyü uygulaması bu top-
154 Vesta; Eski Roma’da kalp, evde kullanılan ateş (ocak) ve kutsal ateş tanrıçasıdır. Bir devlet
tanrıçası olan Vesta’ya her evde tapınılırdı. Onun tapınağına sadece Vestaller, yani Vesta rahibeleri
girebilirdi. Vestaller, bekâr olarak yaşarlardı ve onların iffetlerini bozan herhangi bir
kimse diri diri gömülürdü. Vestaller’e Roma’da büyük saygı gösterilirdi. Bkz. Gündüz, age, s.
384; Erhat, age, s. 373.
155 Pike, ERR, 287-288.
156 On ikinci asırda Kudüs’te kurulan Şövalyeler Birliği.
157 Hartland, “Satanism”, ERE, XI, 204; ayrıca bkz. Hinnells, DR, 183-184; Mathews, Shailer-
Smith, Gerald Birney, A Dictionary of Religion and Ethics (DRE), U S A. 1921, s. 439.