Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

tan, Lusifer’le özdeşleştirilmiştir. Lusifer aynı zamanda, Arianizm karşıtı
Cagliari Piskoposu’nun (öl. 370 veya 371) da adı idi. 136 Milton, “Yitik
Cennet”te Lusifer’i, günahkar kibirli şeytanın ismi olarak kullanmıştır.
137 Ayrıca Lusifer, sabah yıldızı Phosphoros’un Latince adı ve Hıristiyan
edebiyatında Şeytan’ın bir adı diye de tanımlanmıştır. 138
Lusifer’e tapınanlara göre o; Aydınlığın Tanrısı, iyi prensip; Adonay
da Karanlığın Tanrısı, kötü prensipti. Bu ibadet düalistik bir felsefe üzerine
kurulmuş olup Hıristiyanlığın karmakarışık bir çeşidi veya altüst
edilmiş şekli olarak ifade edilmiştir. 139
Modern Satanizm’in kurucusu olan Anton Szandor LaVey, “The Satanic
Bible” isimli eserinin, “The Book of Lucifer (Lusifer’in Kitabı)”
bölümünde Lusifer hakkında biraz bilgi verdikten sonra şu yorumu yapmıştır:
“Eski Romalılar’ın tanrısı Lusifer; ışığın taşıyıcısı, havanın ruhu ve
aydınlığın simgesi idi. Hıristiyan mitolojisinde o, varlığı tamamen belirsiz
tanımlamalar ve sahte değerlerle devam ettirilen bir dinden beklenmekte
olan kötü ile eşanlamlı hale getirilmiştir. Kaydı doğru koymanın
zamanıdır. Sahte ahlâk öğretileri ve okkült (sır, gizem) yanlışlıkları düzeltilmelidir.
Şeytan ibadeti konusundaki pek çok eğlence ve oyunun,
olabildiğince eğlenmek için sahnelenmiş mutlak saçmalıklar olduğu kabul
edilmelidir. Hakikatın insanları özgür yapacağı söylenmiştir. Hakikat,
herhangi bir kimseyi tek başına asla özgür yapmaz. Zihinsel özgürlüğü
sağlayacak olan sadece ‘şüphe’dir. Şüphenin hârikülade ögesi olmadan,
kendisi vasıtasıyla hakikate geçilecek olan kapı aralığı binlerce
Lusifer’in son derece yorucu sesinden etkilenmeyecek şekilde sımsıkı
kapanacaktır.
136 Brandon, DCR, 413; Davidson, age, s. 176.
137 Davidson, age, s. 176.
138 Erhat, Azra, Mitoloji Sözlüğü, İstanbul, 1972, s. 250.
139 Bois, age, p. XVI; Hartland, “Satanism”, ERE, XI, 204.
51 52
Kutsal Kitab’ın, kötü bir hükümdara ‘yalanların babası’ olarak işaret
etmiş olduğu nasıl anlaşılabilir? Bu, karakter değiştirmenin fevkalade
güzel bir örneğidir. Eğer bir kimse, Şeytan’ın yanlışı temsil ettiği şeklindeki
bu teolojik suçlamaya inanacak olursa, o zaman -Tanrı’nın değil deo
kimsenin tüm ruhani dinleri ihdas etmiş ve Kutsal Kitaplar’ın tamamını
yazmış olduğu fikri rahatlıkla ortaya atılabilir. Bir şüphe bir başkası
tarafından da benimsendiğinde balon, yanlış inanışlarla uzun süre doldurularak
daha da genişler ve patlamakla tehdit eder hale gelir. Varsayıma
dayalı hakikatlerden hali hazırda şüphe edenler için bu kitap (La-
Vey’in söz konusu kitabı) bir açıklayıcı mesabesindedir. O zaman Lusifer
yeniden doğmuş olacaktır. Şimdi şüphe etmenin tam zamanıdır. Yanlışın
balonu patlıyor ve onun sesi dünyanın gürlemesidir”. 140
Bazıları da, Şeytan’a tapanları Satanistler; Demiurg’a 141 tapan maniheistleri
142 ve gnostikleri 143 Lusiferciler şeklinde nitelendirmek suretiyle
140 LaVey, The Satanic Bible, s. 39.
141 “Halk, iş vb.” anlamlara gelen Yunanca “demos”tan türetilmiş olan Demiurg; “halk için çalışan,
zanaatkar” manasına gelmektedir. Eflatun (Plato) zamanından beri âlemin yaratıcısı için
kullanılmış olan bir terim; Gnostisizme dayalı dinsel geleneklerde maddi âlemin ve insanın bedeninin
yaratıcılığı fonksiyonunu üstlenen yaratıcı güce verilen isimdir. Gnostik akımlarda kendisine
Saklas, Yaltabaoth ve Ptahil gibi isimler verilen Demiurg, yüce ışık tanrısından uzaklaşması
ve karanlık âlemiyle ilişki kurması sebebiyle yüce tanrının gözünden düşerek ışık âleminden
atılan düşmüş bir varlık olarak görülür. Bu özelliği yüzünden Demiurg’a “aptal”, “cahil”
veya “kör” gibi lakaplar verilmiştir. Sâbiilik gibi gnostik geleneklerde kıyamet sonrası, düşmüş
bir ışık ruhu olan Demiurg’un da günahlarından arındırılarak affolunacağına ve asıl mekanı
olan ışık âlemine tekrar yükseleceğine inanılır. Öte yandan çeşitli Hıristiyan gnostik akımlar,
Eski Ahid Tanrısı’nın acımasız ve despot karakterli yaratıcı tanrı (Demiurg) olduğunu kabul
ederler. Bkz. Gündüz, age, s. 93.
142 Maniheist; Mani dinine mensup kimse demektir. M.S. 3. yüzyılda Mani tarafından kurulmuş
olan gnostik dinin adı da Maniheizm’dir. Maniheizm, ışıkla karanlık arasındaki mutlak bir düalizm
esasına dayandırılmıştır. Dinin temel hedefi, insanın yaratılışı öncesi mitolojik dönemde
karanlık güçlerin mütecaviz atakları sonucu ışık ve karanlık arasında meydana gelen savaşta,
karanlığın eline tutsak düşen ve şu an canlı cansız her varlıkta az ya da çok mevcut olan ışık
ruhlarını kurtarmak ve bir temizleme operasyonundan sonra onları kendi asıl vatanları olan ışık
âlemine geri götürmektir. Geniş bilgi için bkz. Gündüz, age, s. 245-246.
143 Gnostisizm; Tanrı, âlem, insan ve bunların birbirleriyle olan ilişkilerini kendine has kutsal
esoterik (gizli) bilgi doktrini temeline dayalı olarak açıklamayı ilke edinen dinî felsefî gelene-