Satanizm - Diyanet İşleri Başkanlığı

Modern Satanizm, insan’ın bir “öteki yan”a ihtiyaç duyduğunun farkındadır
ve en azından bir âyin odasının sınırları, kutupluluğu gerçekçi
olarak kabul etmiştir. Böyle bir Satanik oda, süslemenin derecesine ve
içinde yapılan fiillerin boyutuna dayanarak, konuşulamayan düşüncelerin
gösterisi için bir meditasyon (tefekkür) odası veya inatçılığın gerçek
bir sarayı olarak hizmet görebilir.
Âyinde ve âyin odasında ortaya konanlar iki kesin kategoriye ayrılır:
Âyini icra edenin arzu ettiği bir sonuca yönelik olarak yapılan âyinler
(rituals) ve parlak sadakat gösterileri veya bir odayı, hayatın bir tezahürünü,
hayranlık duyulan bir şahsı ya da inanç açıklamasını kutlayan törenler
(ceremonies). Genellikle, bir tören desteklemeye hizmet ederken,
bir âyin kazanmak için icra edilmiştir.
Mesela geleneksel Black Mass; yanlışlıkla bir tören, mukaddes şeylere
hürmetsizliğin (küfür) parlak bir gösterisi olarak kabul edilebilecektir.
Gerçekte Black Mass; Hıristiyan dogması tarafından empoze edilen
yasak şeylerden genellikle kendisini arındırmak için şahsi bir ihtiyaç
içerisine dahil edilmiştir. Bu durumda bu bir âyindir. Eğer bir Black
Mass, meraklılar tarafından veya “eğlence için” icra edilirse, o bir grup
toplantısı olur”. 357
Black Mass; sadece onu icra etme ihtiyacı hisseden kimseler için geçerli
olduğu söylenen bir Satanik merasimdir. Tarihi olarak, Black
Mass’ın dışında, Satanizm’le daha yakından irtibatlandırılan hiçbir dinî
merasim yoktur. Black Mass, sayısız defalar icra edilmiş bir âyin olmasına
rağmen, bazı zamanlarda ve bazı durumlarda, bu âyine katılanlardan
bir kısmının Satanist olmadığı ve sırf “Tanrı’ya muhalif olan bir şey Şeytan’a
âit olmalı” düşüncesinden hareketle bu tür âyinlere katıldıkları da
ifade edilmiştir. Engizisyon Mahkemeleri’nin yürürlükte olduğu dönemlerde,
Batı’da, Tanrı’nın ve İsa’nın hükümranlığından şüphelenen
herhangi bir kimse hemencecik Şeytan’ın bir hizmetçisi olarak kabul
357 LaVey, The Satanic Rituals, s. 16-17.
201 202
edilir ve bundan dolayı da cezaya çarptırılırdı. Yine, herhangi bir düşmana
ihtiyaç duyan Engizisyoncular, o kişiyi Şeytan’ın kontrolüne girmiş
farzederek büyücü kılığında düşünürlerdi.
Her nedense, Black Mass haberlerinin “inkarcı” mezhep ve tarikatlara
karşı yöneltildiği dönemlerde, bir büyücüyü bir Satanist’ten ayıran
hassas noktalara çok az kimse dikkat ederdi. Engizisyoncular’ın gözünde
büyücü ile Satanist arasında bir fark yoktu. Buna rağmen, büyücü
yaftasını taşıyan çoğunluğa benzemeksizin, kendi kendilerine “Satanik
bir tutum içerisinde” hareket edenlerin çoğukere kendi rezaletlerini kendileri
kazandığı da kolayca söylenebilmiştir. Ancak bunun, Engizisyoncular’ın,
bu tür serbest düşünenlere ve isyancılara karşı yaptıklarını affetmek
demek olmadığı, fakat o tür kişilerin kilise babaları için gerçek
birer tehlike olduklarını itiraf etmek anlamına geldiği belirtilmiştir. Mesela
Galileo358 ve Leonardo da Vinci gibi Şeytan’la birlikte hareket etmekle
suçlanan kimseler, statükoyu yıkmaya yönelik düşünce ve teorileri
açıklamaları anlamında, kilise yöneticilerine göre, çok açık bir şekilde
Satanik bir tavır sergilemişlerdi. 359
Özetle söylemek gerekirse Black Mass; üç yönlü bir amaca sahip
bulunan, merasime dayalı bir âyindir. Birincisi, o; Nâsıralı İsa’ya bağlı
kilisede yapılan Ekmek-Şarap Âyini’nin pozitif bir ters çevrilişi ve bu
anlamda bir Kara Büyü Âyini’dir. İkincisi, Black Mass; Nâsıralı İsa’nın
telkin etmiş olduğu dogmalar zincirinden şahsi bir kurtuluş ve böylece
onları bir inkar vasıtasıdır: Yani, farkında olunmayan duyguları serbest
bırakma âyinidir. Üçüncüsü, Black Mass kendi içinde bir büyüsel âyin;
âyini yöneten kimsenin yönlendirebileceği büyüsel enerjiyi meydana
getirecek gerçek performanstır.
358 Galile (1564-1642), ünlü İtalyan astronom ve matematikçisidir. Çalışmalarında dedüktif metottan
ziyade emprizmi kullanan Galile, bir çok önemli buluş yapmıştır. Güneş sistemiyle ilgili
Kopernik teorisinde ısrar eden Galile, bu yüzden kilise tarafından yargılanmıştır. Bkz.
Gündüz, age, s. 135-136.
359 LaVey, The Satanic Rituals, U.S.A 1972, s. 31, 32.