TÜRK SÖYLENCE SÖZLÜĞÜ Deniz Karakurt

S a y f a | 230
YALVAÇ: Resul.
Peygamber. Tanrının habercisi. Kitap getirmiş olan elçi. Türkler tarih boyunca değişik dinlere ve
bunların farklı mezheplerine tabi olmuşlardır. Ama başlıca; Budizm ve onun Lamaizm mezhebi,
Maniheizm, Hristiyanlık, Musevilik ve İslam (Sünni ve Alevi mezhepleri) en fazla rağbet görmüş dinler
olarak sayılabilir. Bunun sonucunda her birinden değişik unsurlar alınarak Türk kültürüne katılmış ve
her dinin kurucusu / yalvacı değişik anlatılarda yer almıştır. Elbette ki, kültürel anlamda benzer
kavramlar daha büyük bir hızla yerleşmiş ve bütünleşmiştir. Örneğin Mani dinindeki Aydınlık ve
Karanlığın ezeli ve ebedi savaşı (Türkçe’de Yaruk ve Karanuk adlı iki güç olarak yer bulmuştur,)
kültürümüzün diğer öğeleriyle hızla uyum sağlamıştır. Türkler en son olarak İslam dinini kabul
etmişler ve bu din tüm Türk Dünyasının ortak değerlerinden birisi haline gelmiştir. Elbette ki başka
dinler de değişik yoğunluklarda ve farklı Türk toplulukları içerisinde varlığını sürdürmektedir. Ancak şu
an için ortak kültürel payda olarak İslam dininin varlığı yadsınamaz bir gerçektir. İslama göre Allah’ın
varlığına ve birliğine inanmak birincil ve en önemli koşuldur. Bundan sonra da Hz. Muhammed’in
onun elçisi olduğuna, ardından da Tanrının gönderdiği (Kuran-ı Kerim’de adı ister sayılmış olsun
isterse olmasın) diğer tüm elçilere iman etmek gerekir. Kelime-i Şehadet “Tanıklık Sözü” şu şekildedir:
“Tanıklık ederim ki Allah’tan başka tanrı yoktur. Ve yine tanıklık ederim ki Muhammed onun
kulu ve yalvacıdır.”
İslam ile birlikte bu dinin yoğun bir biçimde kültürümüze etkisi olmuş ve tüm kavramları yerleşmeye
düşünce dünyasına hakim olmaya başlamıştır. Fakat geçmişteki birikimlere uygun ve uyumlu olan her
şey daha hızlı kabul görmüştür. Bu bağlamda İslam dinindeki bazı Peygamber kıssaları diğerlerine
nazaran halk kültürünü daha fazla etkilemiştir. Çünkü bu kıssalardaki bazı özellikler zaten geçmişten
beri var olan başka anlatı öğelerini çağrıştırmaktadır. Kısaca değinilecek olursa, bazı Peygamberlerin
hayatlarında yer alan halk kültürümüzdeki anlatılarla bütünleşen olaylar şunlardır.
- Hz.Muhammed (Arapça Muhammad, ayrıca Mahmud ismiyle de bağlantılıdır): Özellikle
Miraç kavramı halk ve tasavvuf edebiyatında geniş yer tutar. Miraç, bazen yanlış veya
eksik olarak salt göğe yükselme olarak ele alınmıştır. Yükselirken kullandığı Burak adlı
binek önemli bir yer tutar halk edebiyatımızda.
- Hz. Musa (İbranice, Mose; Arapça Musa): Denizi, asası ile yere vurarak ikiye yarması.
Ayrıca asasının bir ejderhaya dönüşmesi ilgi çekicidir.
- Hz. İsa (İbranice, Yeşu; Arapça Isa): Körlerin gözlerini açması, daha beşikteyken
konuşması, ayrıca annesinin kendisine babasız hamile kalması önemlidir. Anadolu’da Ese
olarak da söylenir.
- Hz.Nuh (İbranice Noah): Tufan ve insanlığın atası olarak ortaya çıkışı. Büyük Tufan,
Anadolu, Mezopotamya ve Ortadoğu’da Sümerlerden beri yaygın ve ortak bir anlatıdır.
950 yıl yaşadığı söylenir. Tufan’da dev bir gemi inşa etmiştir.
- Hz.İbrahim (Asurca ve Akkadça Abraham, İbranice Avraham): Ateşe atılması ve ateşin
onu yakmaması. İbrahim Peygamber ayrıca Sümer kökenli olarak kabul edilir ve Türklerin
ataları arasında sayılır. İlk adı Avram (Abram)’dır. Kabe’yi inşa etmiştir. Ayrıca eşinin
ayağını yere vurarak kutsal suyu (Zemzem) çıkartması da yine Türk kültürü açısından çok
ilgi çekici bir konu olmuştur.
- Hz.Süleyman (İbranice Şalomo. Batı dillerine ise Salomon olarak geçmiştir): Kuşlara ve
rüzgarlara hükmetmesi. Hayvanlardan oluşan orduları vardır. Hayvanlarla konuşması da
yine diğer ilgi çekici bir kavram olarak yer alır.
D e n i z K A R A K U R T TÜRK SÖYLENCE SÖZLÜĞÜ