Ulusarin Leviathani_

Kutsal Kitap’a bağlı imanlılar birbirlerine keskin bir üzüntüyle baktılar: “Ne yapılmalı?”,
“Reformun önderleri boyun eğip kararı kabul edecekler mi? Lutherci prenslere inançlarını
özgürce uygulama fırsatı tanındı. Onların yetkisi altında olan kişiler de o zamana kadar
kabul ettikleri görüşlerini koruyabilecekler. Bunlardan hoşnut değiller mi?
“Ne mutlu ki önderler bu antlaşmayı temel alan ilkeye baktılar ve imanla hareket ettiler.
O ilke neydi? Roma’nın vicdana hükmetme ve özgür araştırmayı yasaklama hakkıydı. Ama
hem kendileri hem de yetkileri altındaki Protestanlar dinsel özgürlüğe sahip olmayacak
mıydı? Evet, ama buna bir hak gibi sahip ola-mayacaklardı. Bu kararın kabul edilmesi,
sadece reforme olan Saksonya’ya kısıtlı bir özgürlük anlamına geliyordu. Geri kalan
bölgelerde reform inancını benimsemek zindana atılmak ya da kazıkta yakılmakla son
bulacaktı. Sadece bölgesel özgürlükle yetinmeli miydiler? Reformcuları buna boyun eğip
papalık egemenliğindeki bölgelerde can veren yüzlerin ve binlerin kanından sorumlu olmayı
göze alacaklar mıydı?”3
Prensler “Bu kararı reddedelim” dediler. “Vicdana ilişkin konularda çoğunluğun gücü
yoktur.” Vicdan özgürlüğünü korumak yönetimin görevidir, inanç konularındaki yetkisinin
sınırı budur.
Papalık yanlıları ‘küstah inatçılık’ diye niteledikleri yaklaşımı bastırmaya kararlıydılar.
Özgür kentlerin sorumlularından kararın koşullarına uyup uymayacaklarını ilan etmeleri
istendi. Zaman istediler, ama boşuna! Kurulun neredeyse yarısı reformcuların tarafını tuttu;
bu yaklaşımlarının mahkumiyet ve zulüm getireceğini biliyorlardı. Onlardan biri, “Ya
Tanrı’nın sözünü inkar etmeliyiz ya da yanmalıyız” dedi.4
Prenslerin soylu yaklaşımı
İmparatorun temsilcisi olan Kral Ferdinand, ikna sanatını uygulamaya çalıştı: Prenslere
kararı kabul ettirmek için çaba gösterdi. İmparatorun kendilerinden son derece hoşnut
olacağına ilişkin güvence verdi. Ama sadık prensler sakin bir şekilde karşılık verdi: “Barışı
ve Tanrı onurunu koruyacak her konuda İmparatora itaat edeceğiz” dediler. Kral en sonunda
çoğunluğa uymanın en doğrusu olacağını söyledi. Böyle konuştuktan sonra reformculara
herhangi bir konuşma fırsatı vermeyerek geri çekildi. Geri dönmesi için krala bir heyet
gönderildi. Ama o, “Karar verilmiştir; yapılacak tek şey boyun eğmektir” dedi.5
İmparatorluk grubu, İmparatorun ve Papanın davalarının daha güçlü olduğunu
reformcuların ise zayıf olduklarını söylediler. Reformcular yalnızca insan yardımına
güvenselerdi, Papa yanlılarının varsaydığı kadar zayıf olurlardı. Ama onlar kurul
raporundan çok Tanrı’nın sözüne, imparator Charles’tan çok kralların Kralı ve rablerin
Rab’bi olan İsa Mesih’e dayanıyorlardı.
Ferdinand onların vicdanından gelen kanılarını reddetmişti. Ancak prensler onun
yokluğuna kulak asmamaya karar verdiler. Protestolarını gecikmeden ulusal konseye
getireceklerdi. Ciddi bir duyuru hazırlandı ve kurula sunuldu:
77