Ulusarin Leviathani_

Bu yaygın ilgi papalık yetkililerinin korkularını uyandırdı. Luther Roma’ya çağrıldı.
Arkadaşları, İsa’nın şehitlerinin kanını içmiş olan o çürümüş kentin tehlikelerini iyi
biliyordu. Bu yüzden Almanya’da sorgulanmasını rica ettiler.
Bu rica yerine geldi; duruşmaya Papanın atadığı bir yetkili katılacaktı. Bu yetkiliye
Luther’in bir sapkın olarak ilan edildiği bildirildi. Dolayısıyla hiç gecikmeden işlemleri
tamamlanmalıydı.
Yetkiliye, Luther’e herhangi bir şekilde bağlı olduğu saptanan herkesin sürülmesi,
lanetlenmesi ve aforoz edilmesi yetkisi verildi. İmparator dışında kalan her düzeydeki kilise
ya da devlet görevlisi aforoz edilecekti.
Bu kararların yer aldığı belgede herhangi bir imanlı ilkenin ya da adaletli bir yaklaşımın
izi yoktu. Luther’in kendisini savunması ya da herhangi bir açıklamada bulunması mümkün
değildi. Zaten bir sapkın olarak ilan edilmiş, suçlanmış, yargılanmış ve mahkum edilmişti.
Luther’in gerçek bir dostun öğüdüne büyük gereksinimi vardı. Tanrı Wittenberg’e
Melanchthon’u gönderdi. Bu adamın sağduyusu, karakterinin paklığı ve doğruluğu herkesin
bildiği bir gerçekti. Kısa süre içinde Luther’in en güvendiği dostu haline geldi; iyi
huyluluğu, titizliği ve kusursuzluğu Luther’in cesaretini ve enerjisini tamamlıyordu.
Duruşma yeri olarak Augsburg belirlendi, reformcu yürüyerek yola koyuldu. Luther,
öldürüleceğine ilişkin yolda uyarılar alıyor, arkadaşları oraya gitmemesi için kendisine
yalvarıyordu. Ama o şöyle dedi: “Ben de Yeremya’ya benziyorum; onların tehditleri arttıkça
benim de sevincim artıyor... Benim onurumu ve adımı zaten mahvettiler... Ama ruhumu
alamazlar. Mesih’in sözünü dünyaya duyurmak isteyen kişi ölüme her an hazır olmalıdır.”
Luther’in Augsburg’a varışı papalık yetkilisince büyük bir hoşnutlukla karşılandı.
Dünyanın dikkatini çeken sapkın artık Ro- ma’nın elindeydi; kaçamayacaktı. Yetkili,
Luther’i caydırmaya niyetliydi. Bunda başarısız olursa, Huss’ın ve Jerome’un kaderini
paylaşması için Roma’ya götürülmesine çalışacaktı. Bu yüzden de Luther’i koruma
güvencesi olmadan sorgulamak için her türlü çabayı gösterdi. Ama reformcu bunu reddetti.
İmparatorun resmi güvencesini almadan papalık yetkilisinin önüne çıkmadı.
Roma temsilcileri politik davranarak yumuşak bir yaklaşım sergilediler. Yetkili dostça
bir dil kullandı, ama Luther’in kiliseye boyun eğmesini ve her noktada sorgusuz sualsiz aynı
fikirde olmasını istedi. Luther kiliseye duyduğu saygıyı ifade etti; gerçeği arzuladığını,
öğretişlerine ilişkin tüm şikayetleri yanıtlamaya ve öğretilerini önde gelen üniversitelerin
incelemesine sunmaya hazır olduğunu dile getirdi. Ancak yanılgıları kanıtlanmadan önce
onların kendisini inançlarından döndürme çabalarını protesto etti.
Kendisine verilen tek yanıt, “Dine dön!” oldu. Reformcu, Kutsal Yazıların desteğine
dayanıyordu. Gerçeği reddedemezdi. Luther’in iddialarına karşılık veremeyen yetkili, onu
50