Ulusarin Leviathani_

Tanrı’yla barış
Luther’in Tanrı’yla barışma arzusu onu manastır hayatına adanmaya yönlendirdi. Orada
ağır ayak işleri yapması gerekiyor, evden eve dolaşarak dileniyordu. Bu aşağılanmaya göğüs
geriyordu, çünkü günahlarından ötürü bunun gerekli olduğunu sanıyordu.
Uykusundan çalarak ve yemek aralarında fırsat bularak Tan- rı’nın Sözünü incelemeye
devam etti. Manastırın duvarına zincirlenmiş bir Kutsal Kitap buldu; her fırsatta ona
bakıyordu.
Oruç tutarak, uykusuz kalarak ve doğasının kötü yönlerini kırbaçlayarak çok katı bir
yaşam sürdü. Luther sonraları şöyle demiştir: “Eğer bir keşiş, keşişlik yaparak göğe
girebilseydi, ben kesinlikle girerdim... Benliğimin kötü yanını öldürmek için hayatıma son
bile verirdim.” Bütün çabalarına rağmen içi huzur bulmamış ve sonunda ümitsizliğin eşiğine
gelmişti.
En çaresiz kaldığı anda Tanrı bir arkadaşını yardıma çağırdı. Staupitz, Tanrı’nın Sözünü
Luther’in zihnine işleyecek şekilde açıkladı. Gözlerini benliğe değil, İsa’ya çevirmesini
söyledi. “Günahların yüzünden kendine işkence etmek yerine Kurtarıcının kollarına
atılmalısın. O’na, O’nun doğruluğuna, O’nun ölümü aracılığıyla gerçekleşen kurtuluşa
güven... Tanrı’nın Oğlu sana tanrısal lütfu sağlamak için insan bedeni aldı... İlkönce seni
seveni sev.” Bütün bu sözler, Luther’in zihninde derin bir izlenim yarattı. Dertli canı huzurla
doldu.
Bir rahip olarak göreve atanan Luther, sonra Wittenberg Üniversitesinde profesörlüğe
çağrıldı. Kalabalık dinleyici kitlelerine mezmurlar, müjde kitapçıkları ve mektuplar
hakkında ders verdi. Ondan daha üstün olan Staupitz, kürsüye çıkıp vaaz etmesi için ona
ricada bulundu. Ama Luther, Mesih’i temsilen insanlara konuşma yapmak için kendisini
yetersiz hissediyordu. Çok uzun bir mücadeleden sonra arkadaşlarının öğüdüne kulak verdi.
Kutsal Yazı bilgisinde çok üstündü ve Tanrı’nın lütfu onun üzerindeydi. Gerçeği açık ve
güçlü bir dille temsil etmesi insanları ikna ediyor, hararetli konuşmaları onların yüreğine
dokunuyordu.
Hala papalık kilisesinin gerçek bir çocuğu olan Luther, bundan başka bir yol
düşünemiyordu. Roma’yı ziyaret etmesi gerektiğinde, çıplak ayakla yolculuğa çıkarak yol
üzerindeki manastırlarda konakladı. Tanık olduğu lüks ve debdebe karşısında şaşkına
döndü. Keşişler görkemli binalarda kalıyor, pahalı giysiler giyiyor ve eksiksiz sofralarda
oturuyordu. Luther’in kafası karışmaya başladı.
Yolculuğunun sonunda, uzaktaki yedi tepeli Roma kentini gördü. Yerlere serilerek,
“Kutsal Roma, seni selamlıyorum!”5 diye bağırdı. Kiliseleri gezdi, rahiplerin ve keşişlerin
anlattığı şaşırtıcı öyküleri dinledi, gereken tüm törenlere katıldı. Karşılaştığı sahneler onu
şaşkına çevirdi. Ruhban sınıfının günahları, rahip yardımcılarının uygunsuz şakaları
karşısında hayrete düştü. Rab’bin Sofrasındaki saygısızlıklar yüzünden dehşete kapıldı.
46