Ulusarin Leviathani_

işlerin suçları kaldıracağı öğretisi korkunç bir yanılgıydı. Hıristiyan inancının özü çarmıha
gerilmiş ve ölümden dirilmiş olan Kurtarıcıya bağlıydı. Kişinin tıpkı bedene bağlı üye ya da
gövdeye bağlı çubuk gibi Mesih’e sımsıkı bağlı olması gerekiyordu.
Oysa papaların ve rahiplerin öğretişleri sonucunda insanlar, Tanrı’ya ve Mesih’e
korkuyla bakar olmuşlar, papazların ve azizlerin aracılığına muhtaç hale gelmişlerdi.
Zihinleri aydınlanmış olanlar, Şeytan’m tepeleme yığdığı engelleri ortadan kaldırmaya can
atıyorlar, insanların böylece doğrudan doğruya Tanrı’ya yaklaşması, günahlarını itiraf
ederek bağışlanması ve esenliğe kavuşması için çaba gösteriyorlardı.
Şeytan’ın egemenliğini işgal etmek
Bu hizmetkarların bir kısmı, Kutsal Yazıları titizlikle kopyalamaya devam ettiler.
Gerçeğin ışığı karanlığın hüküm sürdüğü birçok zihni aydınlattı. Doğruluğun güneşi,
iyileştiren ışınlarla yüreklere dokunuyordu. Dinleyen kişiler bazı ayetlerin tekrar tekrar
okunmasını istiyor, doğru işittiklerinden emin olmayı arzuluyordu.
Birçokları günahkarlar uğruna insanların aracılık etmesinin ne denli boş olduğunu
gördüler. Sevinçle haykırmaya başladılar; “Benim kahinim Mesih’tir; O’nun kanı
kurbanımdır; O’nun sunağı günahlarımın itirafıdır.” Üzerlerine yansıyan ışık o kadar
yoğundu ki sanki gökyüzüne taşındıklarını hissettiler. Her türlü ölüm korkusu yenik düştü.
Kurtarıcılarını onurlandırmak için hapse atılmaya bile razıydılar.
Tanrı’nın Sözü gizli yerlerde açıldı ve bazen ışığa ihtiyacı olan tek bir kişiye, bazen de
bir topluluğun tümüne okundu. Bazen bütün bir gecenin bu şekilde geçirildiği oluyordu. Sık
sık şu sözler işitilirdi: “Tanrı benim sunumu kabul eder mi? Bana gülecek mi? Beni
bağışlayacak mı?” Cevap okunurdu: “Ey bütün yorgunlar ve yükü ağır olanlar! Bana gelin,
ben size huzur veririm.” (Matta 11:28).
Bu mutlu insanlar evlerine ışık saçtılar ve kendi deneyimlerini başkalarıyla paylaştılar.
Gerçek ve diri yolu bulmuşlardı! Kutsal Yazı, gerçeği özleyenlerin yüreklerine
konuşmuştu.
Gerçeğin habercisi kendi yoluna devam edip gitti. Onu dinleyenler birçok kez nereden
gelip nereye gittiğini bilemediler. Öylesine mutlulukla dolmuşlardı ki onu sorgulamayı
düşünmediler. Gökten gelen bir melek olabilir mi diye düşündüler.
Gerçeğin habercisi artık ya uzak diyarlarda geziyor, ya da hapiste ömür tüketiyordu.
Belki de gerçeğin uğruna tanıklık ettiği yerde kemikleri beyazlıyordu. Ama geride bıraktığı
sözler işlemeye devam ediyordu.
Papalık önderleri bu alçakgönüllü öncülerin getirdiği tehlikeyi gördüler. Gerçeğin ışığı,
insanları bastıran kara yanılgı bulutlarını delip geçmeye başlamıştı. Bu gidişle zihinler
yalnızca Tanrı’ya yönelecek, Roma’nın üstünlüğü diye bir şey kalmayacaktı. İlk kilisenin
27