Ulusarin Leviathani_

ederek yapılacak barışın çok pahalıya mal olacağını anladılar. Eğer gerçekten ödün verilerek
bir birlik oluşturulacaksa, varsın farklılık olsun ve hatta savaş çıksın diye düşündüler.
İlk imanlılar sayıca azdı; zenginlikten, mevkiden, saygın unvanlardan yoksundular. Kötü
insanlar, Kabil’in Habil’den nefret ettiği gibi imanlılardan nefret ediyordu. (Bkz. Yaratılış
4:1-10). Sadık öğrenciler, Mesih’in zamanından günümüze dek günahı sevenlerin nefretini
ve düşmanlığını kazanmışlardır.
O halde Müjdenin bir esenlik bildirisi olduğunu nasıl söyleyebiliriz? Beytlehem
düzlüğünün üzerindeki melekler şöyle ezgiler söylüyorlardı: “En yücelerde Tanrı’ya yücelik
olsun, yeryüzünde O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” (Luka 2:14). Bu
peygamberlik sözleriyle Mesih’in şu sözleri arasında bir çelişki var gibi görünüyor:
“Yeryüzüne barış getirmeye geldiğimi sanmayın! Ben barış değil, kılıç getirmeye geldim”
(Matta 10:34). Ama doğru bir şekilde anlaşıldığında bunların her ikisi de yetkin bir uyum
içindedir. Müjde bir esenlik bildirisidir. Mesih inancı, kabul ve itaat gördüğünde yeryüzüne
esenlik ve mutluluk yayacaktır. İsa’nın görevi insanları hem Tanrı’yla hem de birbirleriyle
barıştırmaktır. Ne var ki yeryüzünün büyük bir kısmı Mesih’in en acı düşmanı olan
Şeytan’ın denetimi altındadır. Müjde insanların alışkanlıklarına ve arzularına tümüyle ters
düşen ilkeler getirmektedir. İnsanlar günahı suçlu çıkaran paklıktan nefret etmekte, bu
paklığın ardınca gidenlere zulüm etmektedir. Müjde bu anlamda bir kılıç gibidir. (Bkz.
Matta 10:34).
İmanda zayıf olan bazı kişiler, Tanrı’ya güvenlerini bırakma eğilimindedirler. Çünkü
Tanrı kötülerin zenginleşmesine, iyilerin ve pakların zenginler tarafından ezilip işkence
görmesine izin vermektedir. Adil, merhametli ve sınırsız güçte olan Tanrı, böyle bir
adaletsizliğe nasıl katlanabilir? Oysa Tanrı bize sevgisinin yeterli kanıtlarını göstermiştir.
O’nun sağlayışındaki bazı noktaları anla-yamadığımız için iyiliğinden kuşku duymamalıyız.
Kurtarıcı şöyle demişti: “Size söylediğim sözü hatırlayın: ‘Köle efendisinden üstün
değildir’” (Yuhanna 15:20). İşkence görmeye ve şehit olmaya çağrılanlar, Tanrı’nın sevgili
Oğlunun izinden gidenlerdir.
Doğru olanlar, paklanmaları için sıkıntıdan geçirilirler. Böylece imanın ve Tanrı yolunun
gerçeğine başkalarını ikna etmek amacıyla örnek oluştururlar. Tutarlı yaşamları tanrısız ve
inançsız olanları suçlu çıkarır. Tanrı kötülerin zenginleşmelerine ve ken-disine karşı
düşmanlık etmelerine izin verir. Böylece kendi adaletinin ve merhametinin onların
yıkımında herkesçe. görülmesini amaçlar. Tanrı’ya bağlı olanlara yapılan her zulüm, sanki
Mesih’in kendisine karşı yapılmış gibi cezalandırılacaktır.
Pavlus, “Mesih İsa’ya ait olup Tanrı yoluna yaraşır bir yaşam sürmek isteyenlerin hepsi
de zulüm görecek” demiştir (2.Timoteyus 3:12). O halde neden bu kadar çok zulüm
görmüyoruz? Bunun tek nedeni kilisenin dünya standardına uymuş olması ve bu yüzden de
artık zulüm uyandırmamasıdır. Günümüzdeki inanç, Mesih’e ve elçilere ait olan pak ve
kutsal imandan çok uzaktır. Tanrı Sözünün gerçeklerine kayıtsız kalınmaktadır, çünkü
15