Ulusarin Leviathani_

da imanlıların ödün vermesi gerektiğini öne sürerek ‘Mesih’e inanç’ platformunda
birleşilmesi gerektiğini söylediler.
Kilise korkunç bir tehlike altındaydı. Bu tehlikenin yanında hapis, işkence, ateş ya da
kılıç gibi sıkıntılar birer bereket gibi kalıyordu! Bazı imanlılar iyi dayandılar. Diğerleri
inançlarının değişime uğramasına razı oldular. Şeytan, sahte Hıristiyanlık kisve-siyle
kiliseye bir giriş noktası bularak onların imanını bozdu.
İmanlıların çoğu sonunda standardı düşürmeye razı oldu. Hıristiyanlık ve putperestlik
arasında bir birlik oluştu. Putlara tapınanlar kiliseyle birleştiklerini söyleseler de
putperestliklerine bağlı kaldılar; sadece putların benzeyişini değiştirerek İsa’nın, Meryem’in
ve kutsalların heykellerine tapınmaya başladılar. Temelsiz öğretişler, batıl inançlara
dayanan ayinler ve putperest törenler kilisenin imanıyla ve tapınmasıyla birleşti. Hıristiyan
inancı bozuldu, kilise paklığını ve gücünü yitirdi. Ne var ki yanlış yola girmeyen bazı kişiler
vardı. Bunlar gerçeğin Kaynağına bağlılıklarını sürdürmeye kararlıydılar.
Kilisedeki iki sınıf
Mesih’i izleyenler arasında her zaman iki sınıf vardı. Bir sınıf, Kurtarıcının yaşamını
incelerken ve kusurlarını düzeltip O’na benzemeye çalışırken, diğer sınıf hatalarını açığa
vuran temel ve pratik gerçeklerden kaçıyordu. En iyi haliyle bile kilise, gerçek ve içten
insanlardan oluşmuyordu. Yahuda imanlıların arasındaydı; Mesih’in öğretişi ve örneğiyle
kendi hatalarını görebilirdi. Ancak günaha boyun eğerek Şeytan’ın ayartılarına kapı açtı.
Hatalarından ötürü azar işittiğinde öfkelendi ve Efendisini ele verdi. (Bkz. Markos
14:10,11).
Hananya ve Safira, Tanrı ya eksiksiz bir sunu verir gibi görünüp bir kısmını açgözlülükle
kendilerine ayırdılar. Gerçeğin Ruhu, elçilere bu kişilerin asıl karakterini gösterdi, Tanrı’nın
yargısı da kilisenin paklığına sürülen bu lekeyi silip attı. (Bkz. Elçilerin İşleri 5:1-11).
Mesih’i izleyenler zulüm gördüğü zaman, yalnızca gerçek uğruna her şeyi bırakmaya hazır
olanlar, O’nun öğrencisi olmayı arzuluyorlardı. Ama zulüm sona erdiğinde, içten olmayan
kişiler de Hıristiyanlığı seçtiler ve böylece Şeytan’a bir kapı açmış oldular.
İmanlılar putperestlikten yarı dönenlerle birleşmeye razı olunca, dizginler Şeytan’ın eline
geçti. O da Tanrı’ya sadık kalanlara zulüm etmeleri için onları kullandı. Yoldan çıkan
imanlılar, yarı putperestlerle birleşerek Mesih’in öğretisindeki temel özelliklere savaş
açtılar. Kiliseye sokulmaya çalışılan aldatılara ve iğrenç şeylere karşı durmak için korkunç
bir çaba ve kararlılık gerekiyordu. Kutsal Kitap artık iman standardı olarak kabul
görmemeye başladı. Dinsel özgürlük öğretisi sapkınlık olarak değerlendirildi ve bunu
destekleyen kişilerin hakları ellerinden alındı.
Uzun bir çatışmadan sonra sadık olanlar, kiliseden ayrılmalarının mutlak bir gereksinim
olduğunu görüyorlardı. Kendi canları için ölümcül olacak, çocuklarının ve torunlarının
imanlarını da tehlikeye atacak hatalara katlanmaya cesaret edemediler. Ülkeleri kurban
14