Ulusarin Leviathani_

Şeytan insanların en aşağılık olanlarını gökyüzündeymiş gibi göstererek dünyaya şöyle
diyor: “Tanrı’ya ve Kutsal Kitap’a ister inanın ister inanmayın, ama canınız nasıl isterse,
öyle yaşayın; gökyüzü evinizdir.” Oysa Tanrı’nın Sözü şöyle karşılık vermektedir: “Kötüye
iyi, iyiye kötü diyenlerin, karanlığı ışığın yerine, ışığı karanlığın yerine koyanların, acıya
tatlı, tatlıya acı diyenlerin vay haline!” (İşaya 5:20).
Kutsal kitap bir masal gibi tanıtılmaktadır
Yalancı ruhlar tarafından canlandırılan elçiler, yeryüzünde yazdıkları şeylerle çelişki
içine düşürülmektedir. Şeytan Kutsal Kitap’ın bir masal olduğunu, insanlığın çocukluk
dönemine uygun düştüğünü ama artık modasının geçtiğini dünyaya yutturmaktadır.
Kendisini ve izleyicilerini yargılayacak olan Kitaba gölge düşür-mektedir; dünyanın
Kurtarıcısının sıradan bir insan olduğunu öne sürmektedir. Mucizeler yapan insanlar,
Kurtarıcımızın yaşamında mucizevi bir şey olmadığını anlatmaktadırlar. Kendi
mucizelerinin Mesih’in mucizelerini aştığını söylemektedirler.
Ruhçuluk artık Hıristiyan kisvesine bürünmektedir. Şu anki biçimi daha tehlikeli, daha
sinsi ve aldatıcıdır. Çünkü Mesih’i ve Kutsal Kitap’ı kabul ettiğini söylemekte, böylece
yeniden doğmamış yüreği aldatmaktadır. Sevgiye Tanrı’nın başlıca sıfatı olarak
dayanılmakta, ama sevgi hoş bir duygusallık olarak görülmektedir. Tanrı’nın günahı
yadsımakta olduğu ve kutsal yasasının gerekleri gözden gizlenmektedir. Masallar insanların,
Kutsal Kitap’ı iman temeli olarak kabul etmesine neden olmaktadır. Mesih eskisi gibi
reddedilmekte, ama bu aldanışın farkına varılmamaktadır.
Ruhçuluğun aldatıcı gücünü kavrayan çok az sayıda insan vardır. Birçokları sadece
merak gidermek için ruhçulukla oynarlar. Ruhların denetimine boyun eğdiklerini fark
etseler dehşete kapılırlardı. Ancak yasak bölgede gezinmeye devam ediyorlar. Mahvedici de
onların isteğiyle gücünü gösteriyor. İnsanlar zihinlerini bir kez Şeytan’ın yönlendirişine
sunduklarında, O’nun tarafından tutsak alınırlar. Bu canları sadece, içten dualara karşılık
olarak Tanrı’nın gücü özgür kılabilir.
Günahlarını bilerek sürdürenler, Şeytan tarafından ayartılmaya kapı açmaktadır. Böylece
kendilerini Tanrı’dan ve O’nun meleklerinden ayırmakta ve savunmasız kalmaktadırlar.
“Kimileri size, ‘Fısıldaşıp mırıldanan medyum ve ruhçulara danışın’ derse, ‘Halk
yaşayanlar için Tanrı’ya, ölülere mi danışır’ diye sorun. Tanrı’nın yasasına ve kutsal sözüne
göre konuşmaz-larsa onlar için hiç tan olmayacak” (İşaya 8:19,20).
İnsanlar, insan doğasını ve ölülerin durumunu içeren gerçeği kabul etmeye istekli
olsalardı, ruhçuluktaki Şeytan’ın gücünü ve yalancı harikaları göreceklerdi. Ancak
kalabalıklar gözlerini ışığa kapatmakta, Şeytan da onların çevresinde ağlarını örmeye devam
etmektedir. “Mahvolanlar, gerçeği sevmeye ve böylece kurtulmaya yanaşmadıklarından
mahvoluyorlar. İşte bu nedenle Tanrı, yalana kanmaları için onların üzerine yanıltıcı bir güç
gönderiyor” (2.Selanikliler 2:10,11).
217