Ulusarin Leviathani_

Bölüm 2 — Zulüm Yangınları
İsa, güç ve yücelik içinde geri dönünceye dek öğrencilerinin nasıl bir beklenti içinde
olmaları gerektiğini açıklamıştı. Gözlerini geleceğe dikerek öğrencilerini bekleyen zulüm
dolu çağları görmüştü (Bkz. Matta 24:9,21,22). Mesih’i izleyenler, Efendilerinin geçtiği acı
dolu yolun aynısından geçmelidirler. Dünyanın Kurtarı-cısına gösterilen düşmanlık, O’nun
adına inananlara da gösterilecektir.
Putperestler müjdenin zafer kazanması durumunda kendi tapınaklarının ve sunaklarının
yerle bir edileceğini biliyorlardı. Bu yüzden zulüm yangınları başlatıldı. İmanlılar mal
varlıklarından oldular; evlerinden sürüldüler. Köleler, soylular, yoksullar, zengin-ler,
cahiller ve aydınlardan oluşan büyük kalabalıklar acımasızca katledildi.
Nero’nun yönetimi altında başlayan zulüm, yüzyıllar boyunca devam etti. İmanlılar,
kıtlıklara, salgın hastalıklara ve depremlere neden olmakla suçlandılar. Kazanç peşindeki
ihbarcılar, masum insanları isyancı ve ‘toplum asalağı’ olarak ele verdiler. Çok sayıda
imanlı vahşi hayvanlara atıldı ya da arenalarda diri diri yakıldı. Bazıları çarmıha gerildi;
diğerleri vahşi hayvanların derileriyle örtülerek köpeklerin önüne atıldı ve parçalandı. Halk
toplulukları korkunç acılar içinde ölenleri kahkahalar ve alkışlar içinde seyretti.
Mesih’i izleyenler ıssız yerlere saklanmak için zorlandı. Roma kentinin dışındaki
tepelerin altına kent dışına ulaşan uzun tüneller kazıldı. Bu yer altı tünellerine imanlılar
ölülerini gömdüler; ayrıca konut kurdular. Birçoğu Efendilerinin sözlerini anımsıyor,
Mesih’in uğruna zulüm gördükleri için sevinç duyuyorlardı. Gökteki ödülleri büyük
olacaktı, çünkü onlardan önceki peygamberlere de aynı şekilde zulüm edilmişti. (Bkz. Matta
5:11,12).
Alevlerin arasından zafer ezgileri yükseliyordu. İman yoluyla Mesih’i, büyük bir ilgiyle
kendilerine bakan ve sabırlarını onaylayan melekleri gördüler. Tanrı’nın tahtından bir ses
geldi; “Ölüm pahasına da olsa sadık kal, ben sana yaşam tacını vereceğim” (Esinleme
2:10).
Şeytan’ın, Mesih’in kilisesini şiddetle yok etme çabaları boşa çıkmıştı. Tanrı’nın işçileri
katledildi, ama müjde yayılmaya, müjdeye inananlar da çoğalmaya devam ediyordu. Bir
imanlı şöyle dedi: “Siz bizi ne kadar öldürseniz de sayımız o kadar çok artıyor; imanlıların
kanı tohumdur.”
Şeytan Tanrı’ya karşı savaşını imanlı kilisesine başka bir yoldan giriş yaparak devam
ettirdi; bu kez şiddete değil, hileye başvuracaktı. Zulüm sona erdi. Onun yerini geçici
zenginliğin ve saygınlığın çekiciliği aldı. Putperestler Hıristiyan inancına ortak olurken
temel gerçeklerini reddettiler. İsa’yı dudaklarıyla kabul ettiler, ama günahlarından tövbe
etme ya da yüreklerini değiştirme gereğini duymadılar. Biraz kendileri ödün verdiler, biraz
13