Ulusarin Leviathani_

Tanrı’nın, Oğlunu nasıl onurlandırdığını gören baş melek, yalnızca Mesih’in sahip
olabileceği güce özendi. Böylece gökyüzündeki uyum bozulmaya yüz tuttu. Benliğin
yüceltilmesi, Tanrı’nın görkeminin en ayrıcalıklı yere sahip olması gereken zihinlerde
kötülük kıvılcımları yaktı. Bunun üzerine göksel öğütler Lusifer’e akıl verdiler. Tanrı’nın
Oğlu O’na, Yaratıcı’nın iyiliğini, adaletini ve yasasının kutsallığını gösterdi. Lusifer
bunlardan ayrılarak Yaratıcısına saygısızlık ediyor ve kendi yıkımını hazırlıyordu. Ne var ki
bu uyarılar yalnızca direnişle karşılaştı. Lusifer, Mesih’e duyduğu kıskançlığın galip
gelmesine izin verdi.
Üstünlük arzusu gururla beslenerek büyüdü. O’na verilen öğütler ne yazık ki istenen
sonucu sağlamadı. Lusifer Tanrı’yla eşit olmak istedi. Tanrı’nın Oğlu, gökyüzünün Egemeni
olarak tanınıyordu; Baba’yla güçte ve yetkide birdi. Mesih, Tanrı’nın tüm tasarılarına
ortaktı; ama Lusifer bu tanrısal hedeflere katılamıyordu. Baş melek, “Neden Mesih
üstünlüğe sahip olsun ki?” diye soruyordu. Neden Lusifer’den daha büyük bir saygınlık
görsün?
Melekler arasında hoşnutsuzluk
Tanrı’nın önündeki yerinden ayrılan Lusifer, meleklerin arasında hoşnutsuzluk yaymaya
gitti. Tanrı’ya saygı kisvesinin altında asıl amaçlarını gizleyerek göksel varlıklara hükmeden
unsurların gereksiz yasaklar olduğunu öne sürdü; böylece doyumsuzluk duygusunu kışkırttı.
Meleklerin doğaları kutsaldı; ama onları, kendi istediklerini yapmaları için teşvik etti. Tanrı
Mesih’i bu denli çok onurlandırarak Lusifer’e adaletsizlik ediyordu. Aslında kendisini
yüceltme peşinde değildi; sadece gökyüzünün sakinlerinin özgürlüğünü sağlamaya
çalışıyordu.
Tanrı Lusifer’e sabırla katlandı. Lusifer, diğer meleklere bu yanlış iddiaları yayarken bile
O’nu yüce konumundan almadı. Tövbe ve boyun eğme karşılığında O’na tekrar ve tekrar
bağışlanma sunuldu. Yalnızca sınırsız sevginin sunabileceği bu gayretler O’na yanılgısını
göstermeliydi. Daha önceden gökyüzünde hiç hoşnutsuzluk görülmemişti. Lusifer,
başlangıçta kendi duygularının asıl doğasını anlayamadı. Tanrı’nın buyruklarının adil
olduğunu ve bunları tüm gökyüzünün huzurunda kabul etmesi gerektiğini dü-şünmedi. Eğer
böyle yapsaydı; kendisini ve birçok meleği kurtarabilirdi. Eğer Tanrı’ya dönmeye istekli
olsaydı, kendi görevine iade edilecekti. Ama gururu boyun eğmesini engelledi.
Tövbesizlikte ısrarlıydı ve Yaratıcı’yla büyük bir çelişki içine düştü.
Lusifer’in bütün zihinsel güçleri artık aldanışa eğilmişti. Yanlış bir şekilde yargılandığını
ve özgürlüğünün kısıtlandığını öne sürdü. Mesih’in sözlerini yanlış yorumlamayla başlamış,
sonunda düpedüz yanılgıya düşmüştü. Tanrı’nın Oğlunu, kendisini gökyüzünün sakinleri
önünde küçük düşürmekle suçladı.
Kendi yanına çekemediği her varlığı, diğer göksel varlıkların çıkarlarına karşı kayıtsız
kalmakla suçluyordu. Yaratıcı’yı yanlış tanıtmaya devam etti. Lusifer’in izlediği yol,
194