Ulusarin Leviathani_

Bölüm 29 — Kötülüğün Kökeni
Birçoklan kötülüklere ve kötülüklerin neden olduğu acılarla yıkımlara bakıyor, sonra da
bilgelikte, güçte ve sevgide sınırsız olan Egemen Tanrı’nın bunlara nasıl izin verdiğini
sorguluyor. Kuşkucu yaklaşımı temel alan kişiler, bu gerçeği mazeret olarak görüp Kutsal
Yazının sözlerini reddediyor. Gelenekler ve yanlış yorumlar, Tanrı’nın karakterine, O’nun
yönetiminin doğasına ve günahla savaşma ilkelerine ilişkin Kutsal Kitap öğretişini
bulandırıyor.
Günahın kökenini açıklamak, tıpkı onun varoluşu için bir neden belirtmek gibi
olanaksızdır. Ancak Tanrı’nın adaletini ve iyiliğini tümüyle sergileyecek kadar bilgi
edinmemiz için, günahın kökenine ve sonuna ilişkin yeterli bilgimiz vardır. Tanrı hiçbir
şekilde günahın sorumlusu değildir; tanrısal lütfunu keyfi bir şekilde geri çekmemiştir;
Tanrısal yönetimde isyana neden olacak herhangi bir kusur yoktur. Günah, varlığı için hiçbir
neden verilemeyen davetsiz bir konuktur. Günah için mazeret bulmak, onu savunmak
demektir. Eğer mazeret bulunabilseydi, zaten günah olmazdı. Günah, tanrısal yönetimin
temelini oluşturan’ sevgi yasa-sıyla savaşmaktır.
Kötülük evrene girmeden önce her yerde esenlik ve sevinç vardı. Tanrı’nın sevgisi
kusursuz, O’na karşılık veren sevgi de koşulsuzdu. Tanrı’nın biricik Oğlu Mesih, sınırsız
Baba’yla doğada, karakterde ve amaçta birdi. Tanrı’nın tüm amaçlarına ve tasarılarına ortak
olan tek kişi O’ydu. “Nitekim, gökte ve yeryüzünde, görünen ve görünmeyen şeyler, tahtlar,
egemenlikler, yönetimler ve hükümranlıklar, her şey O’nda yaratıldı” (Koloseliler 1:16).
Tanrı yönetiminin temelinde sevgi yasası vardı. Yaratılmış olan tüm varlıklar sevgi
yasasının doğruluk ilkelerine bağlıydı. Tanrı zor kullanarak boyun eğdirmekten
hoşlanmadığı için kendisine gönüllü hizmet etmeleri için varlıklara özgür irade vermişti.
Ancak bu özgürlüğü bozan bir kişi çıktı. Tanrı tarafından en çok onurlandırılan
varlıklardan biri günahı başlattı. Lusifer, günaha düşmeden önce keruvların ilkiydi; kutsal
ve lekesizdi. Tanrı, O’ndan şöyle söz ediyor: “Olgunluğun mührü, bilgelikle dolu, güzellikte
tam olan sendin. Sen Aden’de, Tanrı’nın bahçesinde idin; sarı yakut, kırmızı akik, gök
zümrüt, akik, yeşim, safir, kızıl yakut, zümrüt taşları ile kaplanmıştın. Sen meshedilmiş,
gölge salan keruv idin. Seni ben diktim. Tanrı’nın kutsal dağı üzerinde idin; ateşten taşlar
arasında geziyordun. Sende kötülük olduğu bulununcaya kadar yaratıldığın günden beri
yollarında yetkindin... Senin yüreğin güzelliğinden ötürü yükseldi, parlaklığından ötürü
bilgeliğini bozdun. Yüreğini Tanrı yüreği gibi yaptın.” “Kendi yüreğinde dedin: ‘Göklere
çıkacağım, tahtımı Tanrı’nın yıldızları üzerine yükselteceğim. Bulutların yüksek yerleri
üzerine çıkacağım, kendimi yüce Tanrı gibi yapacağım” (Hezekiel 28:12-17; 28:6; İşaya
14:13,14).
193